Het leven van een rubens, gaat niet over rozen. Je moet jezelf bewijzen, om andere in je te laten geloven. Loop je door de stad, dan voel je soms de ogen. Jeetje zie je dat, daar zou best wat van afmogen. Loop je op straat een ijsje te eten, zie je ze denken. Kan ze niet beter, in de sportschool gaan zweten? Ben je op een feestje…

Jouw handen op mijn wangen 't omvatten van mijn gezicht Woorden zo zacht gefluisterd brengen mij 'n beetje licht Jouw vingers volgen de lijnen gevormd door 'n lach maar ook verdriet De echte pijn zit van binnen aan de buitenkant zie je dat niet Jouw ogen zoeken en vinden nooit eerder verteld het échte verhaal 't Maakt me…

verlangende hartstocht vreedzaam zinkend oplichtende woorden vertedert intens wijnrode kleuren doordringen maagdelijkheid eeuwigdurend verlies verzachtende nachten…

Een stralende lach op je gezicht ogen die fel staan maar ook kunnen verwarmen 'n blik starend in de verte gericht Gedachten die heden en verleden omarmen Af en toe een rimpel op je voorhoofd 'n peinzende rimpel wel te verstaan eentje die je stralende lach verdoofd waardoor de blik somberder kan staan Maar dan komt er weer die glans die…

Kijk ik naar mijn ogen dan zie ik een felle blik ze vertellen ongelogen en ik denk bij mezelf stik ! Ogen moeten leven niet verholen, maar oprecht zodat ze kunnen geven wat de mond niet zegt ! De kleur is niet belangrijk het gaat om de oogopslag die zegt alles van 't innerlijk en straalt uit een gulle lach Ja, ogen kunnen praten…

Ik wist dat je er was Een schaduw op de achtergrond Ik kon je zien vanuit mijn ooghoeken Maar toen ik mijn blik op je wilde richten Leek je nergens te zijn Ik wist dat je er was Een rimpel in het water Ik kon je horen toen je zachtjes tegen de kant aanstreek Maar toen ik mijn oren spitste Leek je niet te bestaan Ik wist dat je er was…

Wimpers als schaduwen op je wang Neergeslagen ogen halen weg 't licht Verlegen knipperend soms uitdagend glurende ogen ontnemen 't zicht Knipogend tegen zon Knipperend bij verdriet Beschermend tegen wind storm en regen Wimpers gesloten als luikjes bij 't beluisteren van muziek Wimpers, doen ogen écht leven ...…

Die gestoffeerde huisgenoot is al heel wat keren genòmen, 14 stappen òp, 14 naar benéé, je zal toch maar met zo'n huisgenoot in één huis samen wonen! Sluipend, om maar niemand te hoeven storen, bij een doorwaakte nacht, 14 treden àf! Zàchtjes, als ik hoofdpijn had en elke stap doordreunde in mijn toch wel pijnlijke hoofd, 14 treden op.…

Kijk ik in de spiegel Zie ik mijn persoontje staan Dan denk ik bij mezelf Wat ideaal? wat schoonheidswaan? Het mooie zit van binnen Dat duurt tot aan het end Het uiterlijk wordt minder Dat is algemeen bekend Wat ideaal? Wat schoonheidswaan? Zit je lekker in je vel? Laat dan de potjes en flesjes staan Met zo'n uitstraling red je het wel…

Gewoon, even niks te hoeven doen, wat een luxe, vind je niet? Gewoon zitten in je eigen stoel, niemand die er wat van ziet. En mocht je denken. zo, dat lijkt me wel wat, doe dan wat ik doe, en plof gewoon op je gat!…

in de stilte van de nacht ben ik op zoek naar een beetje rust een beetje kracht buiten duister de natuur in rust mijn lijf geeft signalen en ik luister gejaagd gespannen niet lekker in mijn vel ik geef niet toe ik wil me vermannen ik wil niet zeuren en zeker niet klagen want ik wil weer de zon zien in al zijn kleuren…

ik kwam je weer tegen na lange tijd zonder contact geschrokken keken we elkaar aan en alles kwam weer boven beelden doemen voor me op jouw handen op mijn lichaam mijn nagels in jouw rug jouw veelbetekenende blik die zich in mijn ogen boort jouw tong die met mijn lippen speelt mijn gretige mond die de jouwe zoekt dat was toen nu zien…

Altijd voer ik strijd tegen mijn gewicht, de kilo's gaan er dan weer eens af, ik voel me dan als een veertje zo licht. Te dik, te dun, nooit ben ik echt tevreden met mijn bouw, gedachten van, ik ben te dik, zo kom ik nooit aan een vrouw. Maar die gedachten raak ik nu langzaam kwijt, verdwenen lijkt bijna die strijd. Wacht jij kwam in mijn leven…

naakt lig ik in de sneeuw het gevoel van absolute verlatenheid midden in de natuur die onverschillig is Het vriest berijpte weilanden weerkaatsen in het licht van de maan Kromme geknotte wilgen vormen aan weerszijden van het pad een erewacht voor mijn langgeleden gestorven ziel Hun kromme takken verwelkomen mij nemen mij in liefde…

in het schijnsel van de heldere maan blijf ik even verstokt staan ware het als haar gloed, over een rustige zee straalt jouw schoonheid mij tegemoet als ik dan door jouw passie heerlijk zal slapen en na een nacht van dromen stralend zal ontwaken zie ik diezelfde schoonheid voor eeuwig bewaard als bij het eerste moment waarop ik…

het dobbert in gedachten binnen het dwarrelt het kabbelt en dan plant het zich voort het versterkt zichzelf tot het je onvermijdelijk overspoelt een onkeerbare gedachtenstroom die als kokende lava de gezonde gronden onder je onzichtbaar laat en het contact met je wortels dood heeft verklaard…

het is mij duizendmaal zoveel momenten als ik in een spiegel binnenkwam, en mijn beeld van hoofd tot voeten nam, het niet te noemen wist,maar reeds herkende, het werd mijn verblindend hopen, mijn twijfel en mijn zegepraal gesloten mond en ogen,zoveel maal, dat ik er niet meer uit vandaan kan lopen. het is om mij een vijver stilstaand licht…

Je hoofd, je nek, schouders en armen zijn de bovenkant van je lijf. Met dat gedeelte kun je knuffelen en omarmen. Dan komt je borstkas, buik en billen, je kunt er op zitten en zou soms willen, dat 't een ander maatje had? Dan komen je benen, met eraan vast, voeten en meestal ook tenen. Da's 't eindpunt van je lijf. Blijf dat allemaal…

ik zag die vrouw die ik ontliep, in alle ruiten gaan. en keek haar s`avonds voor ik sliep... recht in de spiegel aan!…

Ken je het type Rubensvrouw? En weet je wat ik droomde vannacht? Wat ik altijd al graag wou? Waar ik altijd al op wacht? Dat dat type mode werd. Dat dik weer mooi zou zijn. Dan was mijn figuur perfect. Zou ieder streven naar zo'n lijn.…