Sedert de droomspin mij omspon met duizend parelende webben, zie ik hem spelen in de zon,- het kind dat wij nooit zullen hebben. Zijn ogen die het zonlicht vangen, zijn klaar en helder als kristal en onvertroebeld door verlangen: ogen van voor de zondeval. Hij glimlacht schuldeloos en wijs. Zijn vogelstem streelt licht mijn oren. Zijn…

Als ik later klein word dan wil ik graag indiaan zijn met een fors torso boven en een lendenlapje onder. Mijn moeder kreeg haar eerste wee bij de dameskapper. Dat had een teken moeten zijn. Ik wil een stoere naam: Dappere Bison of Sterke Spier en van me afslaan als de grote jongens het voetbalveld innemen, het enige doel veroveren, mijn…

Gauw, heel gauw komt het uur van onthulling, als wat hij verborgen heeft wordt ontdekt. Het brandt in zijn vingers, het geheim dat als een formule aan het kind trekt. Het is hem te sterk, de vervulling van een verlangen dat in het donker ontstaat als koorts in zijn lichaam, dat week wordt, vijandig, waarin hij vergaat, zo hemels, zo…

Met mijn kwantorslag en mijn inwendloopje kan ik ze wel verslaan. Ik ben sterker dan de zwebongbeesten en niet bang. Ik ben niet bang. ------------------------------------------ uit: 'Waar je naar zit te kijken', 1994.…

Er moeten toch mensen wonen, ik luister, en herinner mij dit huis, de lege eierschalen, de koude resten thee, de waaiende gordijnen, op het tafellaken grijze stront van vogeltjes, Oh, goede morgen, als kabouters in zachte pyjama's gaan de geluiden door het huis, de eerste Clementi, de kranen, de fluit van het kokende water. Geluk is langzaam…

1 Het kind is wijs. 2 Het kind weet weinig maar wel zeker. 3 De mantels glanzen dof, 4 van ouderdom en betekenis, 5 een purperen glans over het zwart. 6 Dan was jij de vijand. 7 Dan vochten we tot de avond. 8 Het kind brandt zich 9 aan de schoonheid van het speelgoed. 10 Het mompelt. Het is geen spel. 11…

Ik kwam net uit school toen het dreunde, het halve heelal drong zich door mijn oren naar binnen, diep in mijn hoofd hield zich stil en BHAAAAM! explodeerde. Ik had mijn kamer verduisterd. Met mijn zaklamp bescheen ik mijn tanden. Ik ben maar een stofje, zei ik tegen de spiegel, maar tegelijk een radertje in het systeem. Ik hoorde verre…

Liggend ontwerpt hij het stadsdak, prent het patroon van bladloze takken tegen fel blauw in zijn brein, dat bloemkooltje, leeg nog en klein. Waakzaam ontvangt hij licht en lawaai, zonder oordeel. Honden, motoren, een boor. Ik duw zijn wagen en merk hoe hij schift, niet meer schrikt, scheidt wat hem boeit en wat niet. Hij verovert de woorden…

Heb mij nodig. Kun mij niet missen. Heb verdriet. Ik heb daar van alles tegen, levensbeschouwing, aforismen, groter verdriet: het is familie. Van geluk weet ik dat niet. er is geluk waarmee je alleen moet zijn. Het te grote. Zo heb ik, toen jij geboren was, een dag door bossen gelopen. En toen pas besloten dat jij er misschien mee te maken…

Voor de kade wisselt een wolk meeuwen als strooibiljetten op een sterke wind van aanblik als 't verloop van eeuwen. Het is windstil. De wind is een klein kind dat met geluidjes brood staat uit te strooien. Zijn tijd aan denken of aan doen vergooien verschilt niet veel, 't is stenen toch voor brood. Word liever kind: twee beentjes en wat…

Was ik een zeedier geweest met meer dan zeven tentakels, ik had zonder bedenken het stof van ze afgewaaierd zodat ze konden ademen. Maar ik moest het redden met enkel één hart wat hersens en deze twee handen. Ik heb ze gekoesterd gevoederd gevoed met gedachten aan later, maar iets in ze wilde niet groeien, is lummelig misgegaan. Badwater…

Poëzie is voor mij het verhaal Dat men mij vroeger vertelde Van een man die op zijn zolder Een vliegtuig van beton gebouwd had En trots tegen iedereen zei Dat het wel kon vliegen Maar niet door het dakraam kon ------------------------------------- uit: 'Een vliegtuig van beton', 1973.…

We kochten een ballon, een zilveren, met gas. Hij wilde hoog en hoger. Jij hield hem vast. Naar bed. Maar de ballon moet mee. Het touwtje los. Daar zweeft hij, mooi gezicht. Het is alsof je slaapt. Je slaapt. ---------------------------------- uit: 'Salamanders vangen', 1985.…

je kunt het niet ontkennen, zij was hier, zij heeft over een muur van tijd gekeken en deze code gehanteerd als teken van eeuwigheid. Een omtrek gaf zij prijs en zij heeft hem verscheurd noch opgegeten. Haarfijn sluitend levert hij bewijs dat zij bestond. Dat zij hier heeft gezeten met mij en haar spoor trok op dit papier. ---------------…

Dit is het land, waar grote mensen wonen. Je hoeft er nog niet in: het is er boos. Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen, en altijd is er weer wat anders loos. En in dit land zijn alle avonturen hetzelfde, van een man en van een vrouw. En achter elke muur zijn and're muren en nooit een eenhoorn of een bietebauw. En alle dingen hebben…

Toen ik klein was droeg ik een matrozenpakje mijn moeder nam me mee naar de vijver in het bos daar aan een touwtje liet ik mijn zeilboot varen de bomen ruisten de wind kwam van zee nu is het vele havens later en mijn moeder dood nooit vond ik meer zo'n veilige ree ----------------------------- uit: 'Een oud geluid', 2011.…

Het is al dag. Maar wie maakt dat Waar? Niet de vrouw met haar hand Bij een lichtknop. In die gang ook De rode trui om een lichaam niet. Wat is niet ooit onklaar geraakt? Tot dan weer, op mijn mouw gebreid, Het ding zich uit een draad bevrijdt Dat kruipt alsof het aan komt varen: Turkooizen scheepje op een rode trui. Een wollen schoorsteen…

Ik wilde zielsgraag lezen, maar helaas kon ik de letters niet tot woorden smeden. 'k Vroeg hulp aan ouders en familieleden, maar bleef steeds steken in de o's en a's. Gelukkig kreeg ik van Sint Nicolaas een platenboek met daarbij rijmwijsheden. De versjes kende 'k snel van buiten, reden te doen of ik kon lezen als een haas Bezoek gaf…

Je voeten hebben mijn druiven geplet, je handen mijn deeg gekneed tot ik geen adem meer kon halen. Je hebt brood van mij gebakken, dat ik in de ochtend rook maar dat snel verdroogde. Jij hebt mij leeggeschonken. Je hebt je sigaretten in mijn mond gedoofd, je gesprekken op mijn huid geschreven, je glimlach mijn oogbol in geperst. Je hebt…

Je oogopslag ligt in een bouwdoos, je nagels, je haren, je stem; voorzichtig het spanen deksel in de houten gleuven schuiven - dicht. Nog even het plaatje bekijken waarop vijfmaal een ander huis te bouwen van dezelfde stenen. Zo bouwde ik nooit, naar tekening, maar ook dit keer waren wij blij met een zorgvuldig opgeborgen afbraak waaraan…