Kaarsen met een flakkerende vlam muziek aan… ik ben even vleugellam; de jeugd noemt het “chillen”... voor mij is het: niks willen. De accu wordt opgeladen Oren open, ogen dicht de wereld even uit het zicht. Door de magie van de muziek doe ik gewoon aan “Struisvogelpolitiek”…

Bladeren vallen voor ons versieren het pad waarover wij dwalen herfstkleuren lichten op met de zon wij lichten op met de laatste zonnestralen de laatste regenbui van vandaag heeft regendruppels achtergelaten glinsterende bladeren alsof belegd met kleine karaten zingende stilte om ons heen het zuiverste geluid dat bestaat alleen de wind…

Er waren kinderen tot toen. Er was een vrouw, er was fatsoen tot toen. Er bleek een dood, daarna Er is geen nu Er is geen na…

Het boek is nooit uit steeds blader ik terug en terug en opnieuw steeds weer opnieuw zoek ik vergeten zinnen Het boek is nooit uit telkens lees ik verder en verder en plotseling telkens weer plotseling worden punten komma's Het boek is nooit uit dan pak ik het opnieuw en opnieuw en soms dan heel soms blader ik glimlachend…

Omgeven door een muur van geluid zoek ik vergeefs de stilte dwalend door de nacht verzonken in gepeins schrik ik op van elk geluid dat luid klinkt in het donker ik zie niet wat ik hoor een bay huilt een kat miauwt terug in mijn bed sluit ik mijn oren de stilte is oorverdovend…

En luid lachtte het groene gras, toen ik op m'n gemak 'n boekje las. De winter werd de mond gesnoerd toen de zomertijd werd ingevoerd. Blauwe luchten boven het terras, terwijl het maar net 09.00 uur was. Duitsers werden in bussen vervoerd, toen de zomertijd werd ingevoerd. Een toeriste, oud maar nog kras, sleepte koekjes mee in haar tas…

Zonnestralen op luid lachend gras, dat zichtbaar meebuigt in de wind. De wereld draait zich om z'n as, buiten hoor ik een spelend kind. De lente nestelt zich in alle rust, het wolkendek, eerst dik, breekt. Het is stil nog hier aan de kust, waar stilte zwijgend de passie preekt. De nacht voorbij nog stil dromen, maar al waakzaam, met ogen…

ik kleurde vroeger met m'n stiften het ene na het andere kasteel dat ergens in de lucht, of wist ik veel, bestond en niet alleen maar in mijn schriften in mijn beleving waren al mijn giften de variaties op één groot geheel waaruit het ideale tafereel waar ik het oog op had, zou zijn te ziften een tekening van Jezus aan het kruis of sjouwende…

Ik snap die mensen niet, die alsmaar blijven leren, de mensen die tot hun 30e studeren, om maar te zorgen voor de perfecte baan, mensen die voor genieten niet open staan. Mensen die altijd naar beter zullen blijven streven, maar nooit hebben gehoord van plezier in het leven, nooit eens flink uit hun dak zijn gegaan, en ook nooit eens iets verkeerds…

Als ik mijn beide handen boven de toetsen houd, dan gaat alles vanzelf en bijna zonder fout. De letters vormen woorden en de woorden weer een zin, hoef bijna niet te denken als ik weer eens begin. Zo ook nu weer dit gedicht uit mijn gedachten op papier ik zie het wel als een gave als ik dat zie zo hier. Het is fijn om te kunnen delen…

Ik zal de lucht blauw kleuren, het gras groener dan ooit tevoren. Ik zal de zon fel laten schijnen, de nacht minder lang laten zijn. Ik open voor jou alle deuren, ik zal je de vogels laten horen. Verdriet zal ik laten verdwijnen, en geef je een leven zonder pijn. Ik zal altijd naast je staan, je hand vasthouden als je wil. Ik zal je troosten…

Een verdronken vlinder op het water, hij drijft voorbij en ik kijk toe. Geen gedachten aan toen, aan later, ik sluit mijn ogen, voel me moe. Ik tel minuten af maar zonder doel, waar ga ik heen en met welke reden? Vandaag geleefd zonder enig gevoel, en blijven hangen in het verleden. En een zanger zingt zijn lied, over liefde, over liefde…

Luister eens naar het kloppen van je hart, Voel maar: de donkere golf van je bloed Stuwt je voort, steeds verder weg uit de kust. Je denkt dat je nieuwe dingen ontmoet En dat een happy end op waarheid berust, Maar alles blijft bij het oude, meisje. Als je dat weet, komen de jukbeenderen Vermoeid en scherper in je huid te staan En je zult zijn…

Nors zwijgend sta ik aan je graf, ik heb een roos op je steen gelegd. Ik ben stil, stiller dan ik ooit was, want feitelijk is alles al gezegd. Je dood kwam te vroeg en was laf, maar misschien zie ik het verkeerd. Ik zwijg maar ... ik pas, ik word door onzekerheid verteerd. Met mijn whisky in gedachten verzonken, hang ik aan de bar, en wordt…

Ondeugende ogen die naar me staren, net zo ondeugend als zijn lach. Nog klein en nog jong van jaren, genietend van iedere nieuwe dag. En áán gaat de tv, álles aan de kant. En Geertje zegt: "Opa, hollen met die band"…

Ook wel zetel, troon, Als de koningin gezeten, lezend voor de Staten Generaal, vanuit papieren niet zelfgeschreven proza, maar fictie van de minister-president.…

Het leven zit vol schakels en jij bent er daar één van. Ik heb er al een heleboel en maak er maar een ketting van. Die zorgt dan voor de aandrijving van de molen van het leven. Ik ben best wel benieuwd wat die mij nog gaat geven.....…

belaagd door talloze sneeuwvlokken haal ik buitenshuis een frisse neus blijk naderhand niet alleen een heus verkild reukorgaan naar huis te lokken maar ook brandende handen waarop de sprinklerinstallatie meteen reageert een stijve nek alsmede lippen bezeerd hoge nood het plassen houdt niet op mijn droge huid is finaal open gekrabd mijn…

De Nachtburgemeester van Rotterdam; zijn dichtbundels lees ik nuchter of in een roes. Ik mocht wensen dat ik hem ooit tegenkwam in een café met jazzmuziek of blues… Respect voor een dichter van zulk een formaat, “Attenooi”, zijn woorden zijn abrupt, komisch of kordaat, zijn Rotterdamse roots heeft ie nooit vergeten, aan zijn talent zal ik…

In een omgekeerde wereld groeien bomen aan de blaadjes, laten honden baasjes uit, voeden kinderen ouders op, jagen zeerobben op haaien, gaat het volk Jan Peter naaien...…