Alle inzendingen van Ralameimaar

Honden zouden elkaar vooral kwispelend besnuffelen. Bij ons was er in de hal al een soort knal maar hoe ga je daarmee om? Je handdruk gaf krachtige genegenheid, dan uitwisseling van blikken in verlegenheid. Nu wilde ik ons op een afstand bezien, ik op een eiland, jij op een eiland, ons bij laten schijnen door de zon. Maar in welke bocht…

Verlangen is is een hunkering naar 't nieuwe een ontdekking, een schepping, knop die barst, blad worden wil, zwellend zaad dat ontkiemt een bloem die haar hoofdje laat zien, een noodzaak naar warmte en licht een gemoed, zoekend naar woorden die gelezen willen zijn of gehoord? Een onberedeneerbare drang de ander te zien of te horen, met…

Dit zijn geen tales Ik ontmoette een man uit Wales, die zich voorstelde Ik vertelde hem gewoon dat zijn naam die ook was van mijn overleden zoon. Hij leek het nauwelijks te horen. Een paar dagen later, we waren weer in gesprek vertelde hij, hij was ongewild, zijn moeder zei 't hem onverwijld, zodra hij wat kon horen. Hij had een meisje…

De lichte linde luidt de lindelucht, een zwoele zucht van zoetheid zucht als argeloos ik onder bomen fiets en 'k zoek naar 't bladerdak ja, zie witte klokjes bung'lend luiden lichtgroen doorzichtig lover dat flankeert en plotsklaps ben ik weer in de sfeer en alles wat 'k ermee associeer, van toen ik over haar geuren schreef... ik voel…

Jij, dood, die dreigt en treitert met mijn liefste, 'k vecht dat je hem niet krijgt, 'k wil je wurgen of wreed doorklieven, 'k maai met mijn armen in de lucht, maar niet te pakken ben je, zacht huilend steun ik dan en zucht, maar steeds vooruit me ren je. Moet ik dan moe, begrijpen dood, dat je geen boze vijand bent, niet zwart je kleed…

Hoe we daag'lijks lopen op de puinhoop, hoe kan het dat w' er niet op uitglijden,  wegzinken in die modderige stroop? Is het omdat we ons elke dag, en elk seizoen omringen mogen met al 't meanderende veranderende, nieuwe ontmoetingen met inzichten, soms een zoen, vers eten tot ons nemen vol zon, maan en sterrelichten, omdat het water waar…

Vanwege de bon uit 't spoor kopen we een magnum “'k wil 't rustig zittend eten hoor,” roep ik, “op 't perron”, maar het tocht toch naar de trein dan trap af trap op, de sprinter staat er nog. Als ik instap vind ik het rokje van mijn vriendin ineens te kort en mijn hemd te doorzichtig en ons te oud voor ijs. Spits, alles vol behalve aan…

Geen aanleiding, niets te melden, maar wel iets, iets willen horen, zien, wat zwarte letters op wit scherm, die licht, die verwarmen, waarvan je denkt dat ze je een beetje bij die ander laten zijn, gewoon die zwarte letters ja en de inhoud natuurlijk maar het lijkt of alles gezegd, maar niet hoe je het ervoer, en alsof over dagelijkse…

De klimop klautert, klimt zo graag, zo veel wil ze omhoog ze loutert mijn luie deel, ze spoort me met haar kracht aan in te grijpen, haar te begrijpen want hoewel ik haar telkens snoei, aan haar nieuwe scheuten trek uit angst dat ze mijn bomen, struiken bedekt en wurgt, trekt zij 't zich niet aan, laat mij begaan en wortelt, klimt onbedaard…

Balkanmuziek, laat me meedrijven, ver, ver weg van mijn duinen, van mijn zachtste stranden, de boulevard, de schuren, de Hollandse bollen die broeien, die zich verbergen voor mij neem me mee, naar je kruidige bergen, droge havervelden, naar jouw gezichten vol groeven, je klare water, mag ik meeglijden op je fluit, je viool, meezinken…

Alle tijd krijgen we om te doen en te laten. Op het juiste moment is 't er exact in die mate. Vertrouwen ontspant, opent ons lijf, onze geest, zodat zichtbaar dat alle noden en wat we verlangen we zomaar ontvangen, een feest! Al loopt het leven tot een einde, dan nog gaan tijd, geboorten en dood, in eeuwigheid maar door. Niet te bevatten…

Groen eilandland in azuurblauwe zee, wat is met je pure natuur, wat deden we ermee? Geen plaats voor een drenkeling, een hongerige op vlucht geslagen enkeling die uitgeput naar redding zoekt. Opdringerige kreten van eten schreeuwen je tavernes op pleinen, je kleine straten verwerden kleurrijke kermis van kleding. Lopen op je kades…

Na een moeilijke zoektocht toch de man, gezellig gezin... tot één ziek, weg van ons moet breken van ons. Na het scheiden, het schelden, na 't daag'lijks overtreden van wetten en moeilijke zoektocht afwisselend warmte en pijn houvast als een klimplant hier en daar kruipend naar boven, niet huilen of zeuren doorgaan maar. Ik vraag…

Altijd praatte hij over zijn tweede huis, trots, leek me. En zijn 'well' daar, een bron. Nu mocht ik mee. Logisch dat na een paar jaar niet wonen er vlaaien voor voordeur komen, ramen bewebd, borden belarfd, alom schimmelgeur heerst, overgroeid de put van de leiding.... De well ingestort, een stank, waar ik water moest halen in een tank…

