inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.090):

Huis en tuin

Hoe dromerig denk ik de wei
zo'n eerste zomer zonder mij.

Het huis is leeg, de tuin in vol.
De paardenbloemen pluizen bol.

De vogels maken geen geluid.
Het gras groeit boven de rozen uit.

Heel voorzichtig gaan de bomen
liggen om in slaap te komen.

Uit hun rompen rijst een woud.
En het huis wordt niet herbouwd.

MORAAL

Ach wat groeit het leven goed
als het niet van mensen moet.

---------------------------------------
uit: ' Alle malen zal ik wenen', 2007.

Schrijver: Leo Vroman
Inzender: rdw, 17 mei 2012


Geplaatst in de categorie: landschap

3.3 met 15 stemmen aantal keer bekeken 10.454

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)