Ze wil verbinding met de hemel, gewoon een lijntje ernaar toe simpelweg om toch te vragen, hoe of het gaat toch met 'ons moe'? Ze wil verbinding met daarboven en wie wil dat eigenlijk niet, want zij die ons zijn ontnomen, zijn daarboven en wij blijven achter met verdriet.…

Hoe vaak moet je boze woorden slikken hoe veel mag men op je trappen, wanneer hou je op te pikken zou men ooit toch eens gaan snappen dat een mens gewoon een mens is? Hoe vaak word je onterecht beoordeeld hoeveel keer verkeerd behandeld? Zelfs als men je heeft veroordeeld loop je met het hoofd rechtop! Oh ik weet, soms wil je gillen, zonder…

ik hoorde engelen zingen, het jaar liep op z'n eind maar toen ik de bron van dit hemels geluid naderde trof ik slechts Lucifer, totaal opgebrand...…

Door het raam kijk ik naar buiten, naar een man en vrouw op straat. Ze lachen, praten met elkander, maar ik hoor niet waar 't over gaat. De man praat druk, de vrouw zij luistert, en ze lopen langzaam door. 'k Zou ook zo graag eens willen praten, maar waar vind ik een luisterend oor?…

Vreemd, net even anders, anders dan de rest, een groot verschil, ik, jij, wij, pijn, het zal nooit veranderen, wij zijn zo anders, de manier waarop, reacties, gebaren , uitgesloten, verschil, ik voel het niet, jij wel , maar waarom? Samen, Stilte, Eenzaamheid, Moed, een groot vertrouwen, in elkaar en in een ander,…

ik trek me nu even terug op de toendra in ijzig koud zwijgen in de hoop een afkoeling te vinden voor mijn oververhit denken maar al vlug ben ik onderkoeld de negatieve temperaturen ben ik immers niet gewoon klappertandend, trillend en bevend dool ik over de open vlakte steeds in ijzig koud zwijgen…

ik eenzaam dat ben ik iedereen is druk niet voor mij niemand om mee te delen de vreugde het verdriet niemand die het merkt niemand die het ziet alleen op de wereld zoveel mensen om me heen ik eenzaam dat ben ik…

Voor mij ligt een veld bezaaid met koude, scherpe stukken Herinneringen aan toen aan hoe het vroeger was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Ik laat me vallen moedeloos tussen alle scherven van dat wat ooit geweest is van alles wat ooit was Daar sta je dan op blote voeten En overal gebroken glas Vang jij me…

het je te doen de tongzoen met 'n klinker op je tong 'k heb het gedaan 'k ben er voor gegaan - gister in de salon - op m'n gevoel in de schommelstoel ja ja wat deze man allemaal wel niet kan daar ga je toch van zweten…

reukloos keren rozen zich tegen de verenigde vijand met doornen die zich vormen tot een wapen van dood zich stekend in rottend vlees een plaats te bemachtigen waarbij Samael spreekt dat de stank nog kwelt omdat de neus voor jaren gesloten is geweest want na al die jaren dat ik als roos mocht bloeien heb jij nimmer als dar de heerlijke honing…

Ik heb geen woorden nodig om te weten dat ik je mis ik weet alleen dat er nu een enorme grote stilte is De bank is leeg en koel de krant ligt er nog ongelezen zelfs je pantoffels zijn weg ik weet nu weer hoe lang een dag eigenlijk kan wezen Ik kan de geur nog ruiken die je in huis achter liet het blijft nog de vraag slaap ik wel…

Veelal ingesloten in gedachten in het verleden nergens echt veilig ingesloten opgeborgen verscholen -weg van hier-…

schrijven is niet moeilijk maar vaak pijnlijk woestijnen droge stilte in het willen begrijpen zit gedrevenheid altijd weer rijzen vragen die als nomaden door het denken zwerven net als je denkt te weten ijlt de waanzin voorbij spaties van leegte die het hart niet konden vullen…

Zie de mensen, talloos, gaan over pleinen, over straten. Niemand met hun lot begaan, geen om mee te praten. Zie de mensen, talrijk, prijken, in betonnen glaspaleizen. Niemand die hun kroon beziet, niemand die hen parels biedt. Zie de mensen eenzaam sterven, gehuld in schone bloemenpracht van ieder die aan hen dacht!…

verder kan ik niet gaan in achtergelaten land ben ik hier gestrand gevoelig golft de branding ik schuim in witte koppen de vraag, ga ik naar de knoppen of ben ik de wederopstanding drukkend laag hangt boven het zoute water een loden lucht verzuchtend de zee opluchtend geeft de zon een gouden streep mee…

Wie of wat bindt mij nog hier, de plek die zo sterk is doortrokken van verstorven leefplezier, waar niets mij zelfs nog kan verlokken tot een moment passief vertier. Steeds weer neem ik het besluit dit oord van stilte te ontvluchten en snelt mijn fantasie vooruit weg van het huis der duizend zuchten die mijn zomer hebben uitgeluid. Maar…

Laat mij je helpen in je strijd tegen de eenzaamheid…

vaak loopt ze rusteloos op en neer of staat ze bevroren bij het raam waar ze in haar eigen schaduw naar vervlogen jaren en verloren mensen staart…

altijd bezig met hun mond maar ik altijd met m'n handen geen moment stil bij hun maar altijd stilte bij mij ze zijn hier en dan weer daar maar ik altijd ergens anders ze rennen en vallen niet maar zelfs als ik stil sta struikel ik we verschillen in alles en toch zijn we gelijk…

Slechts in woorden kan ik schuilen in een web van letters weef ik me in tot ik me veilig weet en enkel nog besta in mijn binnenste binnenin.…