sinds een paar weken heb ik last van mieren in de keuken overdag zie je ze nauwelijks, maar 's avonds zo rond een uur of half tien komen ze uit hun hoeken en gaten dribbelen over ijskast en tafel klimmen in lege flessen en glazen en krioelen rond plekjes waar een druppel limonade of een lik jam is gemorst soms, als ik thee zetten ga,…

zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuur-mensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je een hand op het hete voorhoofdje legt zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie. -------------------------------- uit: 'Onbegonnen werk', 1984.…

En het gebeurde opnieuw - de wind waaide het gras loste zijn zaad en zaaide over de vlakte torende hoog stof in wolken dat voortbewoog en even later langzaam daalde tussen het zand - tot het zich herhaalde en het weer gebeurde, de wind waaide en het gras zij zaad loste en zaaide. -------------------------------- uit: 'Spinrag van…

Alles behalve nog eens achterop bij de vader, naar de tuin als het goed was, beide benen in tassen waar later de boontjes, de bessen. De moeder ziek, mens-erger-je-niet gewoon tussen doppinda’s en zondagse jurken door, kreukend op de knieën om de eettafel. Warm was het en het plakte, van jam nog en de melkbeker…

We zetten zwinnen in de zandplaat af met warnetten en joegen stapvoets bot en schol op, vingen emmers vol. De kotter op de drooggevallen vlakte hing scheef, de eerste stilte scheen te dalen uit de zon, een oever was er niet. Uit water waren wij getild, samen met gesloten schelpen, om tenminste één keer haast te weten hoe het is: te zijn…

onder wolken vogels varen onder golven vliegen vissen maar daartussen rust de visser golven worden hoge wolken wolken worden hoge golven maar intussen rust de visser ---------------------------------------------- uit: 'Van de afgrond en de luchtmens', 1978.…

Mijn landgoed is niet groter dan mijn eigen huid, de omvang van mijn schoen, de omvang van mijn vuist, ik gaf het namen in de kleur van regen, ik keek er dwars doorheen, vluchtige stof en zag de horizon, de lengte van mijn armen, van mijn benen. --------------------------- uit: 'Het zinrijk", 1971.…

De taal behoort aan de vogels ik ben te mens om te vliegen ik sta als een huis op de wereld gebouwd en dik uit aarde ik ben ongeveer degene die schuilgaat binnen de muren en uitvloeit achter de ramen van de blauwe achterkamer het geurt er naar mest en naar liefde er staat een plant in een kooi de taal behoort aan de vogels de mens schuilt…

Jullie doen niet écht je best. Eén welgemikte kogel van het dak, twee ballonnetjes met zenuwgas, drie gram C4 in de brievenbus, hoeveel moeite is dat helemaal? Ben ik niet zoals iedereen opblaasbaar tot een advertentie voor die heilige zaken van jullie? Mag ik niet even willekeurig worden afgeslacht als ieder ander? Laat ík soms geen ontroostbare…

'Zeg het eens, Madame,' zei de controleur en noteerde haar naam, het nummer van haar paspoort en de aard van haar smokkelwaar. 'Gij ziet er nog goed uit,' ei de controleur. 'Ach voor mijn jaren,' zei zij. 'Wat hebt gij er voor over,' vroeg de controleur. 'Waarvoor waarover?' 'Om zonder boete naar huis te mogen.' 'Ach naar huis…

Je sneed ze zacht alsof ze leefden, eerst dwars en dan de ringen, maar het deed pijn daar waar de schil je huid kon raken. We moeten nu niet praten had je nog gezegd. Je ogen prikken maar het stelpt de woorden niet. Zelf rook ik rode snippers, hun sap nog in de vingers die ik op je handen had gelegd. Zo bezocht me ooit een engel,…

Versteende haring van 50 miljoen jaar - ben jij de oudste aan mijn tafel, de mooiste in het land; is de gedachte aan jou er eerder dan een ademhaal of stofvlok? Alles gaat weg naar de tijd - 1 graankorrel gemaakt van steen valt vaker uiteen in je buik. Je praat de dood rond - een sleutel tot leven in een ander soort wereld, waar levenden…

Ik was de schikgodin van serge en katoen. Een stiefzus van de tijd. Ik vlocht netten voor een ziel van vlees en bloed. Genadig zond het lot mij spoken voor mijn rokken. Mijn dames waren schepen. ik sneed zeilen voor hun mast. Hoe jankte niet de kast, alsof haar vliezen braken toen ze gingen. Wie schept, baart sterven. Ik knipte navelstrengen…

In de winter, toen mijn gezicht reeds de vormen aannam van een masker der Azteken, en er wormen, kort als koren, in mijn oren, zich wiegden, heen, weer, zachtjes heen en weer, trad er uit het duister een naar voren, als uit plooien van een zwarte gladiool. Het was te laat. En, ogen, te jong. Kraakbeen in een zak van 't meest precieuze perkament…

Misschien verlangde hij wel keiharde kanonslopen in zijn hakenkruis te voelen schuiven, teneinde daar een moeder te vernietigen, die woekerde. Een & Ander komt niet in de vele boeken voor waarmee wij hem zo gretig van ons afschrijven. Want rukken niet vele legers gelaarsde vrouwen ons binnen en af? Het geschut der organen mag geruisloos…

'Je bent zo integer, zo bescheiden.' 'Voor mijn plezier!' Het is een genoegen Tonnus Oosterhoff te zijn. 'Ik zou het ook wel willen.' Jawel, maar dat gaat niet! Dat gaat niet. ----------------------------- uit: 'Hersenmutor', 2005.…

woejwoej o zo fijn poederkool met rook op diezelfde wind verspreid (voor de spiegel dit ja-woord oefenen) dat vooral ja van vliegas kreeg hij borstgroei... gingen zijn borsten groeien helmpje mijn helm vraag het mijn handpop helmpje mijn helm de dood ook mooi die slaat hen met graagte - wat heet - die slaat hen met zwaarte voor de…

's Winters vechten we cactussen om (uit speelse verveling en bij verbod op tegenstand): volgens overlevering levensgevaarlijk, maar onder begeleiding een belevenis. In het voorjaar denken we niet aan vechten. En sinds de planten uit hun wortels springen van de droogte 's zomers, heeft een karpersimulator de smaak van de beproefde vissen doen…

Weer wordt hij niet gevolgd door een regenjas. Geen getraliede kel- dervensters. Geen prikkeldraadversperring. Moe geworden vouwt hij de krant over zijn gezicht. Ondersteboven boren de gebeurtenissen zich naar binnen. De geëxecuteerden doen tegen de muur op de binnenplaats aan yoga. Tanks liggen als zoemende torren op hun rug, vastgeplakt aan…

Ik treur niet, geen tederheid trekt mij aan Geen lichaam kan ooit het mijne voelen Geen ander oor mijn verwarring, mijn onrust In de sprakeloze plaag van de taal. Dagelijks en dodelijker verkrampt mijn wereld In de vreselijke vertakkingen van de pijn. Ik heb het laatste boek gedragen, van rechts naar links En met al…