Zonder ik, zonder onderwerp. Lier aan wilgen gehangen. Ander instrument aangeschaft. Met voorhamer van grote gevoelens op xylofoon van ziel. Ziel kapot, natuurlijk. Met hark ziel in hoek geveegd en opgestookt. Meer ziel dan hij dacht. En vervolgens op hark viool gespeeld, met zaag als strijkstok. Een liedje. --------------------…

Wil je mijn ring zoeken, vraag je, mijn vingers worden zo smal. We zoeken eenzelvig, beangst om wat ons ontglippen zal. Je gaat staan naast het bed op leden zo dun en onmachtig dat je er niet op kunt staan, maten ooit zo krachtig. En je valt in mijn armen als ooit, onvindbaar alleen, en ik leg je weer neer, gebroken een ring om je heen…

In de stralend gouden avondgloed van Aelbert Cuyp dromen de koeien als antieke goden. De spiegel van het bergmeer opent het binnenste zien. De hemel en de aarde rusten in elkander uit. Men zou wel willen lopen over het gele water en zo de wolken raken en nooit meer ontwaken. Zeilen ruisen uit de verte als een meisjesstem, of zijn het nevelen…

Is het vandaag of gistren, vraagt mijn moeder, bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed. Altijd vandaag, zeg ik. Ze glimlacht vaag en zegt: zijn we in Roden of Den Haag ? Wat later: kindje ik word veel te oud. Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut zo ver al van de aarde weggedreven, zo moedig uitgestapt en in de ruimte…

Wij gingen uit stelen en begonnen meteen met de dag. Van zonsopgang tot een handvol peperdure minuten na middernacht. Wij verzamelden geneeskrachtige kruiden zoals de zangerige lus van de bergweg, de speeltuinen en de boomgaard waarin het boerse linnen te bleken lag. Wij droogden wat we met honderd listigheden verworven hadden en stampten…

Volgens de astronoom die met de mond vol tanden staat - knappe kerel - was er in het begin al iets. Iets: met veel aantrekkingskracht, een zwart gat, een vlam in mijn hart. Zo niet, geen gebeurtenis t voor t + 1, en dan ook niets daartussen waar tijd plaats kon vinden. En zonder tijd geen pijl die ergens vertrekt om God weet wanneer…

Gehurkt, hun oren dubbel tegen het glas, spelen ze wie het langste onderblijft in de Nantische brandewijn. Die steken om het hart! Geen moeder rijgt zo'n naad. Ondergedoken in hun jeugd dromen ze over knikkers lucht. Een nauwelijks zichtbare lijn verbindt hen met de stop. Hun dood hangt aan een zijden draad. -----------------…

Op water lopen? Zee is bedrieglijk en veel te diep al ligt zij daar en lijkt een dier te wezen want rillingen van schuim gaan overheen haar luie lijf dat ademt als een stier zo luid. Beter is wandelen door de hoge lucht daar weet je zeker dat je niet kunt gaan maar heel het mensdom zal versteld staan hoe rap van dwalingen je keert. -----…

Terwijl ik lees voel ik mijn dochter kijken; ik laat niets merken en lees rustig door. Haar leven doet zich helder aan mij voor: het zal in alles op het mijne lijken. Niets kan ik doen, opdat zij zal bereiken wat ik, amper gevonden, weer verloor; geen vindt van het geluk méér dan een spoor,…

Bomen buigen weg van de kust voor het huis schuift een steiger de rechte gevel en rechte steiger zijn bomen die naar je wuiven het huis vanuit een rijdende tram helt in de wind die van zee komt je buigt je hoofd onder de steiger kijkt naar buiten als je thuis bent. -------------------------------------------- Dit gedicht…

Deze geboren vreemdeling op vijandelijke bodem getogen - terzij van fonkelende zonen neven aangehaakte schonen toont hij zijn wonden spreekt hij zijn woorden dichter zonder landstaal deze blanke zwarte blanke oudere broer van miljoenen deze geboren koning. ---------------------------------------------- uit: 'De 100 beste gedichten van…

Hoe opvallend zijn de letters op het draaiend, voortdurend ooit beschaduwd oppervlak. Wat een achtergrond! In het licht daarvan kan niets onopvallend zijn. Men kijkt het best op een afstand toe. Straks komt er specie uit de opening die zich ergens concreet en zinvol instort. Hoe veraf is het betonrot nu. ---------------------------------…

verborgen in een hoge kamer met het uitzicht op wuivende bomen geprangd tussen witte muren het lange licht te vangen voor de nacht gaat komen gedompeld gedurig onder de duur der dagen geduldig staan als een paard in de avond ------------------------------------------ Uit: 'Herkenbaar als lente', 1981.…

Ik heb de aarde in Twee hutten verdeeld: een Voor mij En een voor mij zelf. Als een rivier voeten Loop ik naar de monding Mijn woorden Over verbrande akkers. Het trage zilver van mijn spoor Bevlagt de dagen tot waar Zij heimelijk gaan: De echo van geluidloze paarden. ------------------------------ uit: Winterrunen, 1967.…

Het verleden en de jeugd nu eindelijk afgelegd. De toekomst evenredig bijgesteld. Zal ik dan maar beginnen te leven? Je haalt je een verhaal in je hoofd waarin geloofd wordt, en dat in de tegenwoordige tijd verteld. Ten slotte is het allemaal net echt. Inademen, uitademen, hinderlijk eenvoudig, een autonome zenuwtrek. Dat heb ik toch maar…

Auto's, gelach, geraas: alles slaat dood op zeven hoog. Ik hoor alleen mijn spons en het verkouden knarsen van het staal waaraan ik hang. Soms spreekt een wolk mij aan of gis ik wat een meeuw te zeggen heeft. De mensen: druk, wit, stemloos, achter glas. Op acht hoog kunst. Dat meisje daar, die lach, wie heeft haar zo bespied dat ze immuun…

'We weten wie je bent.' Huh? Zwarte krul als monocle omringt rond oog. Trein valt langzaam stil. Vrouw - vrouw? - stapt op, verdwijnt. Weg. Twee rode stippen -twee!- zweven duister van ruimte in. Trein aarzelt - wat nu te doen? Zet zich naar vreemd signaal weer in beweging. Ze weten wie ik ben. --------------------…

ooit was de dolfijn een landdier het wandelde rond en haalde adem onder druk van de weersomstandigheden werd de dolfijn in luttele millennia richting het water gedreven de eens volgroeide poten werden korter en korter tot ze nagenoeg verdwenen wat de dolfijn aan het bestaan op het droge overhield waren de longen evolutionair gezien is dat raar…

Alledaagser kan een afscheid niet. Rafelig van woorden, wensen, handen. Er was een kind dat ik moest zien. Je hield het tegen het licht. Het greep ernaar. Ik boog me diep. Zoiets duldt slechts de poëzie van kaarten, het staccato van huwelijk en geboorte. Je lag op afstand daar en eiste dat klaar gebruik van woorden, lof op alles wat nu deugt…

Over het krakende ei dwaalt een hemelse bode op zoek naar zijn antipode en dat zijt gij mogelijk dat men op zulk een kleine schaal niet denken kan het maakt nijdig of men is verveeld dus veel te veilig dan is men verloren voor de poëzie u rest slechts een troost ligt gij op sterven gij verveelt u dan ook niet en plotseling kan…