Ik heb veel meegemaakt. Vanaf mijn eerste dag zocht ik mijn ouders in mijn ouders tot hun oogopslag vanmorgen. Ook leefde ik veel levens tussen vrouw en kinderen kreeg steeds kennis aan de vrienden die ik had. Onderwijl bereisde ik de halve wereld in mijn land, verhuisde aldoor in mijn stad en zwierf door de vier tuinen van mijn tuin.…

Het onbevattelijke is vlees geworden, een loodzwaar heimwee om de laatste zucht; zijn romp ligt als een rouwklacht op de aarde, zijn voeten smeken rampspoed van de lucht; hij werd om zijn mysterie afgeslacht, zijn silhouet komt nooit meer tot bedaren; het leven is een daverende klucht. ----------------------------- uit: 'Weerribben',…

Van doden kende hij de naam, hij noemde die en maakte hem opmerkzaam op zijn bestaan. Hij sprak soms uren met de grond. Zijn ouders lazen hem uit sprookjesboeken voor. Hij schreeuwde naar de maan, hij sloeg zijn vuist stuk op de muur; het hielp niets: ze trokken met miljoenen handen aan zijn naam. --------------------------------…

Ja liefste Tot mijn lippen bloeden Tot het plafond naar beneden komt Tot de nacht wit wegtrekt Tot de katten in de tuinen krijsen Tot het licht de ramen openschuift Tot er vogels door de kamer vliegen Tot de buren over het balkon klimmen Tot de fietsers op straat stilstaan Tot het wolkendek openbreekt Tot alles blauw is Tot alles rood wordt…

Ergens in Rusland leest nog een dame. Zij ademt (zoals wij allen ademen moeten) of luistert ademloos naar haar hartslag. Zij kan maar niet geloven dat zij werkelijk leeft. - Ik ben, Godzijdank, een figuur in een boek ik moet er toch niet aan denken echt te bestaan.- Zij ventileert alsmaar meer en haar hart slaat af en toe af. Alleen lezen…

Patser in geborduurd fluwelen vest. Geringschattend lachje in zijn snavel. Cortéz onder de vogels; ik kwam hem in Central Park bij honderdtallen tegen. Wat zou het dat hij alles onderpoept? Witkalk bij tonnen vol geloosd op heren, auto's, stoepen. Heeft schijt aan ons en geef hem eens ongelijk. Spreeuw, kakkineuze dandy, weet het best: Alles…

wij spelen wasbord op de onderkaak van een dode koe op de binnenplaats klampt de zomerregen zich vast aan de cactussen schreeuwen de papegaaien de veranda blank waar de buurman met zijn barbecue en ik maar controleren of niet alles tegelijk vlam vat omdat ik denk dat woorden de vorm van een wolk kunnen veranderen omdat de zon…

De ander zal huilen in de lege schoenen en ze wat bewegen, de kuil in het andere kussen zoenen zolang die daar nog is te voelen maar geen vaarwel bedoelen, ze zal nog een hele tijd knechten en kinderen moeten zeggen welke koud geworden kleren met hun menselijkheden kwijt weg te smijten, weer meer en hartverscheurend klemtoon leggen op de…

ik steel van je, niet veel van je, of zal ik zeggen dat ik leen. je mist het niet. jij plukt de dag daar waar jij ligt. je wijst de weg met kruim. je maakt het huis blij bij de deur, omhelst haast het adres. je veegt de aarde uit ons bed, zoekt mij onder het laken, ziet wie ik ben. voorspelt geluk baadt mij in rust. zo heel jij mij…

Neem hoe haar woorden glanzen neem hoe haar mondhoeken krullen, hoe zacht het achter haar tanden moet zijn, neem elke lieve lach in acht sla geen oogopslag over en vergeet geen moment waarop ze spreekt of zwijgt neem de tijd die nodig is haar te bekijken, te buigen in alle rust, neem ook die in een zak, één beweging en wat stenen nog…

Waar je stem is wil ik zijn zoals op onze eerste dag toen jij aan stilte die hem veilig hield mijn naam ontsloot samen met namen van vogels - mees, jonge merel; bloemen die daar uit het stof ontstonden - krokus, sneeuwklok, narcis - wuifden, geven aan je groet gehoor. Wij spraken met geen woord van 'ons inrichten', volgden waar…

[Tot de dood ons scheidt] Zolang gij er zijt, het brood voor mij snijdt, de legerstee spreidt, mag God het mij geven, het lichaam, het leven. Hier ben ik. Altijd. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 2005.…

Die duisenjarige ryk so troosryk en fiktief dui onweerlegbaar aan Iemand het ons lief... Ons aardbewoners aap genade en almag na wat geen beskeidenhei of feitendwang verdra: die twee-en-sestigjarige Mafia-voorman weet hy mag nou honderd jaar lank tronkspaghetti eet. En jy en ek? Ons laat ons oë en hand raak asof die melkwegstoet…

De afstand tot de stoeprand schatten moet met bril. In de stad zie ik te veel om scherp te stellen. Ik vouw mijn koker open, draag ongeslepen zonneglas. Geen etalagepop die mij nog aanspreken zal. Op zijn best sta ik op een leeg perron. Nu al dagen: tussen twee auto's in. Geluidloos rinkelt alarmlicht. Lieke zegt van pillen staan je ogen…

Alsof het was bedekt met hevig licht bleef haar lichaam mij weerkaatsen, even zinloos dreigend zoals de glans aan messen hangt. Ik bedroog haar met geweld: mijn lichaam liet haar voor de liefde leven, haren werden touw toen ik ze opbond, een verwonding opsmuk, een gevlamde tatoeage. Voor mijn schoonheid moest zij dood. Uit haar schreeuwden…

Die clusterbommen zijn toch godgeklaagd Daarover wordt vandaag geconfereerd Paus Benedictus vindt ze ook verkeerd Omdat het kindjes snel de dood in jaagt Die moeten eerst nog lijden, dus iets wreeds Is wenselijker, doe maar liever aids…

Ik heb het raam dichtgedaan om de zomer niet te horen maar de zon brandt door de muren en de vliegen draaien hun motoren klem in de gordijnen. Een hond en een kind kunen blijven slapen tot het gisteren wordt. Auto's die nog stilstaan. Adem, zonder te bewegen. Het glas in mijn hand bevat schommelend water. Maar de zomer is een luid blaffende…

Wij dansten, moeder, door de keuken je had mij lachend opgetild vier jaar was ik 'daar bij die molen die mooie molen' van de radio geboren, losgeschild je kleine vrucht, een zoet bestaan een appel die zo rood moest glimmen dat je ogen ervan glansden opgenomen in een wals tussen tafel stoelen pannen dat het kleine wandkleed moeder…

Er is altijd een thema en dat ben jij, deugniet, simpel gezegd, niet cryptisch, niet met vergelijkingen, of mystiek, niet met dichterlijke ingrepen, niet met woorden die met elkaar spelen - spelende woorden betekenen al iets ingewikkelds, het spijt me - jij bent voor mij de mogelijkheid tot eenvoud die, in elk geval, míj ontroert en mij doet…

het begon met een lach die onbekommerd van de springplank duikelde, op het plat van het water, en nog eens en nog eens en nog eens, tot de lach, zoveel harder en grijzer, binnen bleef. ik doe niet meer mee, schreef de lach, de tanden hebben het koud gekregen. het kwam nog tot een eind toen het water, plat en hard, al onder het maanlicht…