inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.205):

Een duinpan

Een duinpan was onze bedding.
Daar had het glimmende helm
geklapwiegd, ons in slaap gesust.
Daar werden wij wakker, wreven
het zand uit de ogen, zagen
een vogel hoog boven ons bidden,
wisten ons prooi van wat dwingt.

In de verte morde de donder.
Een komen en gaan van krijsende
meeuwen. Een hond sloeg aan. De
auto's op de snelweg raasden.
Niets werd gestild.

En door de regen terug naar
huis. Verdreven. De kust
was onveilig geworden.

--------------------------
uit: 'Kindsbeen', 1995.

Schrijver: Neeltje Maria Min
Inzender: jc, 21 november 2016


Geplaatst in de categorie: landschap

3.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 3.887

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)