Jong als kinderstemmen reeds met de tongval van de ouderdom te kunnen zeggen: zie achter mij hoeveel ik al tot stof geleefd heb en hoeveel as zich ophoopt in mijn ogen en hoeveel stof en as mijn hand daarvan bevatten kan en samenbalt tot niets. en toch en desondanks wachten - onmatig - - want matigheid is zwakte - en nieuwe kleren kopen voor…

ik zal de gedachte nooit verliezen en altijd overwinnen ik zal de gedachte verliezen en overwonnen worden ik zal de gedachte altijd verliezen en niet overwonnen worden ik zal telkens overwonnen worden en de gedachte nooit verliezen dit is waar --------------------- uit: Doka (2008)…

Ik trok een streep; tot hier, nooit ga ik verder dan hier. Toen ik verder ging trok ik een nieuwe streep, en nog een streep. De zon scheen en overal zag ik mensen, haastig en ernstig, en iedereen trok een streep iedereen ging verder. ----------------------------------------------- uit het werk van Toon Tellegen (1941)…

De hoop, met zijn loverpracht, Is wel de rijkste aller bomen; Dood en vernietiging wacht Wie aan zijn tover ontkomen.…

Terwijl ik lees voel ik mijn dochter kijken; ik laat niets merken en lees rustig door. Haar leven doet zich helder aan mij voor: het zal in alles op het mijne lijken. Niets kan ik doen, opdat zij zal bereiken wat ik, amper gevonden, weer verloor; geen vindt van het geluk méér dan een spoor,…

Er is geen begin en het einde is zoek. Moge het sterven sereen zijn toch zet het zich voort in het bloedbad van een geboorte, de geboorte van iemand anders dan, dat valt niet te ontkennen. Maar in het leven is ons gegeven te doen alsof er geen dood was, niet met de kop in het zand maar juist op de uitkijk naar weer een ander land, een…

Verlegen maakt iemand op zijn mooist, siert hem van binnen Verstrikt in aarzelingen houdt hij het schichtig voor gezien Trilt hij van twijfel of is het inspanning zijn hand niet te laten vangen door gebaar, zijn mond door woord? Door afwezigheid schittert hij even Dan kiest hij opnieuw zijn naam en stelt zich handenschuddend…

Terwijl het strand, veroverd door de eb, natuurlijk door de vloed herwonnen wordt en allengs tot de helft wordt ingekort ervaar ik weer wat ik ervaren heb: een kleine jongen ben ik met een schep, hardnekkig vechtend voor een wankel fort totdat het weldra toch is ingestort- de zee geeft op het laatst de volle mep; een klap die onafwendbaar…

Die achternacht kwam ik mij tegen op een plek waar ik mij gewoonlijk niet vertoon. Ik stelde mij teleur. Sprak te luid tegen mensen die mij zichtbaar niet vertrouwden. Ik wilde dat ik vond dat ik naar huis toe wilde en sprak mij aan om hiervandaan te gaan maar dat was zo gemakkelijk nog niet. Ik verloor mij in gesprekken die ik al zo…

Klein en geslepen wil ik leven, een moerasplant die slechts groeit op weinig licht en zieke lucht. Ik wens geen verantwoordelijk werk maar wel kantines vol kroketten die mij statig uit doen dijen. En koffie. Liters slappe koffie tot ik bleek zie als een vis en nodig op vakantie moet. Ik wil een alg zijn, even onbekend als onbekeken…

Soms als er iemand op zijn divan ligt zich los te kronkelen uit een neurose, begint hij aan zijn binnenkant te blozen om wat er gaapt tussen zijn overwicht en 't knaapje dat nog altijd in hem leeft met spillebenen, lokken, meiden-kleren en, later, dat hardnekkig masturberen waarvan zijn moeder nooit geweten heeft. De angst dat al die anderen…

’s Avonds kroop het licht van de vuurtoren over mijn slaapkamermuur. God zoekt mij dacht ik dan. Hij kijkt of ik wel in mijn bed lig. God was de politieman en de vuurtoren zijn zaklamp. Ik heb me nooit meer kunnen verbergen. Nog steeds vrees ik die lichtbundel die kruipend mijn innerlijk behang aftast. --------------------------…

Nu ben ik een ander dier: denk ik een luiaard, hangend aan de takken van de levensboom. Ik ben zo traag dat ik onzichtbaar ben. Tenminste, zo moet het zijn.…

nergens staat tijd zo stil dan in een leeg een eindigend gebouw op een kier staan vastgeroest de stalen deuren als bevelen zij reizigers onbehuisd het uitbeveiligde onthevene gegruizelde raamloze binnen te gaan niets sluiten ze nog af wie daar binnen staat voelt zich buiten de wind wervelt bladeren in een hoek droge takken en dode libellen in…

Als de dagen donker zijn, omdat het geluk of de zon uit uw leven verdween, Zoek het licht van een kind dat naar U lacht! Voel de warmte van een mens die zijn hand naar U uitsteekt! In duisternis, is hoop onzichtbaar, liefde koud..... Omdat niemand, niemand meer ziet!…

je verschijnt in het maanlicht met een haan onder je arm kinderen zouden je achterna rennen maar kinderen slapen ’s nachts dat alleen ik je zie lopen onder de zwijgbomen bij het stiltewater zie staan en je van een afstand kan ruiken nootmuskaat en tabakslucht door het open raam en zo hooghartig en kalm als je hier gekomen bent in de klederdracht…

Met de dood is het als met een toerist die het mooiste meest authentieke plekje niet vond en aan de rotonde rondjes bleef draaien omdat hij de plaatselijke taal niet verstond en hoewel hij de weg in gebroken Engels kon vragen aan een beleefde local die het nut voor commercie wel inzag bleef de dood op een afstand rondjes draaiend binnensmonds…

Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes. Ik dans als een strandbal rond. Ik kan oogverblindend zijn. Wie naar mij kijkt denk mij te zien. Wie naar mij kijkt die ziet zichzelf. De eigen monsterlijk vervormde grimas. Wie van mij wegrent jaagt zichzelf weg. Ik ben beplakt met kleine spiegeltjes. De randen snijden in mijn eigen vlees. Ik…

je komt zuchtend omhoog uit de keel van de nacht er is geen hemel meer ik wacht op het gillen en vloeken en slaan van boven waar jij ook heen was gegaan ijle gezichten dicht tegen de wand ik verbrand vast mijn kleren gooi jou aan de kant gegraai dan het zwijgen onze grotten op slot we houden ons vast aan de rug van het lot…

Wat ongeschonden in hem huist het is geen zuiverheid het is geen kind dat met nog stompe letters schrijft het is een blik die rauw en ongenadig kijkt het is wat tegenstrijdig hem ontwricht en dwingt het is weerbarstigheid ---------------------- uit: 'Gekras', 2001.…