Gedichten over individu

gedicht (nr. 288):

Wat is achtergebleven

Wat is achtergebleven: een soort tijd.
Herinneringen aan herinneringen.
Sommige tikken nog, andere zijn
vastgelopen, bevroren, verstijfd.

Misschien herstelt
er iets, verstrijkt tijd –
blijft er iets achter dat
op een verleden lijkt.

Maar het is niet meer dan een
poging, het kopiëren van
een gestolen schilderij
op een te nieuwe ezel.

In menig tijdvak hadden wij niet
gepast. We hadden een episode.
We rustten in een hooiberg, we
dansten op een scherpe pagode.

Ik draag je mee in mijn knoopsgat:
bloemenpracht, bloemenmacht
op mijn verraderlijk,
mijn vergeetachtig hart.