Toen ik klein was droeg ik een matrozenpakje mijn moeder nam me mee naar de vijver in het bos daar aan een touwtje liet ik mijn zeilboot varen de bomen ruisten de wind kwam van zee nu is het vele havens later en mijn moeder dood nooit vond ik meer zo'n veilige ree ----------------------------- uit: 'Een oud geluid', 2011.…

Het is al dag. Maar wie maakt dat Waar? Niet de vrouw met haar hand Bij een lichtknop. In die gang ook De rode trui om een lichaam niet. Wat is niet ooit onklaar geraakt? Tot dan weer, op mijn mouw gebreid, Het ding zich uit een draad bevrijdt Dat kruipt alsof het aan komt varen: Turkooizen scheepje op een rode trui. Een wollen schoorsteen…

Ik wilde zielsgraag lezen, maar helaas kon ik de letters niet tot woorden smeden. 'k Vroeg hulp aan ouders en familieleden, maar bleef steeds steken in de o's en a's. Gelukkig kreeg ik van Sint Nicolaas een platenboek met daarbij rijmwijsheden. De versjes kende 'k snel van buiten, reden te doen of ik kon lezen als een haas Bezoek gaf…

Je voeten hebben mijn druiven geplet, je handen mijn deeg gekneed tot ik geen adem meer kon halen. Je hebt brood van mij gebakken, dat ik in de ochtend rook maar dat snel verdroogde. Jij hebt mij leeggeschonken. Je hebt je sigaretten in mijn mond gedoofd, je gesprekken op mijn huid geschreven, je glimlach mijn oogbol in geperst. Je hebt…

Je oogopslag ligt in een bouwdoos, je nagels, je haren, je stem; voorzichtig het spanen deksel in de houten gleuven schuiven - dicht. Nog even het plaatje bekijken waarop vijfmaal een ander huis te bouwen van dezelfde stenen. Zo bouwde ik nooit, naar tekening, maar ook dit keer waren wij blij met een zorgvuldig opgeborgen afbraak waaraan…

Er was een kleine mopperkont die boos was op zijn moeder, omdat hij nooit iets lekkers kreeg, behalve varkensvoeder. 'Waarom,' vroeg hij aan mama, 'krijg ik altijd gerst en gort en nooit eens ijs en friet met mayonaise op mijn bord?' 'Je stelt je aan,' zei mama, 'want je krijgt ook rauwe biet.' 'Dat klopt wel,' riep de knorrepot…

Eerst hebben we haar opgehaald. Dat had niet gehoeven, deed ze met lauwe schouders door ons heen. Nu zij aan tafel, herfst onder haar ogen, merk ik, ver weg van de leuning van de stoel van de man, dat ik plotseling liplezen kan. Ze zegt ik zal blij zijn de dag dat ik mijn ogen sluit en jij hebt dat zo gemaakt, lezen wij erachteraan…

Een paar hoeken om en je staat in de stilte op een bodem, tussen oude muren, lagen metselwerk in zomaar een winter. Uit de tijd gestapt. Het vriest. Kinderen - theemutsjes op lompe beentjes - rapen takken en sneeuw van de grond net zoals zij eeuwen geleden deden tussen de stenen het gemetselde lapwerk in het zwijgen van het hof waar als je…

het licht over mijn bureau vloeit uit in het donker ik wacht mijn bezoekers in op papier mijn vier kinderen dorsaal en anaal hangen ze keurig in balans de vinnetjes aan hun keel bewegen aanhoudend ogen bijzonder zacht in het vlakke brakkige water levert mama strijd met de metaforen kom dichterbij hier over woordenboeken en lege bladzijden…

