Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen…

Het afstoten van het overbodige, bespreken van het aanwezige, aan het mislukte zo min mogelijk betekenis toekennen, zoals aan het ontbrekende - het is verre van gecompliceerd, allemaal.…

Niets te maken met wie ik tien jaar geleden was, ik heb me nu. 'Toen, toen', sinds die tijd ben ik mijzelf zoveel een ander dat ik misschien leef voor Judith. Ja. Een dichter die gekkenhuizen kent, de bajes, handboeien, isoleer; ik lijk wel een verdoemde dichter. Had een vak geleerd. 'Had, had', sinds die tijd is mijzelf zoveel een ander…

Wat ik dacht is nu een gedachte. Ik houwde haar vaardig uit de taal (de stukken vlogen er vanaf) en stelde haar op in een stille zaal. Wordt de onrust mij te machtig of verdwaal ik in een vreemde stad, dan vlucht ik mijn museum in. Met de catalogus in de hand vind ik alles prachtig. -----------------------------------------------…

Wat, in godsnaam, heb je uitgevoerd? Heb je - ten minste - je dag geboekstaafd? Heb je alsnog geboekstaafd - de volgende dag - de niet geboekstaafde vorige onder vermelding? Ben je tekortgeschoten (in gebreke gebleven, nalatig geweest, laakbaar) op stuk van plicht, regelmaat, tucht, zelfverachting? Heb je - met niet aflatende verwerping…

De waanzin zelf gaat goed gekleed. Zijn werk vergt tact, precisie ook. Dus kruist hij namen aan, kamt steden uit, tast schedels af. Veegt hij zijn voeten, is het raak en stamp het in de nok. Weer vraagt zijn vrouw naar zijn pensioen. En hij met noodweer nog op pad. Niet snik. 'Verkeerd bedraad.' Van Luther met zijn inktpot tot Feith…

Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is…

Toen de lucht op was verdwenen de dingen. De meubels stonden gedacht, louter schimmen van ambacht en hout. Ik hield een pen in de hand, maar kon mij het doel niet herinneren. Er scheen licht, maar dat lag aan de lamp. Of omgekeerd. Alle verklaring was opgebrand. De boekenkast vol, maar zonder gewicht. Zodra ik er mij op beriep, vielen de letters…

'Je bent zo integer, zo bescheiden.' 'Voor mijn plezier!' Het is een genoegen Tonnus Oosterhoff te zijn. 'Ik zou het ook wel willen.' Jawel, maar dat gaat niet! Dat gaat niet. ---------------------------- uit: 'Hersenmutor', 2005.…

Wat hij niet kent vindt hij er vreemd uitzien. Het vreemde vindt hij lelijk. Het lelijke maakt hem bang. Iets waarvoor je bang bent is gevaarlijk. Vasthoudend aan de schone schijn van het vertrouwde wordt hij een wereld op zich. Hij gaat er vreemd uitzien. --------------------------------------------- uit: 'De druiven die te hoog…

Soms volstaat me de gedachte aan vleugels om in vliegen uit te barsten, soms kom ik met geen duizend incantaties van de grond. Soms laat ik op mijn lome vleugels trappen. Soms heb ik aan een woord genoeg om op te veren en mijn bek te slijpen aan de zon. ------------------------- uit: Gedichten, 1997.…

Ik zwoer dat ik je niet zou schrijven. Toen ik aan een brief begon, een zware, zwarte brief om 's nachts te posten in een regenbui, liep alles uit tot inktpatronen. Lange zinnen dreven samen tot een donkerblauwe brij. Woorden vielen uit elkaar. Letters gingen kopje-onder en verdronken in de kantlijn. Vlekken stolden tot jouw ogen. Later…

het ochtendblad was blank, de ether zweeg geen mens op straat, geen auto was te horen de telefoon had het contact verloren de schappen in de winkels bleken leeg de trams en bussen stonden als bevroren vanuit de onbewogen singel steeg een dichte muur van damp, ik keek en kreeg het vreemde beeld opnieuw te zijn geboren het oude leek bij…

Er is een vrede die uit leed geboren In 't oog van vreugde als traan van teerheid beeft, Of als een zachte glimlach glanzend zweeft Over 't gelaat dat vreugden heeft verloren. Maar nimmer zal die vrede 't leven schoren Dat schuw voor 't eigen hart in luidheid leeft, Slechts wie de moed van eigen lijden heeft Wordt tot de zaligheid…

Kun je een vaas haar breekbaarheid verwijten of een hand het breken van de vaas? Misschien is het zo bedoeld dat de vaas de hand op zich af zingt zodat de hand niet kan weerstaan, hoewel de hand weet dat hij slaat en in de vaas al scherven zingen voor ze zijn ontstaan. Waarom zou de hand verlangen naar een vaas die, als een hals, zich uitstrekt…

Als ik zie hoe machteloos de gedachten van velen de namen omzwermen als volièrevogels het zangzaad beklim ik liever het naamloos ding dat een berg is desnoods halverwege het zwijgen te toonzetten maar de naam te verzwijgen, niet uit eerbied maar uit eenvoudige blindheid en zó de stof het feit en de tijd nauwkeurig te zeven door vlees…

Toen zeiden ze, die hersens van mij: dit ene artikel begrijpen wij niet. Is het in een taal die wij niet kennen? Nee, dit is niet in een taal die wij niet kennen. Gaat het over een onderwerp waar we niets van weten? Nee, we weten veel over het onderwerp en vinden het interessant. Waarom is het dan of de hokken der woorden leeg zijn?…

een deur is open of dicht een deur die open is is een gat in de ruimte een deur die dicht is deel van de muur begrenst de ruimte als ie beweegt is ie een deur zo ben ik een deur -------------------------- uit: De deur (1972)…

toen ik gistermiddag het winterwater bekeek aanvarende schepen, die blinde goedmoedige robben, en het licht voelde rollen als een waskaars, - de wind - mijn spleetjes van ogen liet tranen, mijn haren zijn te kort om te wapperen: opstandig roeren zij op, recht wel, toen voelde ik een vrije feestelijke vreugde - op zondag schoor mijn vader…

Die maandag is blauw. Daarna lijkt alles even nooit geweest. Ik wacht tot ik droom over sluitertijden, ruitenvloeistof en gekleurde waaierstaarten in een zwarte oceaan. Dan kruipt alles door één kanaal naar buiten. Ik open mijn rookgordijn en lig gespleten over twee kussens verspreid. ---------------------------- uit: "Hollands Maandblad…