Netgedichten

netgedicht (nr. 50.517):

Nimmer zwijgen

Op de rug van de geest
werd met zwarte inkt
geschreven als graffiti
op een verouderd hart en
op ongerept papier, ook
wat de prullenbak niet vrat,
ontdaan van alle franje
een kortstondig streven had.

Nimmer bleef het een
onbeschreven blad
waarmee de wereld
werd volgeklad,
onverschillig voor de dood
en voor het “zijn”,
onfeilbaarheid gedoopt
in stromen van inkt
bevaren door de muzen
die daarin verdronken.

Onweerlegbaar toont de
essentie zijn
ware aard in horizontale
lijnen met trompetgeschal
waarop men zich
blind op staart,
verlegd het de wegen
van de taal en baart
de strofen bloot in de
poëzie als dolfijnen.
die nimmer zwegen.