'Een gedicht?' fluisterde hij bij het weggaan. Maar hoe kon ze dit beschrijven, iets wat niet ontleed, ontkleed, geanalyseerd kon. Zoals de ingang van een spechtenest zichtbaar, maar nooit de holte zelf. Het was als een zorgvuldig gesealde schat, als een klein flesje waarin een minutieus scheepje, zonder erbij te kunnen, veel meer dan dat…

Ik kreeg een envelop rond kerst met hanepoten beschreven, 'k bedacht blij van wie die zou kunnen zijn. Zeker de kleinzoon van, ontroerd, kwam zijn opa nu in beeld hoe hij nog alles wilde doen met mij nadat hij hoorde nog maar een jaar te hebben. De landrover die hij kocht en met mij, wandelaar, door de stille bossen wilde rijden, de weekendjes…

De lampionnetjes van de Physalis, bewaard op zolder van bejaarde vriend maar tenslotte bij de haard, de wondere werkjes vol nerfjes, verteerd, ik nam ze mee, knipte hen in, schoof ze over elk aangelijnd lampje. Afscheid van innig geliefden jaapt gapende gaten in onze systemen waardoor alles naar binnen, maar ook mag verlaten. Bij boos…

Op je werk moest er geknot, ik vroeg of je nog langer wilde blijven dan je jaarcontract. Met dunne stem en aarzeling zei je wel van baan te willen wisselen, maar niet te weten wat en waar dan wel. Op de snelweg had je willen wisselen van baan, twijfelde door slecht zicht, deed iets, toen weer niet, en reed tegen iemand op. En waarom kocht…

Na de lange innige omarming, het liggen op zovele zachte delen: schouder, arm, borst, buik, het horen van je donkere stem die geruststelt, als streelde hij gevoelige plekken heel, na het klaren van elkaar, het dutje, het opstaan, het weggaan, nadien breekt het grote zwijgen aan..... als werd ik alleen, op een mooi eiland achtergelaten…

Verkouden vertelde je over verlatingsangst, verlies. Die dag vroeg je ook of ik misschien de naad van je zwarte jas wilde dichten, en door je kapotte zak kon ik erbij. Met roze draad, nog op de machien, dichtte ik de gaten. Je verbaasde je over het vlotte herstel en bedankte me blij bij 't verlaten en ik verbaasde me over jouw vlotte herstel…

Nog net niet onder was de zon, Als een gebergte hingen duinen diep in muien, die blauw blonken. De zandeilandjes verbonden door een sprong of een natte schoen, de zee grauw golvend, ver de pijpen van IJmuiden. We liepen op een duinpan af, ik wilde er wel wat met jou, zomaar in je jas en in de kou...... maar die gedachte kwam niet bij…

Ben ik dat varken, kip en koe, in grote dichte schuren die binnen de hele tijd en voedsel krijgt op tijd uit een ander continent Ben ik dat dier, onderworpen aan 's mens' wil om dik en vet te worden een prik krijgt in zijn bil, mijn kleintjes niet mag zien, mijn melk niet met hen delen, maar aan de volgroeide mens, en als ik vet genoeg…

De muziek, de fluit en het snerpen, het brengt me terug terug naar het blauw van de lucht en het meer de klank van de taal, terug elke keer naar ons verhaal naar jou en je land ons, hand in hand…

Ik pakte mijn fiets uit de schuur keek terloops naar de grond iets schreeuwde luid als met wit open mond paars randje, oranje de tong 'wij zijn hier weer en kijken je aan zijn door de donkere winter gegaan wij zijn de stralende sterren in zwarte aarde, tussen beschut droog en dor blad, nu zijn we sterk en onze bruine beschermheren…

Mijn gedachten wapperen als was aan de waslijn, de mouwen en pijpen alle kanten frisse wind waait en geeft gul, droogt, daarna met de hand glad gestreken draag ik ze opnieuw en ruik de geur van buiten en voel me één geheel.…

Als een vogel uit het zuiden ben je teruggekomen door stormwind en mist om het voorjaar te vieren in mijn tuin die je nog wist met de eetbare lekkernijen een vijver waaraan je je lest. Ik hoorde van verre je fluit zo charmant. Hier in mijn bomen maak je snel een in elkaar geflanst nest van mooie zinnen en gebaren en ik blij met je komst…

We stonden op het duin en overzagen zee, waar zeehonden op de platen huizen, de zon nog net niet onder en praatten over man en zoon, wij, beroepsgenoten, in 't zelfde schuitje hadden we gezeten waar we afscheid van hen hadden moeten nemen, hier op die top, aan d' ene kant de ondergaande zon, schuin boven ons de volle maan, we keken…

Het rook er zo naar bloem en gras en nat en bloesem in de bomen een slingerpad van scherm in berm het koolzaad geel in 't groen als felle fijne franjes daarin het fluitenkruid als tere kant de kaarsen klaar van de kastanjes het water met bosschages aan de overkant. 'k Beklom de steile trap en zag uit raampjes van de vuurtoren de weiden…

Dit keer ging het in een rolstoel, ik duwde, jij zat, ik praatte over hoe we altijd liepen in bossen, op paden, nu keken we naar meeuwen die op een hekje, op en af, vliegend naar het water, op het hekje, in het plantsoentje, voorbij bezette bankjes door dronken mannen die vrolijk groetten Op een lege zat ik nu, tussen zwerfafval en steunde…

Had ik je toe moeten dekken, vroeg ze? Hij kwam van de bank af, drukte haar tegen zich aan en fluisterde: ja, met jou! En toen verstrengelden zij zich en dekte zij hem tenslotte toe met zichzelf als een brug over een kolkende rivier waarvan de sluis geopend moest. Zo balanceerden zij het getij, en kon alles geruisloos verder gaan, lieten…