Pap, zegt mijn dochter achterop Zie je dat meisje - ze fluistert bijna Ja, zegt pap, hij ziet het meisje Die heeft een broek van Replay Een truitje van Diesel en een Puma-tas Ooh, zegt pap, hij had het zo snel niet gezien Ik heb ook een Replay, vervolgt Achterop de dochter, en mama heeft Een truitje van Diesel, Puma-tassen Vind…

de kleine zonnetafel was immens waaraan ik als kind mijn dromen speelde de bergen hier de dalen daar en het gevaar daartussen met zijn woeste baard alles was toen geel onder gelukkige ogen geen schaduw werd er ingedeeld zelfs de despoot bleef onbewogen en in stilte aan de altijd zingende slaven uitgespeeld -------------------------------…

We zetten zwinnen in de zandplaat af met warnetten en joegen stapvoets bot en schol op, vingen emmers vol. De kotter op de drooggevallen vlakte hing scheef, de eerste stilte scheen te dalen uit de zon, een oever was er niet. Uit water waren wij getild, samen met gesloten schelpen, om tenminste één keer haast te weten hoe het is: te zijn…

We liepen beiden bloedend langs de Keyserlei. Dochter en ik. Geen woord was tussen ons, geen misverstand. Ook geen verband tussen haar zwijgen en mijn gewild niet spreken. Alleen een hand die me het vallen zou beletten. Een stomme steen, zei ze. Opletten. Het kind is moeder van de vrouw. Ik bloei, zei ze toen ik haar zeggen wou dat leven bloeden…

Zo handig in hun alledaagse praten rusten zij aan zij, een rij van jonge huid en zachte haren in die al te hete zon. Duingras kietelt hun benen en hoog klinkt de pas bedachte lach die meeuwen steeds verschrikt doet overkomen. Van kop tot teen onaangeraakt liggen zij, met allemaal dezelfde stem dezelfde moeder te bespreken. Wat ze zoal…

Zaten wij op een duintop, was het het bekende liedje, van de wind die op het hoogste punt en hopen dat het uitzicht niet bedriegt. Eerst in de diepte langs het strand, een golf de horizon, gericht op hond en kind, op zon en wind, werd je vanzelf gedachteloos en vrij. Toen onder prikkeldraad omhoog, het verse nauwelijks begroeide duin, het…

Nu zij bij de valput staat. Vanouds speelden zij hier het zelfgekozen einde na. Het stonk er naar vlasafval. De blauwe bloem was een motief voor een breekbaar kinderservies. Tussen de dijken broeiden de stengels op tollen van vlas, mini-indianendorp. Zij schoot de klodde*) met de klakbuis*) af. Olie en linnen liggen thuis in de kast…

Telkens weer als Nieuwjaar komt denk ik eraan terug Mijn zoon die op de lagere school Natto*) verkocht en me met de opbrengst een grote geldbuidel cadeau deed Nieuwjaarsgeschenk, mama, voor jou zei hij Zijn handjes stijf van de kou Zijn adem wit Een stralende lach op zijn gezicht ik zal het nooit vergeten Die geldbuidel is me dierbaar…

In Warschau sprak een man mij aan, hoe lang ik ben wilde hij weten. Hij had zijn pas bij het benaderen met schoksgewijze herkenning ingehouden. Een meter eenennegentig, ja ja, alsof hij het wist. En we zouden alweer ieder verder gaan; waarom wilde hij het weten? De man bestreek zijn wang en keek mij vragend aan. Na zijn verhaal een milde…

Nu ontmantelt de winter zijn doden vissen komen naar boven, vlak onder het ijs liggen hun witte buiken gebogen Schuchter worden zij aangeboden als een afscheidsgeschenk van de wijkende vorst Waarom zij niet mee kunnen smelten zodat hun verstarring doorbroken en zij weer zwemmen konden, keihard wegzwemmen vraagt het kind aan mijn hand: kunnen…

Stilte trok een lichte schil, lijn van grafiet waarbinnen - je voeten behoedzame dieren, een trilling van lucht was je vinger. Het oog werd opgetild, in een gondel gelegd, de pupil vloeide samen met de kleur die nog onbegonnen was van kleur, vorm die, ongeplooid, nog nauwelijks richting bekende. Als het luchtdunste hemd was je adem, je huid…