Alle inzendingen van Manuel van den Fonteyne

Het is in het verschijnen der dingen dat de mens zijn bestaan kan hervinden na het ongebreidelde rijmelen transcenderen in verheven gedachtengoed af en toe moet ik mijn pezen spannen om weer in goede relatie met de aarde te staan * zoals ik de Yucca verplant even de illusie wek van iets grootser maar de bestemming weer afgrens tot een…

Bij dag en nacht ontij en lust waarachtig er tussen zweven en aan de zijkant lopen op de rand van de wereld in een hoekkamertje van mijn huis dat steeds krommer wordt want ik leef er steeds minder rondom het is zoals een vis het vermoeden heeft van veel water dat om hem heen wegzwemt het er bij laat, het moet vloeien en niet verstillen…

Hij wou altijd al wel eens lachen maar hij begreep het serieus niet waar alles van doordrongen is Als een aap emotioneel kreupel slorpte hij alles in zich op Hij teerde op zijn telraam dat de rekening te vereffenen had Een baviaan kan je lijstjes van plaatsnamen en kleuren van staatsvlaggen laten aframmelen Hij wou wel eens lachen…

Ik lees op jouw vel het verschijnen van een schittering als een pleister op het drama dat de man heet altijd al waarde het schuw rond onder de vermomming van krachtige potentie ik verman me in jouw blauwe putten ze boren in mijn ziel en in mijn moordzucht alsof ik je de doodsteek zou kunnen toebrengen maar zo zou ik uit je mond ademen…

Vers van de pers afgestudeerd in de Shaolin tempel nog even een stage geheel alleen met de blote vuist de Twin towers neergehaald Master Fighter, je deed het lijken of het een terroristische daad was Mai geri, maai George in het kruis boem blang, Kabang dang naaktslakken in je neus een verstikkende pladijs tussen de kiezen je hebt leren…

Ze waant zich een kardinaal van gotische strekking het kattenluik is haar te min deuren kunnen niet gigantisch genoeg zijn en ik kom slechts met het pakketje van het schuivende terrasraam driehonderd kilo droog gewogen het vraagt slechts het lichte gezwel van de biceps van haar eunuch of speelt daar het wringen van…

dichters pureren bestaansredenen tot vingerwonden en daar de wereld in zien het knopen van gedachten zij zenden een web van substraat en synchroniteiten op de kleinste voorschoot ligt een diepe wereldhaven nucleaire onderzeeërs gedijen er in wulpse weelde Ik leef in een frigozakje het licht van buiten voorbij stralen naar…

Wat jij zegt, wat ik zeg en jij en jij en jij het heeft er grondig lak aan alles komt op hetzelfde neer alleen lijkt het allemaal zo verdraaid want uiteindelijk draait de steen rond in een paar onderzoekende handen Het schemert altijd aan de onderkant Al het kostbare bevindt zich luchtig en ongrijpbaar tussen de zuilengalerijen van generaties…

ze loopt heet voor koffie ademt en dampt de desem van mijn brood tot leven ze overvalt me met haar overvloed op een verse maandagmorgen trekt sporen in de aardkorst van hier tot in Zuid Amerika ik lei me te wentelen in haar moederschap vermeerderd met essences uit vruchten van de wereld ze doet me nogal wat met haar kronkelen van…

de spanning is eruit het is een 'slechts' geworden tussen deze dag en op een liggen sterven blaadje na zuchtje na boompje en een kermen is het krampen in een pulseren overgegaan mijn pink trilt nog wat na ik begin te geloven in fabeltjes het inzetten van de aftakeling haalt mijn niet willen geloven in mijn hart loopt leeg en de aarde…

Zuilen van regen beroven me druppelsgewijs van licht in de ogen het plaveisel glimt een galerij van bomen ik spoel kleurloos weg onder een veelheid van silhouetten Deze vochtige wentelwereld ruikt naar een tekening in vettig grafiet De wereld komt naar beneden in doorweekte vellen huizen smelten weg in een wassen schildering het warme vet uit…

gepurgeerde dood en hij speelde voor lijk omdat hij er tijd voor had gefakete choreografie een stilettogevecht met de gevreesde Hein gekielhaald onder z'n matras terugkeer van het zompige luchtbed verstikkende overdaad van de slaap de geestrijke windschaduw in de wereldhaven van de schepping deed de aarde onder zijn bed kapseizen…

Het leven met konijn in het gordijn. Compagnie 'Het vergulde gat' had een zootje zotte kopen in de aanbieding. Het kon niet op! 'Konijnbruine gordijnen' gratuit en voor niets. Het zwangere konijn kreeg je er bovenop. Ze hadden er beter de verlepte accountmanager bovenop gedaan het tweedehands atelier kreeg onder zijn bewind wat…

Ik lees in jouw zinnen het verscheiden van de duistere mens er is geen gelaat meer kant noch wal vel tegen vel puist en steencyste alle individualisme bloot gelegd in een poel van naakte aanschijn het gaat oeverloos ophemelen van ziektebeelden ingebeeld opgedrongen sociaal rond draaien theatrale empathie van een generatie want…

Herinneringen het voorbije leven en daarvoor ijl als hoge lucht azuur en de vlucht het stuwen en het dragen flinterdun denkbeeld van bijna niets sierlijke zwaan boven alle verdenking van de wolken en de bakstenen mens de nek krommen om de vergissing het zware trekken van verheven verzuchtingen de mens is wel degelijk daar…

