met het verstrijken van de tijd moeten wij de tol betalen langzaam raak je alles kwijt eerst de tanden en de kiezen daarna ga je haar verliezen vroeger was het nog zo mooi keurig netjes in een plooi een oude hond ruikt uit z'n bek is derhalve niet in trek er zijn immers jonge zat nee jij hebt je tijd gehad…

En verlegde tijd zich ondergronds achter oeverende uiterwaarden als een wak in lage Maas -men noemt het verdronken dit beeld dat eilandde als dak- het water brak en sleep keerde de stenen terwijl algen verweerden, zwart als pek op deze plek, die ik droomde, slechts vermoedde, op het schijnpad de verbeelding van een vesting zo…

Dagen duren lang wanneer je weet dat er niemand op je wacht. Nooit heb ik geweten dat samen zijn ellendig kan zijn wanneer je niet meer -samen bent- Zittend nu voor het raam denkend aan toen ja, ik weet die tijd is geweest.…

Te lang wachten op 'n vergeten afspraak te lang moeite doen om zo'n afspraak te vergeten Ons naïef door elkaar laten leiden naar een nieuwe kans om nieuw leven in te vullen Nadien ook onze roes uitblazen wanneer we na enkele glazen de verdoving merken van 'n zalig nachtje uit Ach, hoe we ook dansten zongen en verdriet hadden…

Als nietige dwerg loop ik tussen reuzen uit tijden van weleer na duizenden jaren nog steeds symbool voor magische kracht Hoe mensen beperkt in kennis en middelen wonderen verrichtten door samenwerking waar wij nog steeds versteld van staan Als de zon zich wendt voor weer een cyclus van zomer naar winter van winter naar zomer spreekt…

Het wachten duurt mij soms te lang, van dag tot uur tot minuut Wanhopig om weer een nieuw jaar; de klok tikt even snel Tijden veranderen, tempus fugit, liefde blijft hetzelfde…

De vroege morgen heeft haar stem verloren als ook nu in duisternis gebleven de zon maar niet wil komen en ik schrijnend de nacht nog van mijn schouders schud en mijn slaap nog zoek tussen de onbeslapen lakens zoals toen ik nog kind was en zwaluwen ging tellen in zomerdagen waar vreugde uit de hemel kwam en het maanlicht bij stille nachten…

Bewijsstuk van een Gejaagde Jacht naar de eindstreep waar aangekomen je te moe bent - doodmoe - om je lauwerkrans met het lint RUST ZACHT in ontvangst te nemen…

De eerste vlieger ging niet op. Bakker Bel moedigde ons aan, maar te vergeefs. Het was warm, wind- en radiostil. Buiten het dorp woedde een koude oorlog. De tweede vlieger ging niet op. Bakker Bel moedigde ons aan, maar te vergeefs. Het was warm, wind- en radiostil. Buiten het dorp woedde een koude oorlog. De derde vlieger ging op als een…

Het stijgt, zompige damp van ijle nevels zwieren als spookachtige slierten, fluisteren van her en van vergeten hoeveel schreden deinden over de holle weg waarop ik mijn stappen zet hoeveel karren spoorden hun gewicht voor mijn dromerige voeten kromgebogen bomen zegden gedag terwijl hun versteende wortels trilden onder het verloren gewicht…

en weer legt ze vaardig in enkele rake klappen haar kaarten op tafel regisseert de volgende macabere jaardans die wensen overbodig maakt…

ik laat me stromen komen gaan geruis loos stil verzanden maar iemand neemt me op er zijn geen god vergeten stranden eens kom ik met de tijden mee terecht terug in zee…

Wat in de kinderjaren Het harte boeit en tooit, Blijft eeuwig in 't geheugen, En men vergeet het nooit. Als men 't eenvoudig liedje Van mijne kindsheid zingt, Dan denk ik aan de liefde, Waarmede ik was omringd. Dan denk ik aan de stemme, Die 't liedje klagend zong, Wanneer de zonne daalde, Wanneer het maantje blonk; Wanneer de…

nevel tussen de stammen van eeuwenoude bemoste beuken door statige toppen kreunt de wind geheimzinnig kil huiveringwekkend slechts ademen is hoorbaar verre stemmen uit een donker verleden brassende broeders roversbendes moordend en lallend verzwolgen door de aarde verdoemd voor eeuwig in het moeras daar beneden verre zilveren vogels…

gisteren stond geborgenheid in blokletters op de schoorsteenmantel alsof de tijd geen naam mocht hebben vandaag de laatste dag van het jaar drinken bange mensen zich moed in voor weerom een nieuwe ronde om vijf voor twaalf schuift men alles wat tegenzat terzijde... straks knalt men voor even de angst aan flarden…

Op het kersenmozaïek detail van een eikenhouten tafel schaak ik met een lotgenoot de wereld steekt schuin over Jaar in jaar uit zie ik kopers verspreid over meerdere, te vroege avonden Te kort om Nederland voorgoed achter de ramen vandaan te drijven Het mooiste woord dat ik dit jaar voelde “middellange-termijn-doelen” en ik slikte iedere…

Duizend jaar? Hij had het klooster vroeg verlaten: op de paden Lag de dauw: de hyacinten Hingen blauwgetrost te bung'len in de scheem'ring tussen 't hakhout, Leeuw'rikken, die luchte-krekels, tjirpten hel in hoge hemel: Web van klank in web van stralen. Neuriënd liep hij: gonsde een kever Langs zijn voorhoofd? Ruchtte een haasje…

De nacht werd een minuut in een enkele hartslag. Wind werd geluidloos bewegen in gedachten en het gevoel van zijn niets meer dan een diepe zucht. Pas toen het licht zich door mijn gordijnen herinnerde werd ik me bewust van de tijd die door mijn vingers gleed. En ik kwam nader tot mijzelf, sloot mijn ogen en droomde.…

Morgen kan alles anders zijn de dag ruikt naar avondrood de hand die gisteren leven vatte voelt de overmorgen-dood begrijp de geur van bloemen proef de kleur van de maan die engelen tastbaar bezingen voor hen die gekleurd verstaan.…

Mijn tijd die hapert Maar de klok tikt verder, zonder twijfel Was ik maar een klok Dan tikte ik de twijfel weg En maakte de cirkel rond En liep ik recht naar de volgende slag Ik loop maar rondjes In een steeds vooruit draaiende tijd Spinsels in mijn hoofd doden minuten Die ik toch doorleef Was ik maar een klok Dan draaide ik me weer…