hij had hen zoveel willen zeggen, zoveel over wat hem bezighield en wat hij beleefde, zoveel ook over wat hem in hen opviel en dat zijn moeders ogen even mooi even wijs waren als vroeger al was ze weer dikker geworden en dat zijn vader beter gekleed was dan ooit en dat ze niet moesten zeuren over wat volgens hem onbetekenend was en dat - , hij…

Geen bergruggen, lawines, watervallen in dit land, alles details een slootkant madelieven. Hollandse kikkers. De mensen zijn reusachtig. ----------------------------------------------- Uit: 'Het geheim van de miereneuker', 1987.…

Herinner je 't Vondelpark en hoe de dagen kouder werden daar, hoe vanuit de kamer naast het Leger het station ging drijven op de Amstel die wij blauw dachten. Denk aan het vignet in Fodor toen je zei: Een zoon. En het regende buiten om je glanzend lichaam. --------------------------------------------------- Uit: '100 gedichten', 1977…

Ik open 't raam en laat het najaar binnen, Het onuitsprekelijke, het van weleer En van altijd. Als ik één ding begeer Is het: dit tot het laatste te beminnen. Er was in 't leven niet heel veel te winnen. Het deert mij niet meer. Heen is elk verweer, Als men zich op het wereldoude zeer Van de miljarden voor ons gaat bezinnen. Jeugd…

ik zie haar nog wel eens blond en aangepaste lippenstift verkreukeld perkament van dichtbij een vrouw met bontjas in een bus tas dichtbij haar lippen dicht op elkaar want je weet nooit wat er kan gebeuren de ogen vosachtig wantrouwend achter de kooi van een modieuze bril dan zit ze op de bank en praat ratelend uit een oud plakboek en…

Het raam maakt een kier en de tafel tot hier breekt op slag en de tafel is niet bij het raam maar hier naast me gaan staan aan de voet van de tafel valt het kleed van de tafel in het licht van het raam buigt het blad een armlengte knikt in de elleboog een reep in de lade, kruimels paperclips het stuk karton dat de tafel recht en het…

Zou je liever doof of blind of niet meer voelen, zonder reuk of snoep? Viel ooit de neus, is dat nu jammer. Hij ruikt zo lekker soep en hoe vergeeld papier hij weet de wierookgeur van Griekenland snuift liefde, kerstboom, haring. Dus nee hij niet, liever het oog dan dat alle rimpels kent in het gezicht de kleur van zalm en winteravondlucht?…

Een nieuw lied voor de Heer die de vogeltjes schiep En hun wijzen van iedere dag Die de treurwilg tot eindeloos treuren riep En de vrouw tot haar eeuwige lach Een nieuw lied voor de Heer die de goudvissen goud En de roodborstjes rood heeft gemaakt Die de golven der zee, en de bladeren van 't woud Met zijn vinger heeft aangeraakt Die de kolibrie…

De dood is me schrikken. Ik raak er niet aan gewend. Nu is de dochter van onze hond die dood is, dood: het bloeden wou niet stoppen. In haar plaats loopt onverschillig de poes achter mam aan die door moet. Nee ze leert niet hoe te blaffen. Stil streelt haar staart langs moeders benen, een soort van trotse troost. Triomferen is katten niet…

Als een verwante, met niemand heb ik de hoop gemeen Met niemand de keuze van de liefde Waarmee ik eenzaam leef, waarmee ik wankel Bewegend maar bedwongen door het mateloze landschap Waarin de dood de aren leest. Ons blijft alleen de tijd en niet het vluchten En alles dat op de aarde beweegt, Ons blijft de laatste reis van twee vermoeide mensen…

Heden voelen mijn voeten zich goed in hun sokken en die weer in hun ruime maar nog niet sloffende schoenen. Waarom dan niet de paden op, de bergen in, de velden over bij deze stad vandaan waar stegen uitlopen op steigers niet meer door boten gebruikt. Wel kan men daar gaan staan uitkijken over het eeuwig veranderlijk zichzelf blijvende…

Maart is een zachte voorjaarsmaand bomen in bloesem vogels in nesten kinderen zingen met elkaar – wat is een dag, alweer een jaar… Mensen, blij dat de zomer komt, lopen buiten zonder jas zitten al even op een terras spreken vrolijk met elkaar – wat is een dag, alweer een jaar… Het lijkt of er niets veranderd is: zacht zwoele kruitlucht…

Ik had vanavond naar het stadspark willen gaan om voorgoed af te rekenen met het verleden, maar 'k bracht het niet verder dan halverwege, toen heb ik voor een venster stilgestaan waar ik iemand piano hoorde spelen. Achter de bomen wies een stille maan en al het leed is van mij afgegleden. Langzaam ben ik de weg naar huis gegaan. ---------…

In mij is een jonger vrouw dan ik met lichter ogen en smaller handen. Zij staat op kleine gespitste voeten door mijn ogen naar buiten te zien. Zij kijkt naar de dagen, naar licht en naar kleuren, ziet alles verwonderd, ziet alles heel schoon. Beiden verlangen we, dat zij kon spreken, dat zij kon bewegen en leven en breken de donkere, die om…

Hoe nabij ik ook toesla, na een tijdje lijk ik weer verdwenen als altijd. Maar hoe ver ik ook wegtrek uit je veilige heden, altijd ben ik naar je onderweg en blijf ik in je aan het woord, net niet verstaan door je schichtige oren die van geen stilte mij onderscheiden. En voor je het weet ga ik weer in je tekeer en flakkert je denken…

De baby slaapt en zijn vader slaapt, de witte kater wulps tegen hem aangevleid op de divan. Het huis vol suizend geluid het licht komt gesluierd de kamer binnen en in de keuken komt de waterketel ruisend klaarop de gloeiende plaat. Voorzichtig schenk ik koffie op niet overhaast en niet te traag maar in het juiste tempo. ------------…

lege letters rijgen zich als kralen aan een koord langzaam ontstaat wat ik je zeggen wil: het laatste woord.…

Ik sloot mijn ogen en was in een donker bos, zodat ik ze weer kon openen; de rechte stammen stonden ordelijk en los, het loof was zwaar en hing tot op gelijke hoogte, de kruinen grepen op gesloten wijze in elkaar en het was er vochtig en verademend; een ruimte waar ik mijn ziel bevrijden kon uit het on-eigene en wat haar inspon en verstikte…

er staat geen reclame op de tram maar lichamen zonder hoofd misschien is het niet slim om in te stappen als de tram met een schok in beweging komt, de bocht om vliegt moet ik nog kiezen voor een stoel die met de graffititekens dan maar straks gaan de zwarte knoopjes stuk dan moet je mee met de smalle bestuurster heen en weer, heen en weer…

Van kindsbeen heb ik kennis van een wak. Denk ik het in dan denk ik mij in de voorbedachte winterdag waarop ik, spijbelend, in de late ochtendschemering, een onbeschaatste, mensverlaten wijde Ankeveense Plas beging waarin mij wachtte steeds hetzelfde en mij toegedachte wak. Denk ik het in dan denk ik mij in dit wak totdat het zingen gaat van…