Moeder, languit in een poel van grenadine liggende te dromen van iets heel erg liefs uit het interbellum moest wel uit haar loopholes komen Prompt zag je ze buiten lopen, grienende verdiendieren die nog moesten afleren te overleven Met de militaire tak van meditatie leerde moeder ons ze allemaal te slopen Ook moesten wij het tuig postuum…

vader kocht ooit een verzameld werk een bundel gedichten van degelijk merk bij wat hij mooi vond zette hij strepen een enkele keer een uitroepteken bij tijd en wijle herlees ik die zeer summiere biografie in een code van strepen en stippen steeg het water hem naar de lippen…

't is takkenweer. het kind bemint zijn vader zeer. het spel begint. ik was de vader, zegt het kind. de vader staat verbeten op. de vader slaat door haat verblind de deur in 't slot. 't is bitter koud. de vader zint: ik zoek een vrouw, ik maak een kind. ------------------------------------- uit: De gedichten 1974-1983, 1987…

dat komt gewoon doordat zijn vader eens. gewoon omdat zijn vader in zijn jeugd. doordat zijn vader in zijn jeugd gewoon. gewoon al in zijn jeugd zijn vader toen. omdat zijn vader ooit eens tegen hem. ooit gewoon eens in zijn jeugd hem tegen. dat komt gewoon doordat zijn vader ooit. gewoon hem in zijn jeugd toen ooit al eens. ooit eens tegen…

Ik zag mijn vader dood toen ik al dertig jaar geworden was, toch gaf het mij een harde schok: wij waren altijd goede vrienden van elkaar, maar toen hij daar zo lag en met zijn lippen trok alsof hij snauwen ging - iets wat hij haast nooit deed terwijl hij leefde - leek hij op een dode hond die, voor hij stierf, nog grimmig in het leven beet,…

Ik heb mijn vader vergeven dat hij mij geboren liet worden, sinds ik mijzelf niet vergeven kan dat ik mijn dochters liet ontstaan. Ik ben schuldig aan hun leven. Alleen zij kunnen, later als zij hun schuld ontdekken, mij vergeven. --------------------------------- uit: Verzen van een vader, 1960…

Kom catelijne mijn lieve kleine mijn ik in het reine kom bij me gaan we terug naar het ongeboren zijn wees niet bang voor de slaap ik blijf bij je wees niet bang voor de nacht want ik heb je nacht wees niet bang voor het water ik maakte het water het water is goed en het draagt je het wordt weer als vroeger ik voed je met…

De ruimte van een plein. Het is al nacht. De hele dag liep ik door nauwe stegen Waar ik verdwaasd mijn leven overdacht: As, stof en zaagsel om bijeen te vegen. De ruimte, eindelijk. Een klok die luidt. Het is het stadsplein van een oude prent. Tientallen stegen komen er op uit. Poort, boog en standbeeld, alles is present. Traag loop…

Vanuit mijn lome zondagochtend zie ik hoe een merel hardnekkig trekt tot de worm zich verorberd geeft. Honderden keren moet de merel voorbij mijn vaders ogen zijn gehipt als hij zijn spade in de grond stak, zijn schouders gebogen, zijn monkelmond smaller dan de voorbije jaren. Nu ik hem ken, een oudste dochter ben, zwijgt…

Als herinnering aan mijn moeder Okergloed en een licht breekt uit de zee. Op het achtererf ergens tussen het wasgoed en een boom vol granaatappels jouw lach en de ochtend schielijk en klein als een lieveheersbeestje dat valt op mijn hand ------------------------------ uit: 'ik herhaal je', 2000.…

Het geheugen werkt vaak fotografisch Een beeld van vroeger is er plots weer. Niets beweegt erin, alsof de tijd besliste om even een korte rustpauze te houden. De moeder zit nog steeds op dezelfde stoel. Haar gezicht kun je dichterbij halen. Dan zie je hoe over haar ogen een dun laagje vocht ligt en trilt, nog geen echte tranen, maar toch, iets…

Moeder, gij hebt mij moeizaam uitgespuwd En van elk jaar de harde striem verdragen Want mijn waaien was niet gauw geluwd Ik wou eerst in alle kieren klagen. In uw hagelwit harnas gemetseld Zijn wij samen door de tijd verwond Die ons nimmer wilde dragen En bittere lijnen kerfde rond de mond: Of er een vrucht is van dat alles Vraag ik mij…

juist als ik bedenk hoe onnoemelijk mooi je rug verandert in twee wonderen, komt mijn moeder binnenvallen om nog avondijke overschrijvingen te doen. we zoeken beide de vrede des harten op nogal verschillende manieren. ze komt om haar dagelijkse portie zoon. ze zegt dat ik mijn voeten moet verwijderen van de zetel van haar keuze, en laat er…

Ik haal mijn vader in. De roos die als confetti op zijn schouders sneeuwde, de slierten lang gehouden haar - resten serpentine om de leegte van zijn schedel op te sieren -, de schamele guirlande van zijn baard die de krachteloze kin bewimpelde: ontluistering die ik herken in bange ogen blikken van zelfbespiegeling. ------------------…

Je hoeft ze ’s avonds niet meer in te stoppen en overblijven is er ook niet bij ze kunnen immers zelf hun boontjes doppen ach opgroeien, het gaat zo snel voorbij! Ze volgen nu hun eigen dromen, begonnen aan een toekomst onbekend waar alles nieuw is en geen ouders komen: ze zijn nu hogeschoolstudent. Vanavond stapte je hun wereld binnen…

dit is wat een schilder zou zien: de gebleekte graskant, kastanjes en linden, het warme maar heengaande licht van de avond en tegen de haag op de andere oever een loper, en zijn gedachten, hoe schilder je die en boven het water de meeuwen en tussen het licht- en donkerder groen de plecht van een jacht, het schuiven der dingen, de richtingen…

We zijn vele jaren en enkele maanden verder. Ik ben nu die man, die jij geweest had Kunnen zijn, levend. Hetzelfde buikje, Golfslag op het nauwelijks kalende hoofd, Dat voortdurende zwijgen, de voeten op tafel En altijd tranende ogen. Je glas. Ouder. Waar we ook waren, was er afstand, was er Nurkse koppigheid. Je schopte je oudste zoon,…

Veel te veel hondsdraf zei mijn vader en het oprukken van de gele dovenetel bevalt mij ook niet - inmiddels was de zilverpopulier van mijn zoon tien meter hoog geworden was de zonnewijzer van mijn grootmoeder groen uitgeslagen en het licht wankelend. -------------------------------------- uit: 'De tuinen van dodeman', 2002.…

Stapt hij straks aan hand gedwee kleinkroost zijn pier af in banding? Wat knispert daar onder je voeten? Aarzelt hij dadelijk vreemd bij het los in hengsels hangend hek op inklinkend pad van rivierklei? Wat opent het wuivende bos? Beklimt hij stroomopwaarts bodem verliezende stuwwal? Aan mijn hand in zijn groeiende mantel stamelt…

Wat grootvader wist, is hij wel vergeten, maar spelen kan hij nog. Wanneer hij de kamer door de ene deur verlaat om een seconde later door de andere weer binnen te komen, dan heet dat: een wonder. Geen wonde in het hoofd. Hij herkent zijn derde vrouw aan de bonen die ze hem voorzet, Steeds spuwt hij ze weer uit, want nooit zijn ze eens…