Gedichten

gedicht (nr. 3.078):

Uren waren we aan het klimmen

Je vingertoppen op je gezicht en daarna in je ooghoeken
om het vel vaster aan te drukken,

is dat jouw manier van denken?
Wat een prachtige, stille plek.

Hoe moet het verder, denk je. In de vallei klopt ochtendmist
zich boven de rivier op. Verlangen

in iets te verdwijnen
wat er altijd zal zijn.

Het gras is hier zo anders.
Hoe moet het verder met ons? fluister je.

Bloemen met verglaasde kelken.
Ik ga met gespreide armen op sterrenmos liggen.

Hoe zou jij dat noemen, verlangen naar iets moois?
Je schudt je hoofd. Naar iets wat er altijd zal zijn, fluister je.
droom je weg, je pink streelt je mond en ergens

moeten nu verdrietige vormen ontstaan
van glimlach, magnolia, halsbandparkiet. Onverwoestbaar

vanzelfsprekend en onzinnig tegelijk
lijkt de vallei van hierboven.

-------------------------
uit: 'Zing Zing', 2016