Lig in bed draai me links draai me rechts kijk naar het plafond tracht schapen te tellen na de vijfde rennen ze weg Uren tikken voorbij de slaap is een wild paard waarnaar ik verlang Woestijnen van verlangens kunnen het paard niet temmen wie temt hem wie temt mijn gedachten wie sust mijn slaap ik wil stijgen rusten in de armen van…

Ik heb nooit naar iets anders getracht dan dit: het zacht maken van stenen het vuur maken uit water het regen maken uit dorst ondertussen beet de kou mij was de zon een dag vol wespen was het brood zout of zoet en de nacht zwart naar behoren of wit van onwetendheid soms verwarde ik mij met mijn schaduw zoals men het woord met het woord…

De avond dat we in elkaar werden gezet zonder te weten hoe het moest, voorzichtig wat onderdelen uitgepakt en wat niet paste weggelegd voor straks, dat het zo telkens ging, iets dat steeds weer langzaam bij elkaar gehouden raakte. Zo zo. Maar er zaten grijpgrage ledematen bij, die het op eigen houtje konden. Het nóg volmaakter prutsen. En…

Als niemand de Adonis in je doodt, dood die dan zelf. Zo oud als jij en nog steeds ideale schoonzoon - geen gezicht. Stap uit in Vijftig, stap daar uit zoals je dat in, zeg maar, Zutphen doet, en ga dan naar behoren ouder worden en oud, met bril, buik, haar uit oor en neus, elk jaar wat meer, en kom daar rond voor uit. Maai het gazon en…

Koningen lieten hun portretten hakken in stenen wanden van tempels in het licht van de sterren herleefden hun hoofden koningen past eeuwigheid net als goden Wij krassen onze namen in basten van bomen, op toiletten, hangen foto's op om koste wat het kost te blijven blinde vlekken op blinde muren ------------------------------------ uit…

Zomaarcafé op Rembrandtsplein: concrete warmte, goddeloze gezelligheid vóór elk biertje roep ik gewoontegetrouw gewichtslooslauw binnensmonds bismillah ik ben de jonge Marokkaan en zijn anderstalige gedachten Het van vroombloed kleinerwordend zitbeeld in mijn vader en moeder herinnert mij steeds marginaler aan mijn stamland: rotshol…

stoelen, theepot, pen, schaar presse-papier en boeken, tot aan mijn denkbeeldige evenaar heb ik het beschreven alles in de kamer tot in de uiterste hoeken zodat ik op deze bladzijde mijn leven verder zal leven met mijn woning als noordelijk halfrond en mijn ziel als 60-watt-lamp trouw aan het plafond [Solipsisme: filosofische leer die stelt…

Kersen leggen op de kersen in een plastic tafelkleed: een gesorteerde werkelijkheid als lokaas voor jij die alles enkel door elkaar verdraagt: kersenmar- melade, ruggengraat als pitten uitgespuwd toevallig in een rij op de aanrecht, krieken tussen de kersen vertrekken je mond als ongesproken Woorden moeten niet later iets willen worden. Niemand…

Toen wij nog jong waren en de wereld nog oud was en wij in een ver land op hoge bergen stonden en in het dal diep beneden een lange roerloze roestige trein zagen, onbestaanbaar alleen in het oog van een hevige leegte, riep jij terwijl je de hemel een kushand toewierp ik ben een reisgids kinderen leer mij lezen en 's avonds op het plein…

Ik lig in het gras tussen de Waal en de Maas. Een dag die er wezen mag. Zon, zo oud als Methusalem. Een merel versleept mijn schoen, de veter speelt voor worm. Ach, de Waal, de Maas, de Vltava. Terug naar de bron op dobberende dromen. Een vis in het water. Witte wijven schudden ongegeneerd 't eenzaam dons leeg en ik scheer weer in een…

Als een steen die daar al een tijd ligt en niets van zijn gewicht heeft verloren. Als een steen waaronder adders zich veilig voelen maar niet veilig genoeg. Als een steen die je niet alleen kunt dragen en niet met drie. -------------------------------- uit: 'Zen uit eigen werk', 2005.…

Niet langer bij wijze van spreken, maar in de precisie van huid en haar, een schoonheid met leeftijd en wereld: ik wil een antwoord, geen vraag. Ik wil een kamer zonder verbeelding, een vrouw die is wat ik lees. Honger die het verlangen kan breken, wrevel wordt, vlees op vlees. Ik wil je schaamte, je kleine gebreken, je schoonheid in menselijke…

Zij was het type dat alleen door een gesprek zover te krijgen was; een ernstige babbel, iets diepgaands, over de vergankelijkheid van het levende, de noodzaak van relativeren, Wittgenstein, de anarchie, structurele crises, neurosevorming, de dreiging van het neo-fascisme of kernenergie. Als het maar eindigde in bed. ----------------------…

Wat doet daar deze woede, wat dit gevecht op leven en dood, wat dit stuurs gezicht, wie is hier nu eigenlijk de leugenaar? Is het waar dat ik een gevecht met spiegels voer? De oorzaak van de strijd, dat gezicht van mij, zal ten slotte, dat weet ik, mij tot dichter maken. Waarom dan, o waarom heb ik toch steeds dat stuurs gezicht? -----…

Een wereldbeeld ontsnapte ons toen wij een halfrond vergden om er alleen te zijn, het andere bleven bewenen. Wij legden achter ons leven een tuin aan, ook een register van allen met wie wij nog zouden bijpraten, staren, verhelen. Wij meden de liefde en lieten de tastzin, schreven hooghartig de toekomst af. Zoek ons niet meer, wij…

Zij had de gang van een bezetene, badplaats, midden februari: zo schijnbaar onbedacht 'Ben ik iets kwijt? Nee, daar...' snelde zij langs halfverholen eet- en drinkgelegenheden. Een vreselijk dunne man hield haar staande met plotseling geheven brauwen. Om hem direct op zijn gemak te stellen had zij een horloge moeten dragen en niet gedreven…

‘s Ochtends heb ik moeite mijn bed uit te komen, ‘s avonds om er in te gaan. En iedere nacht moet ik minstens een keer plassen. Ik hou van mijn vrouw, we liggen lepeltje-lepeltje; van andere vrouwen droom ik nauwelijks meer. Schaamteloos draag ik pyjama’s en pantoffels, ook maak ik graag een kuiertje. Ik verheug me niet meer zo op feestdagen,…

Ik sprak mijn woorden niet uit. Ze werden gezegd. Ook ik hoorde ze En, min of meer verwijfeld, probeerde ik de bijbehorende bewegingen. Ongeveer het omgekeerde van hoe een partituur werkt: niet eerst schrift en dan spel, maar eerst gespeeld en dan pijlsnel, vrijwel vergeefs, geschreven. Of een piano: de toetsen bewegen, en mijn handen zijn…

Je loopt met de dood als een hond achter je aan. De hond draagt een bril met drie glazen. Je kijkt strak voor je uit. Draait je om en blikt in het derde oog als in een duistere rede. Je zweet geschiedenis uit. Zweert van leven. Losse tranen lopen als kleine homunculi* voor je uit. Met vochtige contactlenzen beschouw je het leven. Je kunt niet…

Hoe ver moeten wij gaan: tot aan het punt waar alle harde angsten samenvallen in nog heter zand? Waar is dan rust; waar kruipt de slang niet meer naar de dichtstbijzijnde, de weerloze; waar ligt zij stil, zonder haar venijn? Voorbij het boze oog. Voorbij de zwarte vrouwen van de evenaar huilt de hyena nog. ---------------------------…