inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.650):

Sterfbed

Mijn vader sterft; als ik zijn hand vasthoud,
voel ik de botten door zijn huid heen steken.
Ik zoek naar woorden maar hij kan niet spreken
en is bij elke ademtocht benauwd.

Dus schud ik kussens en verschik de deken,
waar hij met krachteloze hand in klauwt;
ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud,
en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.

Wij volgen éen voor éen hetzelfde pad,
en worden met dezelfde maat gemeten;
ik zie mijzelf nu bij zijn bed gezeten

zoals hij bij zijn eigen vader zat:
straks is hij weg, en heeft hij nooit geweten
hoe machteloos ik hem heb liefgehad.

--------------------------------
uit: 'Onmogelijk geluk', 1992.

Schrijver: Jean Pierre Rawie
Inzender: cvdp, 17 oktober 2014


Geplaatst in de categorie: overlijden

3.0 met 27 stemmen aantal keer bekeken 26.041

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Frans van der Poel
Datum:
11 mei 2022
Gewoon mooi en waar
Naam:
Wim van Wijk
Datum:
28 januari 2019
Vierde voorlaatste regel: "in zijn bed" of "bij zijn bed"?
Mooi gedicht, hoe dan ook!
Naam:
Alexander Peters
Datum:
15 november 2014
Wie anders dan Rawie kan sterven tot iets moois maken?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)