In Warschau sprak een man mij aan, hoe lang ik ben wilde hij weten. Hij had zijn pas bij het benaderen met schoksgewijze herkenning ingehouden. Een meter eenennegentig, ja ja, alsof hij het wist. En we zouden alweer ieder verder gaan; waarom wilde hij het weten? De man bestreek zijn wang en keek mij vragend aan. Na zijn verhaal een milde…

Je maakt het mensen toch niet naar de zin, en streeft dat ook niet langer na. Niet langer is wat je schrijft gericht op een ontvanger. Je bent je eigen einde en begin, en leeft en sterft alleen. Geen dubbelganger neemt straks je plaats wanneer je doodgaat in; geen keer op keer verloren hartsvriendin ging van iets anders dan gedichten zwanger…

De wereld scheen vol lichtere geluiden En een soldaat sliep op zijn overjas Hij droomde lachend dat het vrede was Omdat er in zijn droom een klok ging luiden. Er viel een vogel die geen vogel was Niet ver van hem tussen de warme kruiden En hij werd niet meer wakker want het gras Werd rood, een ieder weet wat dat beduidde. Het regende en…

Diep uit mijn jeugd, waarover nooit een doodsbericht gekomen is, maar die is zoekgeraakt, vermist komt dit gevoel: ik zou haar brede rug willen omhelzen, haar stevige, onopgesmukte hand, nu op mijn hoofd of in mijn nek af willen smeken - en in een vlaag van onbeheerste en jaloerse pijn begeer ik heftig weer als een kindje in haar zo hoog gevulde…

Hoe de dagen mij ontkomen, steeds waait er een nieuwe tegen het raam. Een somber kind in de keuken eet niet meer uit mijn pannen. Zeldzaam is het oude leven dat voelt als immer. Intussen verwaaien mijn uren, ze zijn de echte, wat tegen mijn raam slaat is het echte leven, het huidige, dat van mij, dat van mij eet. -----------------…

Als het stil wordt licht het kind de fuik. Enkel de wind speelt nog door het net dat op het veld bij de haven droogt. Zon valt door de wolken, slaat een ogenblik door de mazen, het water spiegelt je wijsheid voor. En van achter de rietkraag zet je met iets van verbazing de brasem terug in de vaart. De vis slaat met zijn staart. Het zilveren…

Auto’s kunnen rijden in een waas van weemoed naar de duinen naar het feest met het meisje dat mee moet naar de villa waar je al eerder bent geweest naar het feest dat woedt van de zon die ondergaat tot de zon die opkomt als je naar bed gaat met het meisje dat mee moet en dat drankzuchtig en desolaat op de piano staat huilend van liefde die…

Op een nacht lag ik wakker en hoorde mijn hart niet meer slaan. Ik ging dood dus niet uitverkoren of wedergeboren. Ontdaan dacht ik: voor eeuwig verloren. Ik had, als ik kon, wel op willen staan maar waarom zou ik mijn ouders storen? Het was gedaan, het was gedaan. 'k viel in slaap onder stil geschrei, was bevreemd toen het ochtend werd.…

Ik wil naast je liggen zoals de golf naast de golf Ik wil één met je worden zoals de golf met de golf. ik wil je volgen zoals de golf de golf. Ik wil in je reizen zoals de golf in de golf. Ik wil je leiden zoals de golf de golf. Ik wil in je verdwijnen zoals de golf in de golf. Ik wil je omhelzen zoals de golf de golf. Ik wil je zoals…

Ik, op de schommel zwijg boven gras. Het hoge zorggras met de paardenbloemen. Jij, op je knieën, maakt een rolbaan voor jezelf, voor als je oud bent. Dan kunnen we je naar buiten duwen. En weer naar binnen. Ik luister naar jouw handen. Hoe ze hameren. En ik zit op de schommel, zonder schommelen. Rek zonder rekken - De lucht tikt…

Soms droom ik alle muren leeg Geen tekst, geen regels op papier. Letterloos en zonder kijkplezier. Een huis dat in de tijd verzweeg, dat sterven uit de voegen drijft waar wonen niet beschrijft de woorden zinloos langs de wanden, maar dakloos de bestanden vervliegen uit het fundament van deze dode letters D en O. Een taal voor…

Futiele naald, fragiele vliegmachine wiens stiekem drenzen op mijn zenuw kauwt; minieme nachtmerrie met cellofanen wiekjes uit chips en microdraad gebouwd. O dracula, aërodynamisch vormgegeven, je plat slaan is een zonde tegen 't leven: dus kruip ik weg in laken, rook en net. Heer, door vlerk voor gek gezet. --------------------------- uit…

het is daar een fluiten en gijgen ze smijten de trompetten erbij op een hoop de genodigden slopen de rieten en kleppen een select groepje poept fagotten vol een ander gezelschap spuit voor straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hens in het bruiloftsorkest…

In de zwijgende straat de voetstap; hakkentik of een met kolenschopecho, wie weet wie er nadert? Broek-, maat- of trainingspak en wat dan nog... Daar is de verende sportschoenentred, de gumizolenparadepas, piepend in de regen. En dan nog, wie - o wie - houdt de helft van het naderen geheim, als hij achter je loopt zonder geluid? Jij,…

Talrijk de dromen over de tuin in het bos vogels die de ochtend verslaan het bronstig kikkerlied egels melk drinkend uit de handpalm de zomer musicerend uit open deuren Ravel gespeeld door volwassen kindervingers en in de nacht de knarsende eik rillend van de boze toekomst --------------------------------- uit: 'Het depressionisme'…

Een boom lag op de weg waarover wij liepen jij en ik. Er zaten kleine gaten rondom in zijn gepelde lijf en toen wij op hem stapten barstte hij tweemaal open. Door de kieren kwamen imago's aangekropen hemelsbreed, de stroom in hem een zwerm. Wij konden geen kant uit, stonden in het ongetemde verhout, iets maakte ons van oor tot oor eetbaar…

Het plan was eenvoudig: wij zouden stelen hun blijdschap om een onverwacht goed gezwegen moment. Armen en benen in de maat zouden we ver komen en alles hier op onze berg verzamelen. De hellingen met schuim bedekken, handhaken plaatsen waaraan vrijpostige lieden door ons opgehesen worden; van die toeristenverrekijkers waardoor je voor twee…

Konden de doden zich herdenken welke woorden zouden zij vinden voor welke namen aan wie vragen wiens adem te doen stokken, van wie het leven af te breken? Als de doden zichzelf konden herdenken, hoeveel minuten zouden zij zich gunnen, is om de doden te herdenken de duur van de dood toereikend? ---------------------- uit: 'Wasdom…

Het morgenraam schuift blauw en blinkend rechthoekig door mijn dromen heen. Splinters geluid doorboren mij en blijven steken in mijn hoofd. De klok slaat waarschuwend alarm en dreigend rolt de kamer op mij aan. Terwijl ik wankel op het slappe koord waarlangs de slaap geschrokken vlucht, vangen je armen mij beschermend op en in hun warmte raak…

Het stuk papier dat ik eens, belijdende mijn leegte, onbeschreven dichtvouwde, en verzegelde, en verborg tussen de bladen van een boek om iemand over honderd jaar te verneuken – dit papier vond ik vanmorgen terug. Ik was het vergeten, opende het en was zelf verneukt, goed, niet zozeer: over de lege blauwe lijnen liep, voor het eerst in zijn…