Betreden paden verraden nog een verscheurde alledag. Het café op de markt is inmiddels gesloten, de bomen gesnoeid, de straat geveegd waar rommel lag. Het verkeer gaat voort, onverdroten. En de omwoelde grond is al met gras begroeid. Gaandeweg.…

Er groeit in mij 'n grijze boom van verdriet, 'n rot gevoel, wat niemand ziet. Het regent in mij, het regent dat het giet en 'n ander hoort het niet. Maar vanmorgen, serieus, stak er 'n takje uit m'n neus.…

Ik neig steeds maar weer naar verveling. Aan verveling kun je niets doen. Zo lijkt het. Het is als een handvol wormen in je hoofd. Die niet weg wensen te gaan maar doorknagen. Totdat alle poten onder je stoel van zekerheden doorgeknaagd is. En je ten val komt. Verveling. Die wormen in mijn hoofd zaaien de twijfel. Twijfel aan alles. En ook…

Soms voel ik me ellendig Soms zit ik in de put Soms voel ik me geweldig Maar dan al gauw weer kut Soms voel ik me niet begrepen Soms snap ik het zelf ook niet Want ik weet niet waarom, Maar heb soms zo'n verdriet Soms kan ik er om janken Maar vaak huil ik van geluk Het leven is wel moeilijk Maar mij krijg je niet stuk…

Hoe verder te gaan met mijn leven als de twijfel zo venijnig is geluk is een ademtocht die ik soms ervaar wat ik zó graag vast wil houden maar het gaat niet één domper en weg is het wat doe ik verkeerd? Is het aan mij of iemand anders wil ik wel gelukkig zijn vaak verpest ik het alsof er met mij gespeeld wordt misschien door de duivel of…

Bestaan zonder draagkracht Verslagen door het leven - Ongewild onderuit gegaan…

al dromend ga ik van links naar rechts stoppend, kijkend en maar weer doorgaan geen enkel besef waar ik heen wil of kan in een diepe kuil vallend als ik blijf staan. geen dromen meer ruw en steeds maar harder. m'n eigen ik verdronken in verdriet. geen plaats waar ik geluk kan voelen en daarom m'n gevoel één groot vergiet. bestaat u? vraag…

Een diep gevoel van verdriet dat niemand in me ziet... Je had nog zoveel te geven, waarom stapte je uit het leven? [opgedragen aan mijn zusje alie]…

Rood licht ... Plankgas, ogen dicht eind in zicht ... kreunend metaal, brekend glas ... ... wou dat ik het slachtoffer was…

Hoeveel verdriet kan een mens verdragen hoeveel pijn kan hij laten zien hoeveel hoop kan hij hebben, dat morgen alles weer beter wordt misschien...…

Het kluwen werd altijd uit elkaar gehaald. Lachend keken de ogen de toekomst tegemoet. Er was liefde in het hart. De lippen trokken in een mooie glimlach. Maar nu is de moed in de vederloze schoenen gezakt. De ogen hebben geen pretlichtjes meer. Het hart heeft pijn. Dat was niet de bedoeling, Er was geen evenwicht meer, de balans was…

Omdat ‘t werkelijk aardedonker was ontstak de maan maar zijn fletse licht Echter onder het koude dakraamglas tooiden tranen haar bedroefd gezicht Omdat deze stilte om te snijden was bloedde al ‘t eenzaam van haar hart In het kastje toefde een scherfje glas in een anoniem doosje, ergens apart Omdat ze lang al aan het einde was fluisterde…

Verbijsterd Langzaam Tot mezelf gekomen Dicht ik over De onvoorstelbare dood Hoe onwerkelijk is het Om levend dood te zijn Zo voelt mijn voortbestaan In het oog van deze orkaan Zware depressie - leven Langzaam vervagend tot nevel Nauw'lijks zichtbaar nog Gordijn van de dood Een mens levend dood gemaakt…

Mijn kinderhoofd, mijn kinderhoofd. Oh wat een mooi kinderhoofd heeft God mij beloofd. Het was altijd in zaligheid gehuld En met de zoetste gedachten gevuld. Mijn kinderhoofd, mijn kinderhoofd. Vol groenblauwe ogen, speels en wonderlijk En mijn hoofd en hart waren nog tezaam Ik droomde en dacht ermee totdat ik in blijheid ermee in kinderbed…

benoem me eens je heftig verdriet of vertel hoe je hete tranen voelen stamel me snikkend over je machteloosheid zeg zoekend de woorden die je tekort komt praat tegen me, over jouw leed en smart ik wil zoveel mogelijk van je horen en weten... Maar helpt mijn luisteren en meegevoel mijn aandacht en mijn troostend woord mijn aanwezigheid of geschreven…

Pijn om niet te weten wat er gebeurd is Vragen stapelen zich op Antwoorden blijven weg Hersenen kraken Tot men hoofdpijn krijgt Om oplossingen te vinden Om rust te geven Een traan te laten vanwege verlies Maar om eens een lach te laten bulderen om dat er gevonden is.…

Het woordje nee daar zit ik zo mee het accepteren huilend proberen want nee moeten zeggen is je grenzen verleggen gewoon omdat je lichaam weigert in je hooft het allemaal steigert van woede en verdriet de pijn die men niet ziet weer een stapje naar benee het antwoord moet en het is nee sorry, er komt een hele dikke traan ik weet even niet…

Er is een meisje met een traan Een traan van verdriet Veel hulp was er niet Een sterke hand sleept haar overal door heen Terwijl die tweede hand het te druk had met zichzelf Stortte het meisje voor een deel in Ze weet nu wel beter Op de eerste hand kan ze vertrouwen En de tweede hand laat haar vallen…

onze blikken kruisten elkaar, slechts een moment je ging aan mij voorbij zonder enige vorm van herkenning. je voetstappen versnelden…..het regende je lange krullende haren onder een paraplu alsof ik je ooit lastig zou vallen, het idee gewoon te absurd…bloedt je geweten niet? het verleden zo gemakkelijk aan de kant gezet er was een tijd…

Mijn moeder leerde me wat liefde is. Het ultieme gevoel van veiligheid wanneer je haar een kind ziet wiegen. Jij kreeg daar echter niet de kans voor, want je was er nooit. Maar jij was degene die me leerde liegen. Mijn zus zorgde ervoor dat ik kon fietsen. Zij maakte me dapper zodat ik nu zonder angst mijn wereld verken. En zonder dat…