Vandaag is alles anders. Het is een vreemd gevoel. Alsof er telkens tranen komen en wist ik maar waarom. Ik woon hier bij bejaarden, omdat ik er zelf één ben. Er is er eentje heel erg ziek, één die ik heel goed ken. O, eigenlijk weet ik wel waarom. De dood heerst immers nog als koning. Ze volgt de weg van al het aardse, de weg naar haar…

Nare dromen ontwikkelen zich in mijn brein. Door de capsule die ik kreeg, tegen de pijn. Ik lig in mijn bed en wil opstaan. Mijn hand tast naar de rollator voor mijn bed. Hij staat er niet, wie heeft hem weggezet? Eerst het licht maar aan. Ik trek aan het touwtje boven mijn bed, geen licht. Ik trek nog weer, geen licht, alles is donker…

Anderhalve m., de gewenste afstand inmiddels opgeheven kom dus als eerder, vanouds dichterbij tegelijkertijd hoop ik wel dat je bent gevaccineerd want 't coronavirus blijft, zonder iets te kunnen als echt iedereen is geïnjecteerd inclusief echt iedereen die zegt te vertrouwen op God want hoeveel mensen verloren toch hun leven...?…

De vrije weken komen glansrijk in zicht. Welke rust of reis mogen ze geven? Opgewekte vragen vol drang kleven aan je hoofd als een weg wijzend gedicht. Met een gastvrij, steeds weer ander gezicht, wenkt de verre kust, wil naar vreugde streven. Ruige bergen doen hun uitdaging beven. Toch waarschuwt een strenge, waakzame plicht. Ziekte, die…

iemand vroeg me: Geloof jij in Engelen? Hoe bedoel je, vroeg ik. Nou of ze echt bestaan? Daar geloof ik niet alleen in ik kom net uit een Engelenhof vandaan ik weet het zeker, ze bestaan! Engelenhof? Ja daar lopen er witte bij bosjes rond. Ze blijven altijd naast je staan en ben je weer gezond, dan laten ze je weer gaan om verder op…

Ik voel het positieve niet. En niemand die het ziet. Niemand die het begrijpen kan. Waarom voel ik toch die dwang? De dwang om te eten En alles om mij heen te vergeten. Het voelt als een drug als ik een eetbui heb. Al die calorieën en vetten die mij tijdelijk oppept. En daarna komt het verdovende gevoel. Dat gevoel, dat was dan ook het…

Zoek geen speld in de hooiberg als je pijn hebt in je donder maar ga naar de fysiotherapeut die drukt en drilt als een boor en zet ‘n naald op de pijnlijke plek prikt je niet lekker maar niet lek laat die plek wel lekker sudderen als oma’s draadjesvlees in de pan je wordt losgemaakt, vrijgemaakt van ongemak, pijn, ‘t voelt als herboren zijn…

met blijdschap strooi je de broodnodige aandacht terwijl je vriendelijk spreekt glimlach jij bemoedigend het gezicht strelend aaiend jouw niet aflatende zorg is groter dat groots voor ieder leven apart tot in kleinste momenten een gebaar van liefde ook in de lastigste uren maakt jij het verschil door zonder onderscheid steeds bijzonder…

De ziekte Corona waart over heel de aardbol koestert trotse gedachten ik maak slachtoffers naar eigen keus en goeddunken weet de plaatsen te vinden waar de mensen zijn die zich het beste laten treffen en vellen ben wellicht de grote vervanger van de derde wereldoorlog die thans hoorde te woeden duistere denkbeelden laten we onze Hemelvader…

dat woud zo diep in mij wordt illegaal gekapt heb nooit een vergunning afgegeven een kwaad wezen vervuilt haar gezuiverde lucht die mij laat leven niemand die er iets van snapt dat je niets hebt vermoed omtrent het alles vernietigende kappen dat onder mist verscholen vuur dat blijkbaar al een poos in je woud heeft gewoed zo onvoorstelbaar…

Even checkend op de site kan ik met een uur terecht bij de kapper! Dat is mazzel, ofwel geluk hebben ik sta er voor de deur geen kip te zien, maar: die komen er ook niet! Eenmaal binnen, handen ontsmetten plaats nemen in: precies een stoel haren wassen, haren drogen knippen maar! Ze vraagt: hoe of het gaat en ik zeg: de korte - of…

nee nee ik wil dat nare woord niet meer horen geen kanker klinkt te uitzichtsloos noem dat van mij maar leukemie…

tijdens een val resteerde van de mijne slechts vele scherven gelukkig was hij niet van kristal dat in duizenden fragmenten versplintert als de tijd het mij niet verhindert en ik alle scherven snel vinden zal ga ik ze lijmen en wie weet kan ik dan met breuklijnen en al heel misschien toch weer in mijn bol een toekomst zien…

Ze moest naar het ziekenhuis. Dat was haar gezegd. Haar koffer stond klaar in de gang. Alles zat erin, net of ze met vakantie vertrok. Het kan plotseling heel weinig zijn als een mens naar het ziekenhuis moet. Ze nam die koffer altijd mee op vakantie. Hij deed haar daaraan denken. Zomer, vrijheid, lange dagen. Prachtige zonsondergangen…

je kon zoveel een vakman was je met handjes van fluweel je had een goede naam met je handen vergaarde je zelfs enige faam en alles wat je kon en in je leven (over)won wordt je nu uit handen genomen je hebt meer dan alleen de P in wat is verdorie toch de zin van die genadeloze parkinson…

ze vergeet dat wat ze niet vergeten wil ze weet wel wat ze niet weten wil namen gezichten vervagen ze blijft ze al niet eens meer najagen want wat ze wel weet is ze staan nooit meer stil ze kan ze niet goed meer bekijken en langzaam sluipen de dagen dichterbij dat ze voor zichzelf zal gaan uitwijken…

Je bent nu nog als een verteerd blad, niets is meer over dat bij jou als mens eens zo kostbaar heeft gewogen, nog slechts de lege nerven in een fijn gemaasd patroon. Jouw kostbaar wezen dat nog zoveel te geven had, door de ziekte in de tijd vervlogen, blijf je in mijn herinnering, vervagend, als eens zo dierbaar persoon.…

De zin die wij allen geven willen maken we gek met wild nieuws, dat geen nieuws is maar waan. Onzin, dat waan geworden is. Van alle dagen. Van deze dag. Zo veranderen we in waanzinnigen. Zo worden feiten complotten. Zo ontstaat waanzinnigheid. Gelukkig vallen de schellen, van vele verblinde ogen. Eens zullen wanen weer worden, tot wat…

Stethoscoop en tensiemeter instrumenten tussen inspectie en palpatie. Naast de röntgenkamer staan de scans die met precisie kunnen wijzen naar een goed, slecht nieuws gesprek. Met een robot wordt een ingreep lichter uitwendig bestralen, ook doelmatig met een medicijnen kuur. In het team wordt nog bezien of protonen schade kan beperken…

Zijn laatste hoop danst schuchter binnen de zoom van het leven dat hem smoort het ritme ruw gestoord koestert de goede momenten naast vallen en opstaan dat hem dagelijks parten speelt moeizaam wandelend langs de Tarn de geur van kabbelend water en pas gemaaid gras tilt hem op hoop gloort in het vooruitzicht en hernieuwd evenwicht…