je ogen je hart vermeden omdat je aanblik zo moe gestreden zonder verleden en heden verloren uitverkoren voor dit lijden zonder te vragen niet meer te dragen was gelukkig, lief dat je ogen niet meer zagen dat ik je ogen heb vermeden je hart verzwegen heb naar het verleden onze liefde ben vergeten mijn…

Alleen Ik zit alleen, zo wil ik het Alleen hier met m’n eigen Alleen zijn heeft me nooit gestoord Ik zal er niets van krijgen Het is mijn keus, ik heb het graag Ik wil met niemand praten Het is m’n recht, ik eis het op Je mag me daarvoor haten Maar het deert me niet Het laat me koud Doe jij je eigen dingen Laat mij met rust, verveel me niet…

Er zit een krater in mijn hart, niet eens een gat welnee, er zit een krater van wel een metertje of twee. Er zit een gapend gat, waar eens mijn hart toch zat, maar dat hart, is voorzien van een gapend gat.…

Regenachtige zomermorgen. Ik heb de gordijnen opengeschoven voor het toneelstuk, het spektakel van de lichter wordende hemel achter de boomtoppen Bij de overburen is het licht aan om half zes in de morgen: wat een troost dat er, daar aan de overkant, een levend wezen is, een ander mens, een mede-mens zelfs! In doelloze, zinloze, blinde blijmoedigheid…

's-Nachts kom ik Nog wel op plaatsen Waar ik vroeger Vaker was Wat daar gebeurde Kleurde mijn leven Dat besef Kwam later pas Hoe een barst Een breuk kan maken Een afwijzing Je door laat gaan Als minder mens Een nat pak Je voor veel moois Laat waken Een teleurstelling Werkt Als nieuwe grens 's-Nachts kom ik Op oude plaatsen Een buurt…

Het geluid van de stilte wordt versterkt door het vallen van de dominostenen ze gaan allen in dezelfde richting zo zijn wij gevangen in het lijden waarom worden zovelen gepest vermorzeld in de spelonken van de ziel in een vergiet kan men zich verliezen En toch is het leven spannend alleen gevangen met je lichaam, maar niet met je ziel…

Hoor de stilte, zo stil het ritselen van de bladeren de wind die zachtjes spreekt in een taal die je enkel voelt de grond weet wat ik bedoel als ik erop val, en mij geen raad weet met de stilte, zo stil die niemand hoort omgeven met een stilte een echo, die telkens terug komt en enkel de stilte kent, geef mij gehoor, stilte, zo stil, zo stil…

Tragisch langzaam Gaan de dagen Dodelijk De stiltes om mij heen Tijd genoeg Om af te vragen Wat is mijn lot Hoe zwaar mijn steen Wat mag ik Van mezelf verwachten Loodzware vrachten Vol angst en pijn Slopende dagen Eenzame nachten Weer lang alleen Te moeten zijn Gedoofde vlam Verdoofde massa De tijd gaat slepend Overal door De dag…

Altijd zat je in een diepe put Terneergeslagen Soms uit je eenzaamheid gekropen Hopend op verbetering De diepe put Is te diep Het was god die riep Die stem van boven Geloven In iets of in niets Hemel en aarde bewogen Onvermogen…

Wat is eenzaamheid wanneer je niet alleen bent tal van mensen om me heen ik lijk wel verwend Hoe eenzaam kun je zijn met een slopende ziekte als Parkinson wie zal begrijpen dat ik dit niet overwon Ik zit gevangen in mijn lijf het zit als een waas in mijn hoofd het gaat bijna niet vanzelf ik ben van mijn "eigen ik" beroofd Zo eenzaam…

Jouw ogen, grijsgroen van kleur soms fel, giftig, soms teder, zacht ze stralen iets uit, maar zonder geur ondeugend, plagend, zoals jij dan lacht. Jouw ogen, denkend, soms te veel kon ik je dan je gedachten maar lezen, hoewel ik graag eens met je speel wil ik eerlijk en oprecht tegen je wezen. Jouw ogen, ze zien me dan wel van buiten maar…

Alleen op de wereld, alleen elke dag Er was niemand toen ik gepest werd elke dag Er was niemand toen ik mijn ouders scheiden zag Er was niemand toen ik ergens bij wilde horen Er was niemand, ik raakte steeds meer verloren Er was niemand toen ik mijn baan kwijt raakte Er was niemand die alles weer beter maakte Het leven is een grote sleur, van…

Wit op de straten Grijs eroverheen Probeer ik dit te verlaten Ik, mijzelf, alleen Verspreiden doet het snel Als paren gaan zij door Struikel ik in een kuil Zoals ik hoor Het wit is overal Waar je het ook ziet Maar waar ik het vinden zal Ligt liefde niet in het verschiet Ik schrijf mijn initialen Met grijs op wit Mijn eenzaamheid…

Kost het nou Zoveel moeite Om te schrijven Dat je leeft Aan mij denkt Zo heel ver weg Soms nog wat Om mij geeft Wat kost het meer Zo'n klein moment Als je op pad bent En geniet Als ik alleen ben Zit te piekeren Niemand mij nog ziet Het lukt mij Niet zo goed Je te zeggen Of proberen Uit te leggen Dat gewoon wat tekst Een lief bericht…

Pas op mijn sterfbed Aan het einde van mijn leven Maak ik de balans op Durf ik toe te geven Dat het vaak niet ging Als de bedoeling was Ik vaker dan mij lief was Zat in zak en as Veel dagen vulde Vol kommer en met kwel Desondanks niet spreken wil Van een leven als een hel Mijn zegeningen telde Hoe klein ook of gering Een nieuwe dag aanvaarde…

Ze is sterker dan niet een alles doet en kan zij immers alleen. Ze verdooft haar verlangens dat dan wel.. want er is niemand die haar redt uit die momenten, dat zij even niet alleen zal kunnen wanneer zij zo neer wordt gezet. Dit beseffen doet haar pijn te moeten zeggen nee, er zal niemand zijn die mij hier zal halen enkel mensen om haar…

een man zat zwijgzaam op een bank in het park en at een boterham met kwark een klein meisje kwam en vroeg: heb je ook mijn popje gezien? de man zweeg en at zijn boterham met kwark het meisje vroeg: wat eet jij? de man zei: ik eet een boterham met kwark het meisje zei: ik lust wel ham en mijn popje ook toen…

Wat zou je doen als de dagen nachten werden maar de nachten niet doorbloedden tot dag Als een eeuwig firmament van verduisterde sterren verdwijnt in het neplicht van gevallen dromen Als de angst voor het donker gegrond blijkt omdat in het donker jij jezelf tegenkomt Kanten die je dacht te hebben verloren blijven je volgen voelen…

Schoolmakkers van vroeger treffen elkaar in een zaal vol schemerblauw met roze schemer. Als de vrijgezel zijn jeugdvriend ontmoet, bewondert hij dat voldane echtpaar. De man alleen voelt zich licht bedroefd, peinst zwaar: "Is vrouw en kind te missen voor mij goed? Naar welk leven verlangt mijn onstuimig bloed? Heerlijke reizen maak ik ieder…

Nooit voel ik me méér alleen, dan in een massa mensen. Onbegrepen, onbekend, anders. Eenzaamheid is een gevoel. Het drukt diep van binnen, als een grote klem in m’n borst. Geheel los van alles om me heen, die o zo objectieve werkelijkheid, leidt dit gevoel een eigen bestaan. Het wordt geboren uit het verschil tussen verlangen naar ……