Netgedichten

netgedicht (nr. 25.869):

jong hoofd oud woord en het komaf maken

jaren worden vermeerderd
door het spiegelen
in gebroken scherven
nog een paar era gisten
dan zal mijn echte gezicht
door mijn voorhoofd persen
het zal wel wat sporen nalaten
een paar lijnen of zeventien
maar ik
zal niet meer klinken als wat
hol fruit dat zijn eigen vruchtvlees
niet kan bezwangeren en mijn stem
zal voorbij mijn huig schieten
mijn borstkas schoot toch al vol
kalebas zegt het in een woord
loden beginselen
van een vers sprieten
dat geen begin met zichzelf
kon maken

schoonheid op de vlucht
voor lelijkheid en om of-gekeerd
zo ik om een mensheid
liep in het midden daarvan
begrensdheid op het eind
van een leven speelt het
om een positieve balans
van negatieve curves
en het neutraliseren daarvan
het begin der dagen
en een overschouwingsnood