Blauw kleeft aan de grond stil fluistert wind haar verhaal herinnering blijft Onder het riet, tussen slootwal en schaduw, waar voetstappen niet meer komen maar licht nog durft te landen, staan zij als herinneringen die zichzelf zijn vergeten en in stilte bloeien met een naam die fluistert wat wij niet willen verliezen. Ze zijn niet dapper…

Gele lissen bloeien in wijde kring, dicht opeen, zijn met hun wuivend helgeel reuze citroenvlinders op wiegende steel, licht beroerd door een reizende luchtzwing. Zoete geur maakt bij bijenzang een draaiing van kunstig gezoem en zacht zuchtengespeel. Om Noord-Brabants Putven ademt uit één keel een open én besloten bloemenring. De felle krans…

Hoge bomen vangen niet alleen veel wind maar ook veel dierbare bevindelijkheid door de toppen van hun kunnen en de oneindige lengte van hun bestaan weten ze wandelaars te verbinden om in respect te zeggen wat ze vinden spontaan lopend met een speelse hond gaat de groet, het praatje over in gesprek met als eerste de verbazing over de bomen…

Natuurlijk moet ik mijn volkstuin opdoeken overdragen, verkopen, weg doen maar zo natuurlijk is dat niet voor mij rationeel kan ik het duiden maar emotioneel duld ik het niet dus gedraag ik me onnatuurlijk dan wel ineens, dan weer niet niet te vertrouwen, die Jan Krediet moeilijke man! moeilijk leven? zonder enige pil maar uitsluitend…

Het grote loofwoud herbergt binnen zijn takken en twijgen allerlei klein leven dat ontelbare klanken uit vol blije verrassing vurige liefde of woede overwinning en nederlaag om zich telkens te verenen in de nuchtere adem die als tweestemmig koor door eiken en beuken waait.…

Het gele koolzaad doneert aan de groene ontwapende frisse voorjaarsnatuur een prachtige gele gloed zich vermengend met het witte fluitenkruid tot een zeer bijzonder mooie zwangerschap van de zomer!…

Niet alleen de Afrikanen willen afkoelen in het noordelijk halfrond met name in Europa maar ook de verstikkende natuur is het zat en zet voet op en zet zich vast bij Europeanen Dat is het resultaat van de ontwikkelingssamenwerking die was als 'een druppel op een gloeiende plaat' niet de mensen de natuur zal het laten voelen geen druppel regenwater…

zie daar het roodborstje zo schuchter en solitair de meeuw het straatdiefje een duif een brutale schooier scharrelaar de ekster een krijsende rotzooi schopper en dan de mussen (waar zijn ze gebleven) en de koolmezen die zorgen voor een gezellig leven een merel zingt z’n lied en de leeuwerik beklimt de hemel en wij wij herkennen en…

De schepping Een wonder Of een flop Het ene dier Eet het andere op Planten elke ander Overgroeien Om die ander Uit te roeien De mensheid Doodt de minderheid Zelfs zonder twist De bedenker hiervan Is een echte sadist En hoe naar zijn Beeld ook is Wij zijn geschapen Naar zijn beeltenis…

In het voorjaarsbos van Breda ´s Haagse Beemden waaien zacht de wilgenkatjes en elzenpropjes heen en weer milde zucht verspreidt hun bevrijde pluis en snippers ontelbare vingertopjes zweven tussen kale bomen scheppen wenkende geur over aanstaande kraamkamers hoge barse dorenstruiken op moerasgrond door sloten omgeven beloven…

als ik de zon aan staar zal me dit snel vergaan kijk met haar mee en ze laat je zien wat je werkelijk voor je ziet staan dat is nu eenmaal zonneklaar Ik kijk liever naar de maan zij laat je ongemoeid begaan laat je fantaseren en dromen en laat deze misschien uitkomen zij luistert naar alle mensen ook naar jouw onvervulde wensen en fluistert…

Nu zijn de bomen nog kaal, weldra zal de zon weer meer gaan schijnen. De eerste knoppen aan de takken als belofte van wat komen gaat. Lente…

even meende ik het voorjaar te ruiken zo teder en zo zacht vogeltjes gingen al voorzichtig zingen en zich aan elkaar opdringen het was dus bedrog hij spreidde z’n witte deken alsnog over het land en strooide sneeuwvlokken met een olijke glimlach voorzichtig uit z’n losse hand noodzaakte tot wintersokken ja hij hield me voor de…

De wereld is een tranendal met af en toe een opgedroogd beekje maar doorgaans dichtslibbend met het drek van de aarde zich vermengend met stortregens welke maar niet lijken te stoppen en de zijarmen de rivieren voeden tot stevige stromingen richting zee de zeeën zich mondend in oceanen oceanen van pijn, angst en verdriet waar geen warme…

Een winterse zonnestraal doorklieft de grijze lucht. Heel even maar, een subtiel signaal. Enkele kraaien op de vlucht. Het sombere landschap krijgt plots kleur. Hoop sluimert stilletjes. Ook al is het nog wat killetjes. Dromen... Over blaadjes krijgen bomen. Over blauwe luchten, ontluikend groen. Over kleurrijke bloemen, geel, paars en vermiljoen…

wat schenkt ons de grauwgrijze winter ze laat ons even in ons geheugen wegzinken net niet verdrinken en laat ons voelen hoe het straks weer kan wezen en laat ons uit de opgeslagen kleurrijke herinneringen lezen zodat we wat komt ten volle zullen waarderen misschien is dat wel het geschenk dat door haar is gegeven die grauwgrijze winter…

stamgast klimop op eeuw-oude bomen hun stamboom ontnomen…

wolk camoufleert zeewater op kruistocht   … gevormd met zon dan wind opgezocht … waar wolken barsten een zondvloed optreedt … alles wordt verdronken behalve het leed  … het gevecht voor meer blauw op onze planeet…

de leeuw en een reetje aan de beurt keel afgebeten met kloppend hart verscheurd dan de hyena’s de jakhalzen en gieren…

schoonheid van binnen?  dat heeft de natuur niet  elkaar levend verorberen  dat mist wat empathie …