1634 resultaten.
Stenen schild
netgedicht
4.0 met 2 stemmen
270 Ik plaatste op het schaakbord
een mythisch kasteel zonder paard
of koningin op de uitkijk, alsof hun
spel ongeschikt leek voor het gevecht
dat ontbrandt en ik sta langs de kantlijn
als de wapenmeester of heraut als een
dreigend trompetsignaal van de toren
schalt over zwarte wateren waar een koppel
- zwart met wit - ontblote zwanen woont…
Schaduwwoord
netgedicht
3.3 met 3 stemmen
316 De finish, mijn voorgeschreven dood
verman je als je tot mij spreekt
ik stond te luisteren aan je deur, welke
boodschap je zou brengen, beroofd
van zingeving in elk schaduwwoord
dat opbeurt en met het heden breekt en
rust kleurt in het overvolle hoofd.
gelijk een zwarte zwaan, die schuchter
zijn veren strijkt, zich dompelt
in het koele meer…
Waar de narcissen zich laven...
netgedicht
4.5 met 4 stemmen
309 Een nieuwe horizon raakt
de haartjes in je hals,
daarachter leggen
duizend schaduwen een
groene toekomst uit.
Het doel, mijn ongeduld zo
van de dromenwagen getild.
Gedeeld door beide lippen,
vanaf een tere huid, op handen
gedragen naar het gereserveerde
plekje in het landschap.
De vol gedekte tafel maakt de
spijs overzoet, ongewild…
De overstijgende stap?
netgedicht
4.0 met 2 stemmen
274 Het jaar doet er weer toe, de teugels
van de toekomst zich nestelen op de takken van
de avondschoot en hun kwetterende muzen…
De ziel van een gedicht
netgedicht
4.0 met 4 stemmen
301 Er ruist een fijne regen langs de schaapskooi
van mijn overtollige verwachtingen, priemend
licht is schreiend heengegaan en uit de sikkel
van de maan welt een wollige traan.
Daaronder grazen op de stille heide kuise
schapen van een braakliggende taal, gedreven door
herders van de ledigheid, ten prooi gevallen aan het
mechaniek van zwarte…
Veilig zwijgen?
netgedicht
3.5 met 4 stemmen
373 Zwijgen legt het middel van het leven bloot
onder de zon die jij hebt aangeboord.
daarin te krimpen te of worden uitvergroot
weerspiegeld in de schaduw van de vragen een
woord in oude teksten waarvoor we tol betalen.
Bestudeer de tranen waarin het antwoord drijft
het ooit en ginder was de middenweg naar een
veiliger oord.
We zijn de prooi…
Nimmer zwijgen
netgedicht
4.5 met 2 stemmen
286 Op de rug van de geest
werd met zwarte inkt
geschreven als graffiti
op een verouderd hart en
op ongerept papier, ook
wat de prullenbak niet vrat,
ontdaan van alle franje
een kortstondig streven had.
Nimmer bleef het een
onbeschreven blad
waarmee de wereld
werd volgeklad,
onverschillig voor de dood
en voor het “zijn”,
onfeilbaarheid…
Genezen tijd
netgedicht
4.0 met 2 stemmen
379 Als een larve sluip ik door het januarilicht
de klok van maangoud kruipt langs de ramen
hel verlicht wordt de cocon van mijn winterslaap
waarin de liefde zich langzaam kan verstoppen
Ik schuur en stamp tegen een rupsenhuid van ijzer
het lichaam door de seizoenen vastgesnoerd
waarin de ziel zich ongestoord kan verpoppen
ik blijf een wezen…
Wolken kunstsneeuw
netgedicht
4.0 met 3 stemmen
310 Koud en onvruchtbaar
als de polen wordt mijn
glazen aardbol
gevuld met winterlicht, in
de draaiende bewegingen van
de mooiste wensen ontkiemt
het noorderlicht.
Wolken kunstsneeuw
drijven behoedzaam
binnen, het zijn de
souvenirs van openbaringen,
gebloesemde herinneringen van
een laatste rustplaats aan
de buitenzijde van mijn…
De bedoelde weg?
netgedicht
4.0 met 2 stemmen
316 Verworpen in de strijd
geen doel dat heiligt,
ook ik heb mijzelf gestenigd,
oneindig lang de tijd gepijnigd
rollen vuurstenen aan om in
hun mooiste uur tegen elkaar
te slaan, vonken bloed
reinigt de
loop van mijn fossiele natuur
voor een onbekende reden.…
Was mijn oude jas wel versleten?
netgedicht
4.5 met 4 stemmen
297 Seconden gaan te rap om
in uren te sparen, wat ons
bindt is tijd, gesponnen op
een wiel met wit en zwart garen
waarin we ons in vluchtigheid
ontmoeten en misschien dan
zwaaien we wel naar elkaar.
