daar is geen droog, peilloos lichaam sommigen spartelen, als landmensen of kleven de kanten aan ze zijn hiervoor het onderhouden om aan kleding ruimte te meten en ontwateren al aan de overzij hun onderhuid een opzwelling vormt hun afweer, men lijkt niet voorbij te willen gaan anderen hernemen hun natuurlijke ademhaling met kracht de…

Het gaat niet ja het gaat wel maar het kan niet ja het kan wel maar het mag niet ja het mag wel maar men heeft hier niet het recht men is degene die hier staat en die dit zegt. Het plakt zo nee het plakt niet maar het schuift zo nee het schuift niet maar het zakt misschien wel weg en wie zakt mee. En zelfs niet even gaat het want men weet…

Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen…

Ze kijken elkaar aan. 'Jij hield van mij.' 'Nee, jij hield van mij.' 'Nee, jij van mij.' 'O nee, jij van mij!' 'Maar ik heb jou in de steek gelaten.' 'Nee, ik heb jou in de steek gelaten.' 'Nee, nee, ik jou.' 'O nee, ik jou!' Ze slaan hun ogen neer. 'Jij bent vast heel verdrietig nu.' 'Nee, jij bent vast heel verdrietig…

Te veel gevechten heb ik gezien, te veel gejank van vrijers gehoord, ik ben altijd te ver gereisd. Een kijkdoos heeft mijn oog vervangen, Een bromtol mijn oor. Te veel modder, te veel krengen er in. Te veel vreugde. Ik verberg mij nu tussen de minnaars, die bedelaars. --------------------------------------- uit: Gedichten 1948-1993…

Van steenkoollaag tot laag, langs schommelende kabels van het bijna niet meer weten, klim je langzaam door de jarenlange schacht die van de oorsprong naar het hoegenaamde einde leidt, uit ingestorte tunnels en kanalen, langs de breuklijn van het allerlaatste licht omhoog, bereikt ineengevouwen als een kreeft uiteindelijk de rand van het verlaten…

We waren op tijd voor de intocht. Muziek droeg de stoet en we hoorden wat muziek doet met een nauwe straat en een hart dat te ruim zit - Acht droegen zijn beeld op een baar. Dat het de kunst is goed te dragen, een ritme te vinden samen balans te bewaren zagen we daar; het moet een soort wiegen zijn dat de angst voor het laatste verdrijft…

De huizen houden zich op hoge krukken meer dood dan levend overeind. De warmte der laatste kamers klampt zich vast aan kliffen, de morsigheid van hun geheimenissen wordt de voorbijgangers ten hoon getoond. Hulp zoekend zwerft de vuilnis door de straten. ------------------------------------------ uit: 'Het geduld van de dingen', 1996…

De arend zweeft en broedt mijn beboste duinen vol ik hang met zand en zomp en gras en dor getak en jonge scheut in hem dit is de zon tussen de aarde en de ijlte breek baan, trillende wereld van libellenvleugels ruisende onbeweeglijkheid boven prille netelkoppen, breek baan in mij die in dit landschap zit in dit doorzichtig nest van arendsdons…

Lok haar weg van het spooktoneel in de schemer van de coulissen. Schemer wat is dat? Schemer. Heeft mama mij nooit verteld. Draag haar op schouders naar de verte. Verte? Dat had papa wel eens kunnen zeggen. Spring haar los, touw. Draai bogen om haar diepe tonen. Meng haar lievelingsroze door de schemer. ---------------------------------…

Het was zo'n ochtend dat de wereld wel een warboel leek, waarin er om mij heen zo veel rumoer te horen was, dat geen geluid erbovenuit kwam. Elke tel vermoedde ik een opstand of een rel, maar nergens zag ik mensen, iedereen stond binnenshuis te kletsen of alleen te staren naar een televisiespel. En ik? Ik liep alleen wat in het rond en…

kom over tien jaar terug de druiven hangen te rijpen boven ons hoofd en een griek schenkt de nieuwe wijn zijn zoon stierf voor vrijheid kom over tien jaar terug de troebelste wijn wordt helder in veel kortere tijd het gaat om gewone dingen om schoenen en een dak voor je kind dan komen ook de poëten met wijn die steeds sterker wordt en…

Zo kom je ertoe je af te vragen wat kost de kraai boven het bietenveld wat is de trage fietser waard die nadert op de polderweg tussen de laagstam appelbomen. Zo kom je ertoe te denken over de prijs van zijn bril, zijn schoenen, het ruiten hemd, korting en koersen waarvan hij wie weet wakker ligt. Zo kom je ertoe te raden naar…

Ooit een engel ontmoet haar al eerder gezien achteraf in andere blotevoetenmaat Maar steeds als zodanig herkenbaar Haar glimlach vraagt om een lasbril haar beloften zijn van een zoetheid die het glazuur van je tanden slijt altijd gevleugeld en met een altijd vlammend zwaard tussen ons in Komt me nog meer vertellen hemelse nakomelingen…

De ganse stad zwicht in mijn vuist en om de hemel niet te schenden moet ik mij fluist'rend tot u wenden in woorden hondervoud gekuist Wij zweven in de kleurenwand van berstensmooi zeepbelgedroom Ik manoeuvreer - en gij laat loom alle verantwoording aan kant Wanneer wij op een klip vergaan zal ik u trouweloos verlaten Ik kan uw liefde…

Zoals het is: zo, zo wil het gezegd zijn. U begrijpt: dat het niet anders is. Dat zou een ondraaglijke schande zijn die bovendien elke noodzaak ontbeert. We laden onze zinnen, leggen aan. gaan in mogelijk genot ten onder. Op afstand, zo is beschikt, zullen wij onze karige daden beschouwen, erom lachen, misschien huilen, nooit aangesproken…

Op school stonden ze op het bord geschreven. Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn; Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven, De ene werklijkheid, de andre schijn. Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven. Is van de wereld en haar goden zijn. Zijn is, boven die dingen uitgeheven, Vervuld worden van goddelijke pijn. Hebben is hard…

Wie maakte buurman's duiven dood? De lucht trilt na bij deze vraag. Ik weet van niets, hoewel ik graag de dieren naar de hel verwenste. Het schijnt dat er een ziekte was, misschien een virus in het voer... De man zit bij zijn prijzenkast en mijmert bij de klok en ringen: de dood ligt altijd op de loer. Soms sloft hij naar het lege hok…

Je kunt in de wei uit een melkweg van wit één takje fluitekruid plukken om thuis in een vaasje te zetten en van dat takje één twijgje afbreken en daarvan één steeltje en daarvan één bloempje en van dat bloempje één pointe van het godganse pointillisme. Nee, dat kun je niet. ---------------------------------------- uit: Enkelvoud,…

Hoor je het ruisen van de vroege cyclamen het klapperen van de vleugels van de vliegen het vallen van de overrijpe pruimen in het gras het zingen van de wind? ruik je de geur van natte hagen in de doolhof de geur van neergeregend stof het kruidige basilicum, de selderij het luie parfum van lavendel? voel je de champagneblaadjes van de rozen…