begrip opbrengen  door inlevingsvermogen  en medeleven…

Het spookt door mijn hoofd Het wil nooit meer weg Het gaat nooit meer weg, want ik ga weg…

Laat de liefde mij nu vinden Sterren, maan en zonneschijn Moed en kracht mij te verbinden Laat het thans de ware zijn Laat mijn mooie liefdesdromen Alle wensen op een rij In en om mij samenstromen In mijn hart en aan mijn zij…

Zeggen hoe ik ergens over denk voelt het minst veilig bij de mensen die dichtbij mij staan Dit te realiseren Is erg pijnlijk…

minder vrouwen dit kabinet oplossingen vergezocht nog mevrouw Faber komt keihard over huiveringwekkend pet geen excuses klinkt verre van net lieve vele mensen Nederland naar mijn mening absoluut verkeerd stemgedrag nog meer verrassingen mevrouw Klever met ijskoude ogen wat een hard gelag heer Wilders PVV tikt constant…

Al weken staar ik naar die dode twijg Met onderaan iets nieuws en pril Dat groeit en naar het zonlicht neigt zonder enig gedoe en stil Alsof het niet gezien wil zijn en met groene bladeren De twijg verbergen wil Rank en slank en fijn Kan het zijn dat in de twijg De dood slechts tijdelijk verblijft Zoals de dag de nacht verdrijft…

geloven is nodig als vertrouwen ontbreekt geloof heiligt de middellen als men geen reden heeft…

toeterend en schreeuwend rijden ze door de straten ontregelen pleinen en doorgaande wegen in onze grote steden de gekleurde idioten in aanbidding van de bont gekleurde lederen zon toeterende malloten alleen zolang hun eigen team een wedstrijd won zo niet dan wordt de devotie snel vergeten zoals vele geloven overkwam en verwerd van vurig…

ik kijk naar de weerspiegeling van de bomen in het water in de verte hoor ik eenden met hun vrolijk gesnater er gleden net twee zwanen statig en sierlijk voorbij ik groette ze hoffelijk ze keken even naar mij in het water zie ik stukjes blauwe lucht en soms een rimpeling als de wind eventjes zucht ik voel me vredig en kom helemaal…

wanneer je altijd maar voor het voetlicht staat dan verlang je ook wel eens naar het duister...…

Alles eindigt ook het schrijven Alles herbegint ook het slechte wéér De dagelijkse goedheid probeer ik in te schrijven. Waar de letters eindigen alles voorbij gaat gesproken zinnen ongebroken, ontwaakt een nieuwe zin.…

sinds jij vertrok is er nog steeds zon is er nog steeds regen maar onze regenbogen zullen blijvend ontbreken…

ik kijk naar de hemel leen de kleuren van de zon verf hiermee mijn kelken en zolang we niet verwelken wijs ik naar dat waardoor mijn leven ooit begon en blijf haar daarvoor altijd dankbaar die leven schenkende zon…

Mijn dochter Giulia van 17, zwaar beperkt Wordt 24/7 verzorgd door haar moeder En door moeders samengestelde Zorgteam Zij maken gezamenlijk innig liefdevol Gehandicapte Giulia bijna ‘onbeperkt’ Binnen de door haar aangegeven mogelijkheden Als ik het als Papa Jan Op een afstandje bekijk Beklijft mij intense dankbaarheid Die dankbaarheid…

de getemde eenling geboeid door regels is slechts in gedachten volledig vrij…

Vrijdagnamiddag Op tijd valt niet te jagen Wachtend op de bel Minuten lijken dagen Jij knijpt in mijn vinger Ik met ontroering vecht Jij bent mijn papa Is wat je daarmee zegt Refrein Is er een plaats op aarde, waar er geen tijd bestaat? Zodat alles kan blijven duren, voordat je mij verlaat Zaterdagnamiddag Dansen vind…

Hoe is het om als rimpeling terug te kijken in de tijd? Om gedachten en gevoel in stukjes te knippen en te plaatsen op een denkbeeldige lijn. Voor, achter, eerder, eens. Wat was en wat (n)ooit zou kunnen zijn. Verwijten die als kinderwijsjes blijven zeuren. Rondjes draaiend totdat ze moe worden en gaan slapen. Tenminste, voor heel even…

De bouwstenen Van mijn leven Zijn zeker niet Op drijfzand gestapeld Zelfs al ga ik Af en toe Kopje onder Ik worstel en kom boven Of ik een mooi gebouw ben Laat ik aan de wereld over Alhoewel ik vond en vind Dat er te weinig diverse smaak is…

handen schudden met elkaar een lachje hier en een glimlach daar een minister-president is dat wel gewend met veel woorden niets zeggen dan hoef je ook niets uit te leggen een minister-president is dat wel gewend verguisd en bewierookt met lastige vragen bestookt een minister-president is dat wel gewend steeds in de schijnwerpers staan…

moet ik me schamen voor hoe ik heet of wat ik ooit of nooit deed of voor het familielid of vriend die zich niet meer aan mij bindt ook al is het buiten mijn schuld of had ik toch weer te weinig geduld of voor mijn vrouw en ons niet zo begaafde kind moet ik me voor alles schamen ook toen ik zei wat heb je mooie ogen en wist haar terstond te…