Ik voel mij toch zo ongelukkig ook al lijk ik misschien een hele piet met veel vrienden en vriendinnen alleen mijn vader waardeert mij niet Ik krijg van velen complimenten toch doet mijn gevoel zo zeer want ondanks mijn studie en mijn werk kijkt mijn vader op mij neer Ondanks dat mijn vader arm is en zwaar invalide, maar dan van geest…

Ondanks mijn groot verdriet probeer ik mij een weg te banen Hoe moet ik verder zonder jou alle glans begint te tanen God weet alleen waarom ik je zo snel moest laten gaan De herinneringen zijn al wat ik heb een warme deken in mijn bestaan Maar toch doet het zo’n pijn dit enorm gemis Om diegene los te laten die er niet meer is…

Ik voel me verlaten Ik weet niet hoe dat komt Ik dacht na en dronk water Ik weet niet precies waar ik stond Ik wist ineens wat ik voor je voelde Het is over ik vond je in een klap niet meer aardig Het is net alsof je me leven verknalde Ik was bang om je kwijt te raken Mijn hart zei laat haar gaan Maar diep van binnen zal ik van je blijven…

Rivieren stromen Zoute rivieren waaruit tranen komen En al het verdriet en de pijn voeren zachtjes met ze mee naar het diepst van de zee De stille smart -als een vloek, een last, een kater, de smaak van puur azijn- die langzaam in de zee verging Maar soms, in het stille zoute water proef ik de pijn van een bittere herinnering…

Vechten om een doel. Vechten om een wil. Elke dag vechten. Elke dag zo stil. Alsof het niet lukt, lukt wat ik doe. Ik voel me zo verschrikkelijk moe. Vluchten voor de mensen. Vluchten voor mezelf. Dat wil ik nooit wensen. Hoe is het om echt te leven? Jezelf te zijn en te zien? Langzaam breekt het af. Zo pijnlijk, bovendien. Zal ik ooit…

De pijn wordt met de minuut erger Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen Mijn hart verkleumd Mijn lichaam verminkt Een litteken op mijn ziel voor de rest van mijn leven Niet weten wat te doen Vergeten wat liefhebben is Ik heb me laten nemen zoals ik deed wie ik was Maar niemand ziet de lege, eenzame echte ik Mijn gedachte enkel bij jou…

Zacht gesproken woorden In de beslotenheid van het duister Gingen helaas verloren Werden onbetekenend gefluister De liefde die jij scheen te voelen Een liefde die je voelde voor mij Begon meteen te bekoelen Vanaf het moment dat je het zei De waarde van die woorden Bleek bedroevend laag Hebben al hun glans verloren Lijken nu doorzichtig…

Zijn telefoon steeds in gesprek en op de werkplek is hij niet aangekomen. Een vriend had nog gebeld, gisteren, maar hij: Nu niet, het gaat niet goed met mij. Politie kwam aan onze deur, twee mannen, angstiger dan wij. Wij wisten. Rij voorzichtig, zeiden ze, ‘t is ver en u emotioneel. Het weer was mooi, hij lag al klaar…

Kat loert lui met één groen oog zie ze daar bouwen onder de schuttingboog ze berekent haar kans en wacht de tijd al spinnend spiedt zij hoe moeder merel gedijt dan wordt het onrustig rondom het nest met hapjes gevlogen naar jonkies in `t nest poes kijkt en gaapt geen beweging bij het huis van fladderende vleermuis slechts schemergeruis…

Wie mijn vaders handen ziet biddend voor het avondmaal levensringen op kootjes vermoedt een verhaal dat zelfs de bijbel niet biedt Hij placht hem te vragen, na het amen. uw handen hebben geleden, niet waar? Vader bekijkt zijn vingers En zal het zwijgend beamen…

Vermoeid naar huis gaan, Wat je thuis niet is. Huilend in slaap vallen in je bed Dat warm en beslapen is. Je ogen dik bij ontwaken van de dag Is dit nu alles wat ik mag. Mijn koffers pakken en ga weg. Zijn mijn woorden nu gezegd? Of zijn ze verzwegen. zoals het verdriet in dit huis Het huis met de tranen Dit is niet mijn thuis…

ondanks mijn leeftijd begreep ik dat je moest gaan zie nog je tranen vallen op koffers ooit gevuld met geluk de deur die dichtsloeg met een klap die ik nooit meer te bovenkwam…

De tranen zullen zouter smaken en bitterder nog dan gal woorden zullen nog niet raken omdat het nog niet doordringen zal. Je blijft misschien vragen naar het waarom terwijl je weet dat er geen antwoord is alleen dat groot en diep verdriet en het onbeschrijfelijk gemis. Het wiegje blijft altijd onbeslapen en oogjes voor altijd gesloten…

Laten we even wel zijn het is geen kwestie van wel of niet er is geen optie zonder verdriet zodoende…

Ik zag jou wel zitten je was bezig je zicht te verbeteren om de splinter uit mijn oog te halen en je eigen balk bij te schaven Ik ging verzitten afwachtend of je mij nu zou zien je praatte over haar, over hoe bijzonder ze was Ik wachtte: welk onderwerp zou er nu komen ik koesterde niets keek naar binnen waar begon het te…

In alle eenzaamheid zit ik hier dan Niemand die me troosten kan Ik ben alleen met mijn verdriet En alleen als niemand me ziet Geef ik me over Over aan de tranen van vandaag De tranen van gisteren en van morgen Al het leed en alle zorgen Laat ik gaan En dat gaat niemand wat aan.…

ik houd mijn hoofd boven water watertrappelen blijven drijven ik voel me langzaamaan verstijven ik houd mijn hoofd boven water blijf kouwelijk op mijn plaats ik probeer nog ben al veel te moe ik houd mijn hoofd boven water voel het leven langzaam glijden watertrappelen blijven drijven --------------------------------- (dichtvorm : rondeel…

Vier maanden zijn reeds vervlogen Vier maanden, door verdriet gebogen De sterke vrouw die ik vroeger was Zit nu gevangen in een harnas Met een masker voor het gelaat Handelend als een automaat Glimlach hier en grapje daar Beter dan de beste huichelaar Heel erg bang om alleen te zijn Met een hart van porselein Gebroken, maar het klopt nog…

In de stille harten dreef hij mede de nacht in, tegemoet de einder waar hij enkel geniet van de donkerte, de inspiratie van het genegen woord - en de stilte alom – Droef glimlachend schreef hij, over liefde die hij nog niet gekend had, hunkerend, verlangend naar die warme hand en bij het zetten van de laatste punt krulde het papier, nat…

Het zachte zoute verdriet glijdt behoedzaam over haar gezicht Als een meisje dat voor het eerst de dansvloer betreedt Schichtig kijkt ze naar de grond, de ogen zijn op haar gericht Ze voelt de spanning, ze ruikt het zilte zweet Haar voeten zoeken houvast op de eikenhouten vloer Het liefst ging ze weer naar haar stoel, maar ze kan niet meer…