Ik wilde je nog schrijven. Een smeekbede: Verlaat me niet. Maar ‘t is niet dat jij de letters ziet. De dunne lijnen van dit kladpapier verdronken met de tranen van het afscheid. Vaarwel mijn liefste. En als er na dit leven, dit oneerlijke leven, nog een eerlijker of ander leven op ons wacht: Tot daar. Tot dan.…

Voorbij Na al die jaren Voorbij Samen opgroeien Groot worden Voorbij Nu niet meer Het doet pijn Teveel Voorbij…

Complimenten heeft hem groot gemaakt; Gewaardeerd voor het moment even; Werd sterker elke dag; En toch bescheiden gebleven. Complimenten heeft hem kapot gemaakt; Vooral in bijzijn van andere mensen; Hoe goed ze ook bedoeld waren; Minder zou hij steeds wensen. Complimenten heeft hem bang gemaakt; Hij huilt al bij elk goed gebaar; Het vertrouwen…

Haar gelach, haar geschater Helder klinkend als sprankelend water. Die gevangen werd in een straal van licht. Dat kon je zien als je keek naar haar gezicht. Zij was de ster, de zon, en het stralende mooie zomerweer Zij was de gene die je liefde laat voelen, keer op keer op keer op keer. Ze toverde de glimlach op je gezicht Maar nu is ze weg…

Toen ik je net leerde kennen Ging ik met gedachtes rennen Toen we beiden 22 waren speelde ik met je haren en jij met de mijne precies dat fijne Ik mis je nog elke dag hoe vaak ik dat ook zeggen mag…

op het stille bospad neergezeten op een verweerd bankje zonder leuning denk ik aan het bankje in onze achtertuin van steigerhout en ongeverfd zelf getimmerd door mijn lief met een bont kussen door mij getooid melodieën die hij er speelde op zijn gitaar en bijzondere verhalen vertelde velen ben ik inmiddels vergeten sommigen vergeet ik…

D’ eerste maal dat zij ging naar zijn graf met in haar armen ‘n bosje witte chrysanten vielen de tranen op de mouw van haar jas en kleumerig grauw werden haar handen trillend van angst stond ze voor ‘t ijzeren hek de stapels bloemenkransen lagen nog fris om haar mond speelde ’n zenuwachtige trek verslagen was zij door ‘t ondraaglijk…

kleine kruisjes die voor het altaar staan een kleine dorpsgemeenschap die in een jaar is heengegaan sommige van die mensen kwam je weken of maanden geleden nog tegen anderen waren door ziekte of ouderdom reeds eerder uit het straatbeeld verdwenen een steen, een kruis, een bloem symboliseren hun namen die één voor één nog eens worden…

Ik heb je neergelegd in een bed van zand. Jouw naam gegrift in steen. Blauw als het water waar je zo van hield. Zo lang, zo lang alweer geleên. 'k Beleef nog altijd die momenten, van hoe ons samenzijn begon. Ik kan ze niet vergeten, omdat ik toen mijn leven, pas leven noemen kon. De jaren die verstreken zijn, maakten van mij een oude vrouw…

Mijn engel is na jaren weggedreven en dat doet mij onnoemlijke pijn je was zo kostbaar in mijn leven gaf me alles om op aard' gelukkig te zijn je verblijft wellicht in vrede bij de Herder die gedachte is : wat me nog hoop geeft maar ik kan zo moeilijk zonder je verder wist ik dat er ergens nog iets van je leeft kom dan aan de hemel stralen…

zonder jou, voel ik mij in rouw zal de zon nooit meer zo helder schijnen de lucht zal nooit meer hemelsblauw zijn zonder jou geen warmte, geen verblijden zonder jou, voel ik mij in rouw worden mijn dagen donker als de nacht zonder vogelzang, zonder bloemenpracht Zonder jou geen lentedag, geen zomernacht zonder jou, voel ik mij in rouw…

Voor het laatst kom ik je groeten op dit vroege morgenuur er is niet eens een vermoeden, geen tijd meer of geen duur. Alleen een stil en stom gelaten zijn veel stiller nog dan slapen een bleke straal van zonneschijn een gouden streep over het witte laken. Frisse bloemen getuigen van leven in een kamer waar de dood angstig spreekt doch…

Ineen gekropen kapot en vernietigd Alleen achtergelaten gebroken, bedroefd Mijn hart gescheurd in twee helften Vernietigd verrot en kapot Bedrogen en belogen Zo verkloot en bijna gedood Oh hoe kom ik hier te boven zo alleen Eruit gekropen en verdrietig Doorgaan, gelijmd, verholpen Genietend, gelach en geheeld Weer opgekalefaterd, geleerd…

Als de tijd moeizaam verglijdt en wanhoop pijnlijker schrijnt reeds ontelbare dagen en nachten wordt men zwaar moe van 't wachten. 't is of de wandklok me moeilijk begrijpt de laatste minuut verschrikkelijk dreigt als duistere schaduwen dansen in de nacht wordt ergens hoorbaar een rauwe klacht. En dan... een opschrikkende telefoon een…

Een avond Om Verlaine te lezen Onder een schilderij van Monet In een kamer vol nostalgie Als jij Mijn herfsthuis Binnenwandelt Oktober En de schemering In je kielzog En de nacht droomt ons Voorbij vier seizoenen Tot de dag onder het venter schuift En jij weer gaat Mij achter laat In een kathedraal Van herinnering.…

Vooraleer ik aan dit gedicht begon Vond ik een foto in een medaillon Een familiestukje dat mijn grootmoeder had gekocht Vijftig jaar geleden, maar niemand had ’t ooit gezocht. Het lag wat onwennig in mijn handen En twee ogen gingen dwars door me kijken Neen, mijn broeder, wij hadden niet zo’n nauwe banden Na vaders dood, ging jij als eerste…

Geen bloem is mooi genoeg om aan jou te schenken geen berg is hoog genoeg om jouw lof te zingen geen woord is lief genoeg om aan jou te denken geen zee is diep genoeg om jou weer te vinden Maar er bloeit een roos enig in haar soort die je alleen in mijn hart kan vinden en die door alle getijen daar onverpoosd in liefde blijft…

Ogen vonken harten bonken onbezonnen hazensprongen Geen berg te hoog geen zee te diep valse beloften violet verdriet De zon draait rond schaduwen vallen regen, regen, regen de dijken breken Platgetrapt gras onvaste grond zonder houvast geen halm, geen mast Bed van stilte de nacht tast blind eenzame vlucht geen weg terug…

Nu de dagen korter of langer daar niet meer toe doen, wint een andere betekenis.. niet een voorbijgaande overgang maar de allesomvattende bezieling, die haar en ons leven heeft verruimd met geluk ondanks tegenslagen, nu zonder pijn en strijd naar rust in vrede.…

Wij hebben elkaar voorbij gezwegen transformeerden na al die jaren tot wie we zijn verloren veel van wie of wat we in het verleden waren hadden elk ons universum balancerend tussen gelukkige en verdrietige dagen ons pad liep niet synchroon misschien dat we elkaar nog wel raken ergens in de luwte van een droom.…