De Dapperstraat

Het blijft bijzonder dat J.C. Bloem wiens gedicht Insomnia begint met de regel 'Denkend aan de dood kan ik niet slapen, niet slapend moet ik denken aan de dood' en van wie het al even klassieke November eindigt met 'Altijd dit lege hart, altijd', de man is die dit onverwoestbare monument voor het klein menselijke geluk heeft geschreven.
Want dat is de essentie van de Dapperstraat, niet dat natuur niet mooi of belangrijk is maar dat het menselijk geluk om de hoek gevonden kan worden en niet per se in de afzondering. Of misschien wel juist niet, ongeacht de aantrekkingskracht van de natuur (of de kunst, de filosofie of Onze Lieve Heer)

Ik citeer dit gedicht soms, ik zocht de precieze regels en kwam hier uit, bedankt! Een vriend in Brazilië schreef dat bij hem (Londrina) overal bomen worden gekapt en niet herplant. Dat is niet volgens de hippe opvatting van natuur. Was Bloem dan een platte figuur? Ik antwoordde mijn vriend: 'Ik lees in Bloem een sterke jonge man die er wat van maakt ondanks de lelijkheid, een energieke vlam van levenslust in een naargeestige wereld.'
Volgens mij zit ik op het pad van Wietse Smit, speciale groet aan hem!

Dit gedicht maakt ruim 35 jaar een onderdeel van mijn leven. Vooral nu ik een reis maak door Marokko krijg ik een enorme heimwee naar Amsterdam- oost. Domweg gelukkig in de dapper is voor mij het medicijn voor mijn geluk in Amsterdam. Dank je wel meneer Bloem.

Dit gedicht komt steeds in mijn hoofd voorbij. Al een jaar of vijftien. Ik ben op het platteland opgegroeid en denk bij schoonheid van je omgeving vooral aan natuur, rivieren en glooiend landschap zonder veel bouw. Toch raakt dit gedicht me nog elke keer. Ik ben de stad gaan waarderen, het bewerken van de natuur om ons heen tot iets werkbaars hoort daarbij. Het klinkt of de schrijver begrijpt dat de wilde natuur in Nederland niet meer bestaat en de schoonheid ervan toch nog gezocht kan worden in hoe de natuur dan ondanks ons indammen ervan, zichtbaar blijft, hoe klein ook. Ik ben zelf bijvoorbeeld naar Indonesië gereisd en heb ongerepte natuur gezien, onmogelijk te vergelijken met die van ons. Iets ontzettend moois waarbij onze natuur verbleekt. Ik vind het daarom mooi, die eerlijkheid daarover en een houvast aan iets wat we dan nog wel hebben om van te genieten. Daarnaast vind ik de opbouw van het gedicht zo mooi. A-b-b-a dan b-a-a-b (het heeft vast een betere naam maar ik ben geen kenner) en a-b-c 2x. Ik heb uiteindelijk ook in Amsterdam oost gewoond na mijn jeugd in de Beemster. Misschien dat het me persoonlijk aansprak, dit gedicht.

De dichter spreekt bloemrijk, twee jaar na het einde van de tweede wereldoorlog. Domweg gelukkig in de Dapperstraat. Ik kan mij daar van alles bij voorstellen. Dank.

Nounounou wat een depressieve zooi, maar toch wel een mooi gedicht.

Gedicht van een weemoedig stadsmens...

Ik begrijp het gedicht niet helemaal door moeilijke woorden maar vind het wel een mooi gedicht

Een pracht van een gedicht! Ik ben het niet met hem eens, maar taalkundig gezien erg mooi gemaakt.

het is echt een supergedicht, tot nu toe het mooiste van de site

Dit gedicht vind ik echt super mooi.
Deze man had ook nog eens gelijk in dit gedicht! Ik vind dit gedicht het mooiste gedicht van de wereld! Ik hoop dat meerderen dit vinden.

(ik ben trouwens 11 jaar!)

Merkwaardig: inhoudelijk ben ik het eigenlijk helemaal niet met Bloem eens...
En toch vind ik dit een van de mooiste gedichten uit ons taalgebied!

ik vind het een mooi gedicht
ik hoop dat ik het ook zo goed kon bedenken.