Spanningen en wanhoop in mijn lijf en geen enkele uitweg kunnen vinden zodat ik steeds verder in ’t diepe drijf en duisternis mij tracht te verslinden Spanningen en verdriet in elke spier en verkramt mijn levensdagen leiden alsmaar maar in mij de gruwelijke pijn en die vreselijke drang mij te snijden Spanningen en ontreddering in mij…

Was het dwaas van mij te denken Dat jij mij nooit meer zou verlaten? Heb ik dan te makkelijk gedacht Toen ik met jou heb zitten praten? Ik heb mijn vertrouwen aan jou geschonken Heb ik toen misschien gefaald? Of heb ik de woorden van mijn ziel Naar iets onbereikbaars toe vertaald? Was ik de waarheid voorbij gelopen Toen ik jou in mijn wereld…

Schreeuw in het donker Vuile handen onder lakens Hoop om te verlossen en toch wilen sterven Zelfbeeld graaft zich dieper in Mensen, zo meelevend maar niets kunnen begrijpen Kinderen, zij zullen nooit winnen van smerige handen…

Treurend dweil ik tranen van mijn wangen op het puntje van mijn neus weg is al mijn verlangen weg is mijn verdriet echt, het leven bestaat voor even niet. Iedere vorm van gevoel is weg je ziet me staan maar meer ook niet ik kijk je niet aan en laat maar gaan het is niets. Flirtend met de natuur speel ik met gedachten jouw gedachten…

Over onzin dan gesproken, als men iets niet heel begrijpt, over ogen die geloken, het zicht langzaam naar beneden glijdt. Over waarheid en ook leugens even zwaar of even licht, maar komt altijd bovendrijven en dat noemt men het gewicht?!…

Donker en klein. Stil en met de ogen die ontwaken na slapeloze gebeden is ze weer een kind. In een eenzaam bed vol verloren dromen en speelgoed dat haar wakker maakt in de tijd die begon als een kinderdroom met momenten van slapeloos geluk. De stemmen fluisterden en vonden haar gemaakt…

Prangende vragen, waar geen antwoord op komt. Duisternis zonder dat de zon opkomt. Moordende woorden, die kwetsen als pijlen. Lettergrepen die gesproken worden maar in sneltempo weer vergeten zijn Getemperde liefde, waar haat in schuilt. Hartverscheurende taferelen, zonder enig greintje medelijden. Ontembaar water dat in de diepte verdwijnt…

Ik strijk de kwast langs jaren vang gehuilde tranen op slik verdriet vooruit naar morgen verscheurd door gedachten breekt mijn lach de kalender door de laatste weken ik tel stil op mijn vingers de laatste dagen, een witte cirkel om mijn ringvinger tekent de tijd, aan de linkerkant waar het hart hoort te zitten, is…

Achter de hagen van soldateske coniferen Beland in het kunststofameublement Is veel te vertellen Geëindigd in veel te verzwijgen. De kinderen groeien En de herinnering aan spannende aanbiedingen In de folders Zitten in het behang stil en bloemrijk En het geluid van de leidingbuizen 's nachts De regen valt op de grinttegels En de zure…

Huilen Zonder tranen Pijn Zonder gevoel Schreeuwen Zonder woorden Streven Zonder doel Ik Zonder mezelf Verloor Zonder verliezen…

Laat me… wanneer kwijnende zonnestralen zich drenken in het bloed van de vergane dag de zee het wellen van haar golven langzaam laat vervagen in een verstarde lach als de wind haar wisp’ren niet meer door de blad’ren zingen kan omdat de nacht z’n deken heeft gespreid waardoor de wereld in ’t duister glijdt… leg ik mijn hoofd ter…

Ik liep vaak in de velden lang geleden dolend en dwalend en peinzend maar is het wel verleden ik heb gerend en gerend ik was er bijna aan gewend maar ik voelde het kan zo niet zijn het leven, vol geven steeds water bij wijn woorden verstopt verstomd een hart dat overvloeit een hart dat boeit? maar wie Ik liep vaak in de velden alleen…

Zie je mij in de verte staan? Starend naar een sterrenbeeld. Ik ben zo eenzaam, zo alleen. En terwijl de sterren flonkeren in de zwarte nacht, vraag ik mij af: Zie jij mij staan? Stil ben ik bij je weggegaan, ik wou je niet meer zien. Maar nu ik hier zo eenzaam sta, voel ik een harde dwang, om terug te keren naar jouw hart. Weet jij dat…

Ze dweilt de hele dag maar door Verdrinkt in haar verdriet Verslagen vrouw in triest decor Troost bestaat er nu nog niet Achterblijven, plompverloren Niets dat haar verdriet verzacht Haar geluk ligt diepbevroren In een zwarte donkere nacht Ze moet toch verder, ondanks alles Zegt soms liegend dat het wel gaat Maar ik weet beter, mijn ma blijft…

Verdwaasd en futloos leeg tot op de ziel verbleekt en boos verslagen…labiel Ik had dit niet verwacht daar was de donderslag ik huil nu elke nacht en speel toneel overdag Mijn angst die ontdooit ik weet dat ik dit niet verdien maar ik heb echt nog nooit zoveel tranen gezien……

ik pel behoedzaam elke schil van je lijf jas na jas ontneem ik je tot aan je naakte kern het doet je zichtbaar pijn en daarom zeker huil je mij…

Traag trekt de stoet voorbij over de ijsgladde kasseien 't is winter... omrande ogen...rode neuzen handen stijf van kou. 't is winter... klokken luiden zwaar galmen over bevroren grond 't is winter... gordijntjes bewegen even moeder wordt voorbij gereden 't is winter... achter haar de hele schaar droef…

Traantjes op haar vieze jurkje Handen op haar kleine lijfje Gillend van onmacht Een schreeuw van verdriet Nauwelijks wetend wat er gebeurde Of nog gebeuren zou Struikelend over de grote stenen Stort ze op de grond Haar kleine hartje voor het leven verminkt Snikkend zet ik de tv uit En ga lekker slapen…

Héél véél kon ik alleen geen mens die dat betwistte-maar toen ik dacht, dat ik alles kon (dus niemand nodig had) bleek dat ik mij vergiste, want-weet je wat ik niet kon? mezelf kon ik niet omarmen Nu ik dit opschrijf, schrik ik ervan: zijn mijn woorden- is mijn houding camouflage voor mijn angst? ben ik bang dat ik toch niet alles kan? en…

In het eenzaam stille duister slaat een trieste donkere klok wijl ik zachtjes om haar fluister dwarrelt ook een enkele vlok Over het koele donkere stille ligt een bleek en stervend licht Geheel versleten is al het prille zelfs ‘n traan op haar gezicht Langs de stilte van de oever klinkt het fluister door het riet en het stille wordt nog…