De Duivel is afkerig van moraal Wanstaltig, onwelwillend en gehoornd God pleegt Zich wijs en keurig te gedragen Zo heet het. Maar Hij is wel vaak vertoornd Waarbij Hij grif miljoenen weg zal vagen Omdat ze menselijk dus zondig zijn Waar is 't verstand? De goedheid? Domme vragen! Zijn employés verklaren het haarfijn Maar wij begrijpen dat…

Ze is welkom, stiefmoeder, koningin. In het vuur hangen koperen schoenen met hoge hakken: om te eren of te wreken, ze weet het niet zeker. Ze ziet de andere gasten grijnzen, zelfs haar eigen koning, en tot overmaat van belediging grijnst hij iets milder. Nu vergaat haar trotse schoonheid. Hard gevochten, toch verloren. Ze doet de roodgloeiende…

Hij weet hoe kruinen waggelen en zuchten, hij brengt de ogen tot hoog overzicht, hij brengt het hoofd tot in de wolkenluchten, hij brengt de oren tot het vogelnest, hij brengt de tanden tot het vlees van vruchten. Zijn eisen zijn eenvoudig. Stap voor stap zal hij zich geven. Wie niet horen wil, die trapt hij van zich af. De stilte na de gil…

Altblokfluit spelend in de avondstond Verleid ik de bovenbuurvrouw teder Tot grove intimiteit: tegader Daveren haar vuisten op de grond. O, Bach. Wat onder uw pruik ontstond Aan helderheid, die verblinding wekt, Fnuikt mijn woede: van het plafond duikt Een gipsdruif in mijn schuimende mond. -----------------------------------------------…

Diep in de put waar haar gebeente ligt, verschijnt hij elke avond als haar slaaf en maakt haar uit elkaar gevallen lichaam gaaf en brengt weer trekken aan op haar gezicht. Wanneer zij op haar voetstuk zich verheft, kracht, aan zijn spijt ontleend, haar schouders schraagt en hij - van schuld vervulde dwerg - vergeving vraagt voor wat zijn hand…

De zesde trein dreunt binnen de kap. Als lacht zijn stem. Als dwarrelt reeds die stap Onduidelijk, door die geluidenstroom. de stoom springt boven de afgrondsnachten stoom. Neen, voorgevoel. Opnieuw vergeefs gewacht. Vergeefs. De zesde die hem nog niet bracht. Voor 't laatst, voor 't laatst. Zelfs dit ging dus voorbij. Voor 't laatst…

Men had je alles mogen breken. Maar niet je stem. Ga nu niet spreken van verre pijn maar leg me zwijgplicht op. Een klankloos woord bijt in mijn keel, breekt af in mij in lettergrepen. Ga liever dood dan nu te spreken. Bloed, laat hem niet stollen. Aarde kruip nog niet op hem maar mors zijn woorden, laat ze niet verbleken. Alles kan ik aan…

Hij voelde zich veilig in zijn woede: als iemand die zich op een mooie dag onderdompelt in een warme tuin. (De wind kamt de heg liefdevol in model, kinderstemmen klinken alsof ze verpakt zijn in watten van zonlicht en ver weg.) Niemand kon hem meer iets doen: hij had alles zelf als vernield. -----------------------------------------…

Soms laat een dichter zich kennen, weegt verlangen een steen, behelst hem te gooien een booglijn van lucht in een kamer met niets dan een gletsjer van lakens en lijven en meer dan hem lief is de spieren in ogen, ze beide horen rollen, ondraaglijk glanzend en groot, de antieke daad nog wat nat van de doodverf. -----------------------------…