Gehuld in een universele habijt
om niet in het bloed van ongeduld te
verdrinken, vervagen verwachtingen
in onze voetafdruk in de stuifregen…
Meestal in het klad,
netgedicht
4.5 met 2 stemmen
265 Wespen larven wentelen
zich in de palm van een
eikenblad, de synthese
laaft zich uit de palmen
van het hart, tonen in een
opkomende synergie van
stilte.
Van niets te leven dan
van de lucht en van de
zwijgzame wintertooi uit
de aarde om weer in de
gerijpte mist te vergaan,
waaruit de purperen zon
hem baarde.
de vlucht te vinden…
Is er nog meer te beleven?
netgedicht
4.0 met 2 stemmen
290 In de geest is weinig
een vast gegeven
wat bij wezens
bovendrijft en lukt,
blijft uiteindelijk maar even.
onbeschrijfelijke
smart rukt
aan het tintelend vel,
de essentie van
volkomenheid
aangemeten
uit het heelal
en een vage hel
uit zich in de gedachte
van het hart
het gemis
zit veelal
tussen beide oren.
paradigma om…
Geleend reservaat?
netgedicht
4.0 met 2 stemmen
292 Het onderaardse van de dingen
worden bovenaards gevoed,
doordat mensen elkaar verdringen
in werelds mengeling van culturen die
onbedoeld elkaar de weg versperren,
naar de keel grijpen als het moet.
Het zuigt het bloed uit de moedergrond,
brengt ons verder van het paradijs,
achtervolgd door feiten in het spoor
van een gebroken voedselketen…
Tot het ijs gebroken is.
netgedicht
4.5 met 4 stemmen
347 Begeerde onzekerheden, beroofd van
de duurzaamheid als er slechts een
gezichtspunt is heeft dit geen gewicht
op een wankele brug die is opgehaald.
Dat heeft een rede, het herkent zich in vele
vormen, vaak argeloos naïef, vertaald
naar stromend water, het heeft geen verleden,
maar ook geen toekomstperspectief.
Dit oneindig spel verbindt…
Zwarte lelie
netgedicht
4.5 met 2 stemmen
788 Bedek je ogen met een zwarte lelie
de wereld is er vol van, ontsproten uit
een relikwie van zijn verbeelding
ontsprongen uit de schoot van aarde
waarvan we allen zijn doordrongen.
Hij verstond de lessen, die hem
zijn ontnomen, ze ontstonden in een
achteloos gebaar, private beweging
van gefascineerde teksten in een
steeds wisselende…
Gebroken wit?
netgedicht
4.0 met 2 stemmen
313 Zij schildert in het wit
samen met haar dochter
dansend op de ladders
van vertier op de sporten
van het gebroken wit.
Onder de tooi van alle jaren
sausen zij de vlekken weg
op smetteloze muren
van de argeloze passen
in hun simultane streken.
Onaantastbaar, de strijd in elk
seizoen met schmink bestreden
tegen de bederf van hun tijd…
Ik viel stil,
netgedicht
3.8 met 4 stemmen
488 Het pad in de heemtuin liep dood,
eindeloze rondes die ik heb gekozen,
om uit alle omwegen niets te verliezen,
geen voldoende tijd meer om te belopen.
zeker ergens komen we elkaar wel tegen, een
kringloop niet van herhaald gevaar ontbloot, het
torst het kruid van marmeren zerken, deemoed vermorst
de levenstekens waar een wegbewijzering…
Dorstig ?
netgedicht
3.0 met 4 stemmen
246 Ik bezing de stemmen
maar kan niet zingen, ik
schrijf de oerschreeuw
die mij de mond snoert,
het bestijgt mijn keel,ik
beadem de schorre teksten
die van binnen weer naar
buiten zijn gekeerd.
Onderga de aderlating
die de stilte reanimeert,
gewit in de kleuren van
zwartgalligheid, gestold
in de ongewelde tranen
van weerbarstigheid…
Drinkbaar ?
netgedicht
3.3 met 3 stemmen
268 Er weerklinkt geen samenklank,
eentonig raast de wind van alle kanten
drukt op de resten van de beschaving, het
slechten van de ruïne is het enige dat telt.
De wind heeft alle tijd, zijn onderste steen
wordt over de wereld heen gedragen, houdt
zich op de vlakte door ervaring platgeslagen,
maakt hem meester en overwoekert hem.
