Zie de gekleurde tinten van mijn ziel Hoor de muziek in mijn lach Ruik de bloemen rond mijn hart Voel de vreugde van de dag Ik geef jou mijn mooiste bloem En zing mijn mooiste lied Ik laat jou schijnen van geluk En droog jouw tranen bij verdriet Want op een dag ben jij een regenboog En op jouw muziek zal men zweven…

zeven slaat de klokkentoren haverbrood de dag keerde voor de laatste keer het hooi de avond tooit zich in het rood zij plooit het ongestreken linnen zonder woord hij strooit in de erwtensoep wat zout zij vonden in het hooi de kleur van goud.…

de hitte steeg naar het hoofd tot de tong tussen de lippen drong om naar verwachting over de rand in moede kleffe hang te berusten edoch niets van dat eenmaal buiten wrong hij in een andere mond die wijd open begon te krijten zij was kennelijk te innerlijk gelikt beschaafd om zo maar met mij midden op de leidsestraat samen…

Dromen van vrijheid varen op wereldzeeën hunkering naar avontuur tot liefde ontvlamt in strijd met verslindende kracht van oneindige liefde een leeg huis waar het licht brandt een sprong in koud water…

Voor bijna niets is een antwoord als twijfel steeds keuzes vermoordt Wie wil niet meer dan overleven kunnen wat je wilt in plaats van nauwelijks kunnen wat zou moeten met die welbekende moed der onbegrepen wanhoop Groter de overwinning bij het accepteren van teleurstelling over jezelf Voor bijna alles is een antwoord…

mijn pen begeeft zich op een hellend vlak als ik begin te schrijven ze schreeuwt om lijfelijk contact alsof ze met het maagdelijk papier de liefde wil bedrijven het schrift kent echter regels en ik ga regelmatig vreemd met de pc daarmee bezegel ik het noodlot ik begeef mij op een hellend vlak als ik begin te schrijven ik schreeuw…

Bij het open raam Tuur ik in het niets van mijn handen Voorzichtig heb ik ze opengevouwen Dan fladdert de nacht uit mijn palmen op Vrolijk dansend verdwijnt ze uit mijn zicht En terwijl ze opgaat in zichzelf Bedenk ik vast dat ik ooit De dag ook in mijn vingers krijg…

Wat je niet hebt gehad of gedaan trekt vooral als de rek uit de tijd is gegaan en je bestaan is gereduceerd tot de vraag wil ik sterven zoals ik nu leef…

Hoe jouw ogen schaduw vormen Kijkend in het niets Stilstaand door seizoenen heen Jij, veroordeeld tot je zuil Je mond voor altijd dichtgegoten Kunnen ook versteende lippen nog beroeren? Groen ben jij, van jaloezie? Om gesproken woorden over liefde Stromend bloed een tastbaar bestaan Zwaar je gemoed Hoe licht een vlinder Jij Harry Conninck…

Gevormd door rancune begint dat deel mijn brein; alszijnde met tienduizenden, rebels schreeuwend, gekte. Doodeng mijn brein, althans van de geen die ik denk te zijn.…

Mijn wielen verslinden het asfalt bij iedere trap Ik voel de wind spelen met mijn haren en zet me schrap Een oneindig lang geel lint kronkelt door de groene vlakken versierd met vee Het brengt mensen naar allerlei bestemmingen, maar ik reis niet mee Ik reis mijn eigen droom achterna en deze bestemming is in mijn hart gesloten Mijn ogen dwalen…

Zodra oude zinnen zich herhalen komen wij overeind gedragen in schoonheid vervuild door spijt samen of Soms lijkt het gevoel niet te gaan maar schijn vertaalt zich niet ik weet het wel maar blijf staan want zo diep zit alles wat lijkt een reis of paradijs waar het in alles eindigt wanneer is de vraag hoe zat het ook alweer vandaag…

Is die zoen van jou wel echt? Die hand, die lach? Ben je werkelijk zo aardig Dat iedereen je mag? Was dat geen zenuwtrek Die je onrust haast verried? Ligt er onder deze maskerade Een diepe leegte niet? Of is het wezenlijke dat ik van je ken Of denk te weten Zo vervormd door de tijd Dat het is vergaan, versleten? Ligt het soms verborgen…

Kijkend in de spiegel schrok ik ervan ik herkende me nauwelijks door een constante stem in mijn hoofd om anders te zijn zich overal aan te passen had ik mezelf verloren Het is heerlijk om mezelf te zijn Anders Kijkend in de spiegel Ik herkende mezelf nauwelijks Realiseerde ik me opeens dat ik mezelf had verloren Want ik was…

De staarder Zo lang, zo traag Te klein, zo bang Zijn angst, Getackeld door het leven, zijn trots ontheven, Zijn klank zo donker, zijn zicht zo mat, Zijn kennis: vindt het tussen zijn regels op het klad, Zijn defenitie van disipline is een eindeloze mars, Een duisternis waar alleen hij het pad kent, een wereld waar het pad hem kent.…

De spijker in de muur hoopt berustend dat vergankelijkheid hem vergeten zal en tijd blijft hameren hem de kleuren geeft niet veroordeelt tot roest om oud ijzer…

Mijn tranen - ze hebben plezier in het vallen - Ik ben De zon die op mijn tranen schijnt Ik ben De atmosfeer die warmte krijgt van de zon Ik ben De aarde die in leven blijft door de atmosfeer Ik ben De ruimte die aarde omgeeft Ik ben De zwaartekracht die ruimte bij elkaar houdt Ik ben En zoals ze vallen, ze laat vallen Mijn tranen…

Het leek zo simpel maar de weg was stijl zelfs voor een waaghals een diep ravijn je kan je verstoppen en de pijn laten maar het gaat zoals het gaat was er een kans voor deze koortsachtige dans de muur te breken die ons gevangen houdt dus ga nu maar liefste ga…

Langs de oevers zwemt een rat zijn staart als roer de haren plat. Golfjes kabbelen voort en verstrooien herinneringen. Het watervlies vervormt beelden van verleden tijd. De school heeft men gesloopt alsmede drie van mijn broers. Ik schaatste over het ijs waarin ik wou verdrinken en ik verjoeg de sneeuw naar een tropisch paradijs.…

Proef de sinecure, menig ander ging je voor. Het is de val van de vraag. Lik de kinnesinne, ik moet er nu vandoor. Het is de val van vandaag. Ik dwaal als een herder zonder gêne, zeef de stralen uit de dag. Ik laat me kosteloos verwennen, leef op ieder anders lach. Proef de weemoed, menig ander ging je voor. Het is de vlucht van…