Netgedichten

netgedicht (nr. 50.117):

Zwarte lelie

Bedek je ogen met een zwarte lelie
de wereld is er vol van, ontsproten uit
een relikwie van zijn verbeelding
ontsprongen uit de schoot van aarde
waarvan we allen zijn doordrongen.

Hij verstond de lessen, die hem
zijn ontnomen, ze ontstonden in een
achteloos gebaar, private beweging
van gefascineerde teksten in een
steeds wisselende choreografie.

Fantasieën als beloften ingebed in
simpele bewoordingen als harlekijn te
figureren in een act van relativering,
in een laatste dans als slotakkoord van
slepende passen getooid met een ultieme krans.

Schimmen verdwijnen in het schemeruur
van de dood, ze staren ons aan, veel
eerder en verder dan we kunnen begrijpen
als het boek gesloten wordt over de klopjacht
naar een waar bestaan, ontsproten in de geest
en ontdaan van alle franje in de teksten.

“Voor een mens die we moesten loslaten“