Ik hou zo van die slierlingen van hout en windsnelheden die de nerven doen krullen het ronden in rechte einders een wittrekkend zonnen dat de passieflora doet blauwen en hier en daar bijt het getij gaten in de koppen van de schutting alsof zout hier ook af en toe langskomt in 't roest en een streep trekt in 't groen van hieruit midden…

Mijn hart draait zwart weg onder mijn te kleine vel het was toch al kreunen onder veel te grote grenzen soms is de wereld van verschil net iets teveel aan het kunnen mijn favoriete bruingespikkelde kip ligt te sterven op een zwaar loodje en ik te licht bevonden 'draai ze de nek om', zou ik van de veearts te horen krijgen, 'moest het…

Hij zuchtte wat van de zijkant op weg naar beneden, de berg af worden huizen keelgaten met daarin dikke lillende huigen van weer dezelfde mening op het uiteinde altijd komt er een moment dat je hond wordt zoals in mijn geval de palinghond, het midden net voorbij, overal tussen, in horen en zwijgen tussen de guppyhonden wil ik nog wel eens…

Ze omfloerst mij met haar kussen als ik mezelf weer eens niet in het zachte palmen kan houden Ze teent mij een beentje in de goede richting schuift mij uit vanaf haar borsten, contactloos ze wil niet weten van een afladderen en even ben ik weer mezelf vergeten ze is een tuimelaar houdt het behang op de achtergrond waar het thuis…

alle gaatjes vullen zich tot een kleine zwarte brij kennis het is als een nachttrein priemende zoeklichten en al je gewicht erachter om dan toch nog te arriveren in een donker krocht tevergeefs het verwordt zo het vergaren van rails naar een uitval van licht thuishaven of tussenstation wie weet houdt het ooit op het klossen van een…

er is een planeet van stijf fatsoen men draagt daar hoge boorden in Spaanse stijl de wereld gaat rond in stopwoorden en geijkte uitdrukkingen niemand zegt daar ooit iets 'out of the blue' allen dragen de sleutel van het onbewuste op het kruis bovenop de twaalf lagen katoen, voile en kuisheidsstof de handen hangen er stijfjes naast…

ik lees je over duimrollend, het standpunt van een paar handen handen ook wel een beetje een mens ik zou willen zeggen ik haat het mij te moeten... wat daarna uit mijn bek rolt doet er niet toe het is het inpalmen met de tong van de meer eigenlijke ingebonden tenen alsof mijn voeten van zich laten spreken recht naar boven door mijn ruggengraat…

het zij aan zij lopen het was het dragen van de eindigheid op een drafje, God kan niet sneller meer verdragen op deze technologische paden, Hij vreest het eind van zijn dagen de straatplaveien gevlochten mensen vaag in hun onbestemdheid van lange dagen en bevruchting onder de tegels, mijn hond en ik ingebeeld hij behoedt me niet van het…

't liefst van al schreef hij het firmament te pletter om daarna alles weer te schrappen stoffer en blik Pluto en wat protonen samen vegen maar het zonnestralen was hem te vlug af hij zou nog lijden onder wat residu uitgestrooide lichtjaren enkel in zijn ogen was hij sensatiezuchtig het sterrendom onderschreef zijn schitteren niet…

jaren worden vermeerderd door het spiegelen in gebroken scherven nog een paar era gisten dan zal mijn echte gezicht door mijn voorhoofd persen het zal wel wat sporen nalaten een paar lijnen of zeventien maar ik zal niet meer klinken als wat hol fruit dat zijn eigen vruchtvlees niet kan bezwangeren en mijn stem zal voorbij mijn huig schieten…

'Mega!' riep ze uit met een gezicht zo blinkend naief alsof het ochtendsnot van haar gezicht afliep 'Nonsens' repliceerde ik schijnbaar onverstoord 'Het geluid van een ovulerende man die kotsende zijn darminhoud door zijn neusgaten perst lijkt me in het geheel veel echter aandoen' voegde ik er nog aan toe 'Super! Cool!' orakelde ze nog…

In windstilte was een kind geboren haar naam sprak onbestaand het net van leven trok de kosmos strak voor even adem stokte ongemerkt voor een stonde geen mens zou weten van vruchten die niet vruchten in aaibaar water dat was iets voor oudere Goden om het vergeten te bedekken * maar het moest nog gezegd worden om het opgaan…

het leven was voor hem een worsteling met de juiste hoeveelheid vervreemding hij hield zijn vrouw voor een speciale wasdraad af en toe ging hij op reis iedere keer weer elk beetje pragmatisch denken te weken gezet het liefst stoeide hij in wat water veel en lang spoelend in zijn speelbroek en zij hield hem voor haar zoveelste kind…

twee punten in een gering raken weidsheid groeit in een zee van oeverloosheid het vervult zich in een rij atomen afgesneden van de baan terug elk op weg naar een vruchtbaar land geen leegte geen lijden van een handvol gegijzelde cellen in het zog van een doelloos zwalpen het was slechts een spiegel voor ons verborgen voorbij de…

Meanderende vingers boven een ven van mistige geschiedenis her en der een pallisade van vergulde ruggen het hoge woord dwarrelt van een schutblad en ergens erboven de zielen van ongeboren dichters met een weerklinkend welven ruggelings zonder spreken noch een voetwaarts horen het heden vermenigvuldigt zich hier in de baarmoeder…