Het stapeltje bladeren waar ik me voor had gezet is alweer tot nul herleid. Nul: niets, problematisch oorsprong van alles. Zie ik nu ijskoude staaltjes werkelijkheid? Verklaren oogbewegingen in het donker welke beelden zich vormen onder de hersenpan? Ik bedoel, werpen ze er een licht op? Of juist niet? Blijf ik gedoemd snappshots te schieten…

het licht keert zich naar binnen waar het ei ligt op het witstenen bord in de afwezige kamer is enkel schemer niet te luid ------------------------------------- Uit: 'Gedichten 1958-1978', 1978.…

stram strompelt hij van knooppunt naar knooppunt de eens zo bekoorlijke zondebok je mag hem aanlachen als je kunt hij grijnst maar trekt het zich niet aan aangebrand niet maar afgebrand een flauwte dat gaat weer over hij zal wel weer opstaan plooiend zijn broek zijn rok het ouwe rund dra staat hij lang en breed tussen de pilaren door de schaduwen…

Geheimen Augustus. De middag blauw. Op vredige vleugels spoelen geluiden af en aan. Ik hoor licht en zee tegen elkaar zingen. Schelpen schikken in mijn handen tot een kring op het natte zand. Nonnetjes, standgapers en zaagjes. een paarden zadel en een wijde mantel. In het midden hoorden een wenteltrap en een glanzende tepelhoorn.…

Onder elk herfstblad trefzeker door de wind neergelegd schuilt een verradelijke gladde tegel; deze dag waarin mijn illusies sneuvelen zoals vroeger mijn tinnen soldaatjes die ik heimelijk verborg, heb ik tegelangst. Er steken bossen witte rozen in mijn brievenbus, elke dag weer. Mijn depressie verdwijnt als ik mij plotseling afvraag in…

Een nieuw lied voor de Heer die de vogeltjes schiep En hun wijzen van iedere dag Die de treurwilg tot eindeloos treuren riep En de vrouw tot haar eeuwige lach Een nieuw lied voor de Heer die de goudvissen goud En de roodborstjes rood heeft gemaakt Die de golven der zee, en de bladeren van 't woud Met zijn vinger heeft aangeraakt Die de kolibrie…

Stralend-witte vader, in een snorrende wolk hommels op de aarde neergedaald. Lieve moeder in het groen gelegen, brandende van boterbloemen; bunkers. Zing ik als de kindren zongen, bommen, bommen, goede bommen, op de aarde neergedaald. --------------------------------------------------------- Uit: 'Duizenden zonsondergangen', 1972.…

Bloemen leven licht-zinnig in hun bladen. Dieren lopen vanzelfsprekend; ze zwijgen van wat ze zouden kunnen zijn; hun daden gebeuren altijd nu; dieren zijn eigen. Mensen doen alsof. Bestaan in ijskouden, denken, denken, denken dat ze bestaan. Geen mens kènt een mens. Men wil zich vasthouden. Angst laat niet los. Men kijkt zijn spiegel aan.…

Geen rots geen ster geen waaien en geen wiegen doch overal het loerend water onder zee geen vis geen vin geen stilgezonken schip alleen het groen, het onbeweeglijk net waarin mijn adem stokt, mijn hand niet meer durft dwalen. En alles valt nu stil: mijn bloed, mijn blik mijn blakende gedachte. Hier keert men in zichzelf terug hier slinkt men…

De slaap komt, het lichaam leeg. Was ik gordijn, dan ging ik dicht zoals de steen altijd, dan hing ik als gewicht aan klok tik tak, dan steeg het bed in een mum van pijl mijn gaap in. Binnen gaat de bedstee open, mijn gedachte spelt het lichtruim - een hooiberg richt zich naar de vinder: Past de glazen schoen je voet? Kan ik zeggen dat je…

Het ideale gedicht: een met overleg gemorste groene plas verf Een gedicht ligt bij voorkeur in een drukke winkelstraat De een loopt hierheen de ander loopt daarheen en iedereen maakt groene voetstappen ----------------------------------------------------------------- Uit: 'Sorry dat ik het paard en de hond heb doodgeschoten'(2002…

Het is begonnen alles te vervangen, de dingen hebben hun gezichten anders- om op hun lichamen, telkens valt er iets en schepsels aan elastiekjes opgewonden schieten aldoor knallend los. Het laat zich door geen waarheid ontmoedigen kijk onze open monden krakelingen, wat wij bijna zeiden brokkelt langs onze wangen. Het is als een hoos in ons…

Er zit een gat in het blad. En het is krom. Het heeft gewerkt en zij heeft laten werken. Eenkennig werd zij nooit. Veelgodendom van sap en bier en bloed was altijd welkom binnen de kringen van haar heiligdom. Haar stutten zijn geen zuilen. Het zijn poten, viervuldig hun geloof, maar steeds oprecht. Wat niet beweegt is wat het beste vecht.…

toen de glazen glazig bleven de borrelnootjes weggehapt kruitdampen moeizaam weggedreven peuken waren uitgetrapt appelflappen, oliebollen in magen waren weggepropt kinderhoofdjes zachtjes tolden gapen werden weggestopt honden, katten weer verschenen opa's, oma's langzaam waren weggezakt voornemens al weer verdwenen nog voordat ze waren…