In mijn herinnering gegrift voor driekwart in mijn meisjeshart was het verborgen, stil apart kostbare niet vergeten gift vol ijver snort haar naaimachien vraagt moeder mij om iets te zingen van winter of van lentedingen, ik vraag: "Oud moedertje misschien?" terwijl zij knipt en rijgt en stukt zoekt kinderstem de juiste toon dan klinkt…

Ik stuur je nu een stille groet, want niemand mag dit weten; ik heb vandaag de zon gezien en kan gelukkig heten... Ik zag hoe moeders met hun kroost de straten blij bekeken en hoe ze met hun pril geluk haast weer verliefd geleken. Maar moeders zijn altijd op weg, vervuld van vrees of zorgen, van dromen, van een nieuwe dag van 't licht…

Het doet me pijn als je me aanraakt als je me slaat Het doet me pijn als je schreeuwt dat je me haat Het doet me pijn als ik weg moet naar mijn kamer Het doet me pijn als ik mezelf dan weer sla. Tranen lopen over mijn gezicht ik houd van je Papa en mama elke keer weer ik doe niks fout Elke keer heb ik het weer gedaan alles komt door…

hij zei jullie praten nu precies als je moeder ja dat was dan ook precies wat ze wilden zeggen maar niet durfden zeggen tegen een vreemde ook al omdat ze het nog niet aan hun moeder verteld hadden…

Mijn moeder ben ik verloren Oud en grijs en gek zit ze Voorgoed in de bejaardentoren Met mooi weer mag ze naar het park Voortgereden door een zuster Als ze zoet is krijgt ze kwark Me onbewogen aan te staren Vertel ik vurig over onze jongens Moet ik me de moeite dan besparen? We voelden zoveel voor elkaar Maar nooit de moed gehad om…

De olijfboom gespleten door ervaringen zware stormen en meedogenloze zon en kinderachtig zou je denken daar kan ik voor het onweer schuilen maar in die ene wonde niet zichzelf voor zichzelf verstoppen, mijn vader. De vroege appelboom met meer gewicht dan fruit een kroon die naar de hemel reikt even diep als zijn wortels de gronden doorgronden…

Ik herinner mij haar lach niet hoe het klonk noch hoe het zag want met de jaren worden herinneringen vager. Maar ik weet nog hoe zij een kwinkslag of een grapje vond voor elkeen die voor haar toonbank stond. Ze was ook sentimenteel : een appel weent onder suiker en kaneel. Dezelfde zakdoek droogde onze tranen van rozenwater en later van…

Elf uur Lokale TV bakken koffie of mokken thee twaalf uur Buitenhof, politiek variété één uur boeken en cultuur maar dan de radio, vlug 89.5 FM sport lokaal mijn jongen schiet nét tegen de paal verslaggever gaat met zijn naam aan de haal Giovanni Hainje, niet zo moeilijk toch? logisch dat ik baal! vijf minuten later…. Govaane Haanie…

Is het bijzonder, veelgevraagd, mensen te vergeven, pardonneren jij zonder zonden mijn zoon ver- geven streelt het jouw ego, hem te vangen in de echo egoïstisch mens, balancerend op grens in vader- ogen hij gaat kapot voelt het goed te straffen in vader- ogen jij een teefje, dat dommig staat te blaffen.…

En dat blijft zij iedere dag bellen zo is zij, moeder blij vertellen duurt soms ellen- lang zonder enige betekenis weten wat er is zomaar even horen dan raken wij niet verloren ze vinden ons getikt maar de navelstreng wordt nooit echt doorgeknipt!…

je ligt hier al een tijd niet dat ik je dat verwijt want jij wist ook niet beter dan jong te leven en later te geven hier lig je nu, bot bij bot je vlees is allang verrot ma's wormen en maden hebben nu je plekje verraden samen kloppen jullie voor geen meter…

Op de dag dat mijn moeder tachtig jaar wordt, lopen we samen in de donkere avond door de straten van mijn jeugd Zoals eens mijn moeder mij bij de hand nam, ondersteun ik nu haar terwijl we teruglopen in de herinnering van de tijd Een winterse hagelbui drijft ons onverwacht in de beschutting van de bomen in het park waar ik haar bescherm…

wat voelde ik mij groot toen ik voor jou de spoken onder het bed uit kon bezweren getik verklaarde in een luchtbel uit de warmwaterpijp rond twaalven die grote spin met uitgestreken gelaat lieflijk de tuin in bonjourde en ik, alleen ik hartkloppingen hoorde die deze heldendaden moediger kleurden…

Aan tafel met z'n ouders Kijkt hij ademloos toe Hoe gruwelijk oesters Aan hun einde komen…

Was jij maar hier, dan kon ik vragen, wat denk jij? wat zal ik doen, tal van vragen, alle dagen, maar het is nu, en niet meer toen... Een duim omhoog, bemoedigend knikje, een perspectief, arm om me heen, was jij maar hier, met al je wijsheid, je bent er niet, ik ben alleen...…

Nu je er niet meer bent woon je in mijn hoofd en slaap je in mijn hart herinneringen aan jou zijn levend teder als een ontluikende bloem ragfijn als een pas geweven web ooit op een dag kruisen onze wegen komen wij elkaar weer tegen ik weet niet waar maar -wie weet- misschien…

jij liep niet het hele huis rond te roken de pijpen liepen rond altijd verloren op de vreemdste plaatsen terug te vinden, pijp in de koelkast werd gewoonte maar soms steeg de heerlijke tabaksgeur op na het kraken van de puntzak alsof de Semois naast de deur lag het strijken van de lucifer was een moment suprême toen jij vertelde tussen…

dat ze hem mist, en hoe fijn ze het vindt zijn gestalte nog in alles te ontwaren waarom zij hem vaak met een flakkerend kaarsje belicht maakt dat hij gebleven is, en zij nog heimelijk met hem zit te praten…

een mooie, grote, stoere eik staat aan de eeuwenoude dijk in de lente met duizenden knoppen die popelen om uit de tak te ontspruiten en zomers: dan kun je het bloeien niet stoppen weelderig blad, het is niet te stuiten de herfst, guur en koud maar stram staat de eik geteisterd door regen en wind aan de dijk de wind waait, de storm oogst…

Mijn vader, God heeft zijn ziel nog niet, verstart verward in zijn verdriet van het ontglippen van zijn lief die wegsluipt als een dief niet omdat zij weg wil sluipen maar omdat ze niet meer terug kan kruipen naar wie haar zo bemint zo lang al.…