Wachtend…
Mist in ruimte
netgedicht
4.2 met 4 stemmen
503 Gedempte stemmen die
zij wilde doen herklinken
dooierloos ei uit
kristal verpopte vlinder
gedroomde aanzet tot
een nieuw begin in een
aarzelende kus in een zin
de lippen stijf gesloten
verdooft het denken.
lichtverval verdampt
de trede
tot de ruimte of vult zich
met mist, daarin een gebroken
stem, die zich
niets meer kan herinneren…
Dode knuffels,
netgedicht
5.0 met 2 stemmen
418 Kinderen wachten eenzaam tussen wier en stenen
door ziedende hemelvrachten puin en water
rusten dode knuffels aan hun schenen waar de
levenden halsstarrig beschutting zoeken en moeders
radeloos naar geliefden die zijn verdwenen en geteld
het naakte licht slaat dreunend om zich heen.
Het tart elke beschrijving zoveel gewikkelde doden
later…
Tot dusver,
netgedicht
4.3 met 3 stemmen
288 In het vruchtvlees van het vergeten
huist de pit van de herinnering, de
harde kern die ik nu eenmaal ook ben
in het lot, deinst terug en schikt zich
als dode steenvrucht in de goede aarde.
ik zoek naar sporen in de oorsprong
van verklaring voor de feiten, maar
oorzaak en gevolg zijn allang vervlogen
en hangen als donkere wolken boven waar…
Onvoltooid?
netgedicht
3.7 met 3 stemmen
266 Avonden vallen weer in het slot
ernstig novemberlicht waaruit de
rimpels tuimelen, versobert in het
raamwerk van het laatste gebod en
lijken hierdoor nog wijzer dan wij al zijn.
er daalt een stilte op mij neer vanuit de
oorsprong van de perfectie, zijn blindheid
leert mij wat ik had kunnen, zijn waarde tikt
weg in een wegvloeiend genot…
Eigen grondgebied?
netgedicht
4.3 met 3 stemmen
297 In warme ideeën ben ik aangespoeld
door naamloze nachten ben ik ontworpen
twee bekenden die mij hebben laten
modelleren in een herfstoven waarin
ik vurig ben geworpen. En blind gemaakt
voor al het latere schaduwwerk.
het middelpunt, de injectie met het zaad van
de astronomische wet van melancholie, zij drijft
de spot in de mantel van het…
Fluwelen toekomst?
netgedicht
4.7 met 3 stemmen
663 Te vroeg donker op een
avond van stromend water,
wij voeren vooruit op een
naderende bui die de
emotie heeft verwoord in een
landschap van het ongewisse.
mistige verten, verstomde
beelden verstrengeld,
lui te onderscheiden
in twee gedachten,
schaduwen van ons
maar verder tot elkaar
de maskerade van de maan
in kuisheid vermomd…
Tanend licht
netgedicht
4.3 met 3 stemmen
315 De kettingwind rukt
aan zijn muze waarin de toon
verandert,
lief en leed verankert
in een voortschrijdend verhaal,
verslaat de eenzaamheid
tot aan de grenzen
van de moraal of een ander
woord gebruikt als het
hemeldak zich sluit in een
tijdloze melodie, een
kameleon
van geluid, zijn zwijgzame
boreling waarin ik meer te biechten…
Er was aarde om ons heen.
netgedicht
4.0 met 3 stemmen
321 We dwaalden eenzaam met z’n tweeën
alhoewel we reeds vertrokken waren
toch raakten we elkaars harten aan,
met doel onze geur in een moment van de
toekomst te polijsten, ontdaan van willekeur.
Het korstig grind ontlokte zinnen uit elke tred,
uit iedere kiezel ontsteeg een fragment van een
geprojecteerd beeld op het geparelde doek
van de…
Allen die mij voorgingen
netgedicht
4.3 met 3 stemmen
272 Het was soms onbedoeld
of ik van voren leefde
of juist achterom zittend
in een lege kamer op een
stoel aan het raam dat
uitkijkt over een wereld
die zich niet grijpen laat.
Waarin het heden wordt gewist,
en het verleden verzonken ligt
als marskramer die zijn waren
reeds lang had verkocht boven een
wolkendek dat naar verdieping leidt…
De boog van de schepper
netgedicht
4.2 met 4 stemmen
325 Door de boog van de schepping
aan te spannen sluist het beeld van
gisteren door het innerlijke oog.
Raakt z’n pijl de roos van het licht
waar de schaduw van de tijd de
rug recht in zijn afgesloten kooi.
We zijn een theater van het geluid,
souffleurs van een glorierijk verleden
meningen en stemmingen uit het heden.
Publiek, de dichters…