zij zijn uit Rotterdam vertrokken in moeder's schone rokken sokken met z'n allen zwaaiend goeie luim jongens meiden zin in 't zilte schuim van dek hoorde men ze in gezang falderie faldera van je hopsasa jullie landrotten popla poplala doet 't in je broek bent zo bang minister Kamps zelf heeft gezegd de normen van nu af zijn verlegd…

Koel kust de avond en mijn ogen, open, sluit ik vaag vervloeit een zinderende dag en over de blanke lissen van mijn geloken ogen, wipt de ijle vogel, die onrust heet, naar ver over de verre vijver glijdt een lied en mijn keel ontglijdt een langgerekte klacht dan, zo langzaam, opent het donker de maandoos, mijn ogen, mijn oren, mijn…

heb binnen mijn cocon mijn vleugels uitgeslagen gestorven voor ik begon toch vlieg ik alle dagen zo binnen mijn cocon zo zonder zon zijn er grenzen maar ik zie ze niet in de schaduw van verdriet lijk ik een vlinder in zwart-wit maar ben het niet…

Penetreer het papier Het inkt droogt zijn blauwe tranen Maar ze blijven zichtbaar Voor iedereen te aanschouwen die er oog voor heeft Deze manier van verwerken Doet menig mens verbazen Bewondering voelen Of gewoonweg haten De inkt kan door schrijvers’ tranen Het papier ook weer verlaten…

Wat is vrijheid in een wereld van geweld in een tijd van armoe waar een leven niet meer telt, Wat is vrijheid waar steeds wordt gemoord en een eerlijke stem niet eens meer wordt gehoord, Wat is vrijheid in een wereld van verschillen het ís toch de vrijheid die we met z'n allen willen ? Wat is vrijheid waar ieder mens naar zoekt ís…

ik spreek over mijn lippen maar wat is dan de zin van het woord als het niet wordt gehoord rest mij een oorverdovende stilte…

Als in een cocon zit ik gevangen in een intens verlangen tot de vlinder diep in mij groeit op weg naar het nieuwe leven dat boeit Als een rups voorzichtig ontluiken De draden van zijde als houvast gebruiken Met de dauwdruppels om haar verspreid Is zij ontvankelijk en glanzend zoals altijd Als een kleurenpracht zijn haar vleugels in het licht…

Rozenkrans bij je anjerbloem vastgespeld op een revers dat rust mijn held zijn door te leven Veteraan je kijkt me aan bevochten stilte bij een monument voor de vrede samen gaan…

Vlaanderen en Nederland iedereen opgelet spel mee wat net op het net is gezet fouten in punten komma`s en veel meer streepjes accents andere kant op dit keer maakt mij niet uit hoe jullie verschijnen als ik maar in die woorden mag meedodijnen.…

Laat me los Laat me gaan Laat me ontstaan Laat me varen Laat me ontgaan Laat me vieren Laat mn eigen gang Laat me ontbranden Laat me doven Laat me wat ik wil Laat me het verschil. Handen af. Draai maar om. Ga ervan door. Vooruit, terug. Laat me zijn. Weg, vlug. Laat me schreeuwen over zeeën Laat me schieten naar de maan Laat…

Later als je voor me staat met stem en gitaar grens overschrijdend angst overwinnend het is niets het kan niets zijn voltooid verleden tijd het gaat om ons dus pak je spullen lief sluit het verlangen niet langer op tot die dag fluistert jouw naam in mijn dromen jouw zijn in mijn hart…

Ragfijne draden, een spinnenweb Volledig gevangen, geen uitlaatklep Doch steeds de drang om er uit te komen Een worsteling, geen tijd om te dromen Er in te berusten maakt rusteloos Is dit de weg heer, die u voor mij koos? Zou ik zo ongelovig geloven? U heeft mij toch iets beloofd daarboven! M'n vleugels uitslaan, een nieuwe dag Langzaam…

De ontluchting van je lichaam zit in je verstand, weet je die niet te gebruiken, dan blijkt het een onblusbare brand. Als druk een vat, dat vrijkomt na het openen van het ventiel, Dan vrijkomt het onderste van je ziel. Spanning en druk van de levensloop, lijkend op een niet te ontrafelen knoop. Voel de totale spanning na het loslaten van een…

In een ver land je vaderland familie, bloedverwant een stem te horen tranen stromen is het van vreugde nee, even van verdriet omdat je haar hoort omdat je haar niet ziet Een schouder bood ik je aan armen om je heengeslagen delen, laat maar gaan een diepe zucht weer een traan 't is moeilijk zo te leven in een vrij land maar ver ver…

Stel U heeft slechts één vel En ieder woord dat u opschrijft Blijft voor altijd staan Heeft u dan het lef Om op dit ene vel Dit mooie, schone, schrijfpapier Een gedicht te schrijven? Heeft u het lef Om te beginnen Zonder het einde te hebben bedacht Zonder dat u zich door de leegte remmen laat? Ik wel Zie hier het resultaat…

Keer ik hier niet meer Blabla teveel Hypocriet gekweel Het doet mij zeer Te moede Vermoeid ook moet ik gaan U heeft mij niet verstaan Zeg ik, ten overvloede…

nazomer alles plast verwaaide terrassen groene tafelpoten stuifzand op hopen golfbrekers palen meeuwen hangen in winden mensen dralen wel of niet afdalen aan het strand buldert de zee bij strandpaal zeven-honderd-zeven kwam er het besef van zijn geloof de aarde was niet rond maar plat hij kon er van af kukelen…

acht kraaien in de lucht geen negen geen zeven maar acht vader moeder twee kinderen drie neefjes zonder macht en eentje uit het buitenland maar dat gaf niet want ze waren allemaal even zwart…

Ik ben, staande alleen. Ik ben gaande naar't licht en de kracht van de zon. Uit de nacht van het duister, in stilte gekluisterd, gekomen. Vrij! Nu, gaande met mij het licht en de kracht, door liefdesmacht verbraken de ketens van angst in de nacht.…

het zwanenmeer verhult in weerspiegeling naarstig nodig, het aasvisje dobberend vanaf de oeverkant wil ik inhaken in roofzuchtige kaken vangen, ik wil vangen niet oeverloos, eindeloos staren naar opwellende bellen in windgevorkte wateroppervlakkigheden strijdend in bestaan een dobber die moet onder gaan de vis die voor zijn leven strijdt…