inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 4.346):

Maar iets

Mijn moeder die haar lange laatste jaren
in een tehuis voor oude mensen sleet,
had na verloop van tijd steeds minder weet
van dingen die daarvóor haar leven waren.

Ze was haar man vergeten, lief en leed
dat zij om zijnentwille mocht ervaren,
de kinderen die zij had moeten baren
en dat ze die gevoed had en gekleed.

Alles verdween: zij ook. Het meest vertrouwde,
wat ons als lichaam eigen is, verdwijnt,
en waar wij onze ziel voor geven zouden,

het wordt als niets. Toch hoop ik op het eind
al was het maar iets vast te kunnen houden
van wat nu nog zo onontbeerlijk schijnt.

----------------------------------------------------------------
uit: 'De tijd vliegt maar de dagen gaan te traag', 2012.

Schrijver: Jean Pierre Rawie
Inzender: ff, 6 oktober 2021


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.0 met 87 stemmen aantal keer bekeken 14.092

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
frits
Datum:
6 oktober 2021
Fantastisch geschreven... bedankt, dichter....

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)