er is geen minuut die voorbij gaat zonder dat ik aan je denk geen uur dat voorbij gaat zonder ik naar je foto kijk geen dag die voorbij gaat zonder dat ik over je praat geen nacht die voorbij gaat zonder dat er tranen op mijn kussen vallen er gaan jaren voorbij maar het gemis wordt niet minder ik wil weer in je ogen kijken je stem…

Haar benen hield ze steeds bedekt voor haar armen gold dit evenzeer Ze voelde zich geheel niet perfect ze was een meisje zonder verweer Haar wonden toonde zij niemand voor haar littekens ging dit ook op Ze weende dikwijls in stilte want het leven gaf haar vaak een schop Haar benen staken in lange broek zelfs als de zomerzon erop scheen…

Je eigen kind loslaten doet pijn, maar er komt een moment dat het móet! Loslaten is óók houden ván... Het is hartverscheurend, het doet pijn tot in je ziel! Vooral als het je "zorgenkind" is...auw! Er gaat geen dag voorbij of ik denk aan hem, hoe zal het zijn, hoe redt hij zich...!? Is bidden nog mogelijk of stiekem informeren naar? Ik kán…

Het doet te veel pijn, Ik wil niet meer zijn. Ik wis mijn leven, Ik stop nu even. Het houdt me aan de lijn. Ik voel me zo klein. Ik wijs af wat me is gegeven, ik wil niets meer beleven. Alsof ik wegkwijn. Verdriet verdoofd door wijn. Ik wil nergens naar streven. Ik vraag je te vergeven. Was het maar allemaal gein en kon ik weg achter het…

Heb veel dingen gedaan Die ik niet wilde doen Over m'n gezicht loopt een traan Weet niet wat ik er mee moet mensen denken dat er niks is het was een rare gebeurtenis ik ben op zoek naar de reden waarom het fout is gelopen Denkend aan de dingen, die ik probeerde te vergeten ik maakte een fout, het vertrouwen gleed langzaam uit m'n handen…

Alles kapot geen eer en trots om mee te pronken, doen maar niet meer weten waarom. Het einde waar je naar loopt te lonken, alle gedachten niet meer rechtlijnig maar krom. Kapot en niet meer te maken, gebroken door het leven. Het geluk kan mijn hart niet meer raken, alles weg, het goede opgegeven.…

Als je wil er is Maar het doel zo onbereikbaar is zal ik streven naar een utopie Zal ik dan alleen maar blijven hopen…

Betreden paden verraden nog een verscheurde alledag. Het café op de markt is inmiddels gesloten, de bomen gesnoeid, de straat geveegd waar rommel lag. Het verkeer gaat voort, onverdroten. En de omwoelde grond is al met gras begroeid. Gaandeweg.…

Er groeit in mij 'n grijze boom van verdriet, 'n rot gevoel, wat niemand ziet. Het regent in mij, het regent dat het giet en 'n ander hoort het niet. Maar vanmorgen, serieus, stak er 'n takje uit m'n neus.…

Ik neig steeds maar weer naar verveling. Aan verveling kun je niets doen. Zo lijkt het. Het is als een handvol wormen in je hoofd. Die niet weg wensen te gaan maar doorknagen. Totdat alle poten onder je stoel van zekerheden doorgeknaagd is. En je ten val komt. Verveling. Die wormen in mijn hoofd zaaien de twijfel. Twijfel aan alles. En ook…

Soms voel ik me ellendig Soms zit ik in de put Soms voel ik me geweldig Maar dan al gauw weer kut Soms voel ik me niet begrepen Soms snap ik het zelf ook niet Want ik weet niet waarom, Maar heb soms zo'n verdriet Soms kan ik er om janken Maar vaak huil ik van geluk Het leven is wel moeilijk Maar mij krijg je niet stuk…

Hoe verder te gaan met mijn leven als de twijfel zo venijnig is geluk is een ademtocht die ik soms ervaar wat ik zó graag vast wil houden maar het gaat niet één domper en weg is het wat doe ik verkeerd? Is het aan mij of iemand anders wil ik wel gelukkig zijn vaak verpest ik het alsof er met mij gespeeld wordt misschien door de duivel of…

Bestaan zonder draagkracht Verslagen door het leven - Ongewild onderuit gegaan…

al dromend ga ik van links naar rechts stoppend, kijkend en maar weer doorgaan geen enkel besef waar ik heen wil of kan in een diepe kuil vallend als ik blijf staan. geen dromen meer ruw en steeds maar harder. m'n eigen ik verdronken in verdriet. geen plaats waar ik geluk kan voelen en daarom m'n gevoel één groot vergiet. bestaat u? vraag…

Een diep gevoel van verdriet dat niemand in me ziet... Je had nog zoveel te geven, waarom stapte je uit het leven? [opgedragen aan mijn zusje alie]…

Rood licht ... Plankgas, ogen dicht eind in zicht ... kreunend metaal, brekend glas ... ... wou dat ik het slachtoffer was…

Hoeveel verdriet kan een mens verdragen hoeveel pijn kan hij laten zien hoeveel hoop kan hij hebben, dat morgen alles weer beter wordt misschien...…

Het kluwen werd altijd uit elkaar gehaald. Lachend keken de ogen de toekomst tegemoet. Er was liefde in het hart. De lippen trokken in een mooie glimlach. Maar nu is de moed in de vederloze schoenen gezakt. De ogen hebben geen pretlichtjes meer. Het hart heeft pijn. Dat was niet de bedoeling, Er was geen evenwicht meer, de balans was…

Omdat ‘t werkelijk aardedonker was ontstak de maan maar zijn fletse licht Echter onder het koude dakraamglas tooiden tranen haar bedroefd gezicht Omdat deze stilte om te snijden was bloedde al ‘t eenzaam van haar hart In het kastje toefde een scherfje glas in een anoniem doosje, ergens apart Omdat ze lang al aan het einde was fluisterde…

Verbijsterd Langzaam Tot mezelf gekomen Dicht ik over De onvoorstelbare dood Hoe onwerkelijk is het Om levend dood te zijn Zo voelt mijn voortbestaan In het oog van deze orkaan Zware depressie - leven Langzaam vervagend tot nevel Nauw'lijks zichtbaar nog Gordijn van de dood Een mens levend dood gemaakt…