Langgerekte schaduwen en de mensenschuwe straat verdwijnt voorbij de duinenrij, het naaldbos ginds maar keert via slinkse omwegen toch weer midden tussen de huizen terug in een verzonnen of net even te hardop gedroomde werkelijkheid valt een wonderlijke gloed over alles, de tijd moet de tegengestelde richting zijn ingeslagen om op deze vroegere…

Achter de kastanje die krankzinnig is geworden van de brullende merels, heel mooi zoetgevooisd melodieus maar toch als woedt er een uitslaande orgelbrand in de kathedraal (komt allen nu samen met blus dan wel spade, geen kelken Aärons geen klokjesblommen! kwelen zij a capella) - ten spoedigste, wat heet, ijlings wordt onze stort van tranen…

wij zijn de soort die vraagt naar het waarom hoe het voelt om vogel te zijn waarom bromvliegen rondvliegen waarom je dit zei niet dat (bedenk je later pas) wat je liever wilt, cremeren of opzetten mensen die veel aan de dood denken snoepen meer mensen met veel rommel op hun bureau werken sneller is onderzocht zet de zak niet buiten, knip het…

Een grijze lucht die urenlang op sneeuwen stond, zich inhield, schuchter toen een handvol vlokken zond als een belofte voor de nacht waarin je wakend lag te slapen tot de dageraad het sneeuwen niet meer tegenhield en je gonzend van geluk de dag begon en uit het zolderraam de eeuwen en de witbestoven akkers naast de landweg overzag,…

Toen in die hoek waar eerdere wind dood blad had vergaard bracht onverhoeds een stormvlaag werveling teweeg die als een bruine tol de lucht inging. En uit de top daarvan ontsprong vervolgens een fontein, een zwerm voorheen verscholen, luid kwetterende mussen. Ze leken meer te twisten dan te zingen. Toch hoorde ik in al dat leven de leeuwerikjes…

Hij staat voor ons huis altijd naar binnen te kijken, de oude eik met de ogen waar vroeger takken zaten. Ik kijk wel eens terug en dan lijkt hij contact te willen maken, hij te zwaaien en het spijt hem dat het niet lukt. Hij heeft als geen ander uitzicht op de weg, scholieren op omafietsen die in lachende rijen door de laan rijden en…

Ze is zo groot. En, hoewel grijs in middels, Zo mooi in haar groenblauwe jurk nog. We mogen met z'n allen aan haar zitten, nog steeds. Vindt ze niet erg. We mogen er zelfs in, helemaal. Merkt ze niet eens. Ze is zo groot. Haar kou gooit ons terug als een visje. --------------------------- uit: 'Al fluitend', 2001.…

In de dageraad ligt het geheim niet meer verborgen in de dauw op het gras. Een lichtstraal boven bomen. Een klank breekt een schaal. Muziek. Tussen hoge varens het glinsteren van zilver. Een dwarsfluit kleeft aan de lippen van een dansend kind dat gul met klanken strooit van een lied. Ik herken de melodie maar ben de woorden vergeten…

De grondwet van de aarde is langs de kanten van wegen en paden nu al uit planten en bloemen te raden: waarom hier dit gras? Omdat iemand zo pas of ooit, zeg maar ooit een eeuw geleden langs is gereden en zijn bakje as had leeg gestrooid. Waarom daar die planten? Daar heeft een tante op een deken gezeten en bessen gegeten…

Wie voedt hier de witgouden waterval met klatergeluiden, strijkt met hemels licht over de achtergrond, sluit schaduw in en uit, voert met volharding het heldere water van grote hoogte af? Er speelt wind door het gordijn, alsof een hand de bron zoekt. Witter kan water niet vallen, in alle puurheid opengaan. Zomerlicht stuift spetterend uiteen…

Bij gunstige stroming en voldoende zout ontstonden er schelpenbanken. En nog steeds, op de strandjes bij Warder, tussen Hoorn en Edam, vind je schelpen, kokkels, strandgapers vooral, uit de tijd van de Zuiderzee die pas zijn losgewoeld, opgestuwd, aangespoeld. Er staat me nog heel wat te wachten. ----------------------------- uit:…

Kraanvogels met machtige slag, kraanvogels in vliegende vlucht boven Hellas, hoog aan de lucht, de snavels in falanx gericht; drie wiggen in splinterend licht, met het scherp door de zeewind gewet. En zij hebben triomf getrompet waar in fonkeling Sounion lag, waar ik stond en hen hoorde, hen zag en hun paean vervaard heb vertaald:…

Het nieuwe jaar begint met zachte vlokken die zachtjes dalen en onwillig landen. Het aarden wordt hun dooi, of ze zich branden aan warme aardkorst, hete huizenblokken. De aarde drinkt de sneeuw met grote slokken en raakt verkild tot in haar ingewanden. De vlokken winnen door hun massa. Wanden van groen worden van spikkelwit doortrokken…

Een bleke hemel buigt naar de rivier verlicht de stille feesten van november. Brandganzen trekken over met natte schreeuwen, boodschappen niet voor mij bestemd. De holle boom is weer bewoond. Vriend kraai kwam bij ons terug, betrok de plek van vorig jaar, de vertrouwde. Ook ik zoek nu een plaats om te waken. De stemmen in het riet…

Eikenheuvels tussen grove den waar je als kind de nachtegaal kwam horen bevend in verboden schemering hoewel ook jongens aardig konden fluiten nog schrijven talingen en eenden op het water lagen aa’s en ee’s onrust onder de oksels een hals vol richting ook wij bewegen uren stap na stap het ritme van miljoenen mensenjaren winter ademt…

Soms moet ik zo verlangen naar blauwgras, wimperparelgras, zoals ons tuintje vroeger was, honderd jaar, duizend jaar, liesgras, trilgras, liefdegras, duizend jaar geleden, maar kweldergras, knolbeemdgras, kijk daar eens even, daar scherpgras, hardgras, tandjesgras, een lege kleine zoogdiervacht, kamgras, baardgras, borstelgras, zo onaantastbaar…

In de eerste nacht nadat ik had gehoord dat hij ziek was schrok ik wakker. Het waaide buiten. Het waait, zei jij, die nog geen oog dicht had gedaan, en je glimlachte. Ik begreep het pas later. Wat er ook is, het zal de natuur een zorg zijn. Het waait, het waaide – buiten klonk de troost van de onverschilligheid. ------------…

Wolkenformaties stomen op over De Fantastische Oceaan de wind Zit erachter Hij is tegen saaiheid Wolken kennen geen afgunst En zijn niet verwaand. Ze bewegen en als zij een ziel hadden Zouden zij geroerd zijn En zo gaan zij voort Vinden altijd ruimte Zelfs als ze in botsing komen Met wat ze zelf verzinnen ----------------- uit: blog…

op eigen wijze deelt het kustlicht de nacht in zolang het opvalt bij opkomend tij werden tekens uitgewist indrukken bleven de vuurtoren schetst arabesken op de muur maar is zo haastig -------------------------- Leporello van Gerrit Westerveld…

Achter weilanden weiden, daar weer achter dijken, zee en Zweden. Waar zou je heen? De blik verliest je met zichzelf in ruimte waar aankomst ver en ver te zoeken is. Niet voor de woerd die plotseling en onbedaarlijk groen het zonlicht en je oog inzwemt. Kijk bij je voet, maant hij, waar speenkruid bloeit, de lucht gespiegeld blauw is in het diep…