inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.942):

Ten leste

Ik weet niet welke weg je neemt;
de sterren gaan hun baan ten einde
en straks is mij het dichtstbijzijnde,
het langst gewetene weer vreemd.

Maar wat bestond aan zon en maan
en wisseling van de getijden,
het was alleen opdat wij beiden
elkander niet zouden ontgaan.

Wij worden nu nog slechts door tijd
en ruimte van elkaar gescheiden,
maar sta mij aan het eind terzijde
als ik de einder overschrijd.

Wij hebben alles nog te goed
wat ons het leven heeft ontnomen:
uit welke verten ook, wij komen
elkaar ten leste tegemoet.

Schrijver: Jean Pierre Rawie
Inzender: L., 14 april 2021


Geplaatst in de categorie: vriendschap

1.5 met 1175 stemmen aantal keer bekeken 90.377

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Hanno, 9 jaar geleden
Heel herkenbaar!
tijs, 21 jaar geleden
Dit is een heel mooi gedicht. Een heleboel gedichten zijn een hoop gezeur, maar dit is echt een heel mooi gedicht.
kim, 21 jaar geleden
Ik vond dit zo'n mega mooi gedicht...
Ydetta, 22 jaar geleden
Met de gebruikte taal, zo'n gedicht: mooi!
Jacobine, 22 jaar geleden
Geweldig gedicht!
Mijn leraar vindt dit ook heel mooi!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)