Alle inzendingen over eenzaamheid

Gedoemd om droevig te leven Wordt ieder die te veel liefheeft; Nog nooit hield mijn hart het tegen, De liefde die groot verdriet geeft. Weer zocht tevergeefs aan jouw borst Mijn gemartelde hart zijn rust, Dat wil troost voor brandende dorst En wordt niet gelest door lust. En altijd lijden en boeten Moet men voor iedere daad, Tot de wellust…

Ik heb weer, tuk op de oude mijmeringen, 't bevallig kronkelende dal doorlopen, waar eens mijn kinderlijke stappen gingen in dartle levenslust en dwepend hopen; bij d'ommezwaai der heimelijke paden, weer eensklaps de onverwachte vergezichten zien scheemren, die in blauwe dampen baden, en eens, zó lokkend, voor mijn treden zwichtten. Het…

Voel de koude regen neerslaan op mijn blote handen, zie goudgele bladeren stervend vallen op de grond. Zet me schrap, bijt op mijn tanden, harde wind speelt teder om mijn mond. Als een kus vanuit de verte, vanuit het verleden, zo ervaar ik dit geluk schenkend moment. Want in gedachten is het alweer eeuwen geleden, ook al voelt het voor…

Eenmaal hebt gij mijn stil vertrek gewijd Met even uw ontroerde aanwezigheid, Met toverklank van zoet-gesproken woorden En tedere gebaren die bekoorden. Ik had dat uur in zaligheid verbeid, Met vreugd gevuld de al te lange tijd, - En nu: in troeble bitterheid versmoorden De dromen die me in eenzaamheid behoorden. Uw afzijn pijnt mij als…

Mijn hart krimpt nadat jij bent verdwenen en ook al zoek ik mij 't apenzuur volgens mij nam jij voorgoed de benen en beslist niet voor onbeperkte tijdsduur. Nu zit ik hier eenzaam op m'n bank maar waar is waar, ik weet, ik ben je kwijt wat helpt 't als ik in m'n ééntje jank 't is zo 't is, en da's een nuchter feit. Nu maar weer dapper op…

Ik denk: zo zal het later misschien zijn: Jij hebt een huisgezin, een vrouw en zonen, En ik zal nog als nu heel eenzaam wonen, En deze eenzaamheid is als een wijn Die men aan zieken schenkt om te versterken. En nu en dan zul jij mij troosten komen En mild je kracht in mij doen overstromen En dagenlang zal ik de krachtstroom merken. En als…

Soms zie je je zitten. Bleek en sereen. Hier en/of ginder. Alleen of alleen. ----------------------------------------- uit: 'Dag en nacht geopend', 1970.…

Schrijven is soms lijden de nood om niet alleen te blijven. In eenvoud warmte zoeken uw stem te kunnen voelen. Slagpennen zinnen breken, medeklinkers spreken. Ruis die wil genezen, antwoorden ontmoeten, heropleven…

Oktober draagt in vreê wie sober heeft genoten de zomer-vruchte', in lusteloze rustigheid. Maar ik, wiens dagen als een vlucht van vooglen vloden, steeds onvoldaan, naar u die de een'ge Zomer zijt, mij heeft de rille Herfst zijn wrangste wijn gegoten.... Zult ge thans keren?... Mijn bezweren is te moe dat het de laatste reize om uwe…

O wees mij goed, gij die mijn vrienden zijt of simpel mensen, die de mensen mint; ik ben zo zwak, zo droef, zo lafgezind, zo zonder veerkracht in de mannenstrijd. Ik ben als 't arm verlaten zwervend kind, dat om zijn heengegangen moeder schreit, - steeds zoekend dat haar stem zijn ziel verblijd' - en haar niet vinden kan en nimmer vindt.…

Wordt deze dag Ook zo vaag Zoals al die andere dagen Die ooit voor mij lagen?…

Niets of niemand zal bij me blijven; Niets of niemand dan deze vier: Deze pen, dit bureau, dit lamplicht en dit papier. In de wanhoop van mijn verlatingsangst ben ik hiervoor het bangst: dat ook zij zullen deserteren...…

neem mij mee, riep ik maar geen schip kwam voor mij links & rechts werd men opgestraald, maar geen schip kwam voor mij de liefde werd bedreven met struise dames op ongekende hoogtes, maar geen schip kwam voor mij gefaseerd, gemuteerd & verbouwereerd keerde men weer terug op aarde, met een duidelijk waarneembare blijere blik in de ogen…

Mijn hoofd is vol Dat is echt geen lol Dat kan ik je vertellen Ik ben ook egoïstisch en zeg; mij niet bellen Mijn hoofd draait overuren Mijn lijf en hoofd gaan niet samen, dat heeft kuren Ik ben de weg wel kwijt Ik heb ook van alles en nog wat spijt Ik ben niet de makkelijkste dat weet ik echt wel Maar het leven lijkt één groot spel Een…

De gele wolken werden langzaam rood. Dan dacht hij: Nu begint zonsondergang; En keek weer naar de zwaluwen, die zo lang De zon nog konden zien. En dikwijls schoot De angst door hem heen: Eenmaal gaat moeder dood, Hoe moet het dan? - Eens voelde hij bij zijn wang 'T laag rits'len van een vleermuis, en werd bang Toen hij hem van dichtbij zag…

eenzaam ben je nooit alleen... laat dit een troost zijn…

'k Heb zo'n honger naar een lied In dit huis van eenzaam wezen, Waar 'k nog in geen blik mocht lezen, Dat een mens me geren ziet. 't Kloksken tikt melankoliek... 't Maakt me monotoon en kranke, God! ik smacht naar dieper klanken, 'k Heb zo'n honger naar muziek... Ach..., en zo'k mezelve sus Met een bloem of een gebêken... Ziet…

Een gedachte een eenzame wolk drijft voorbij stilte in de geest Hoe ik, alleen als een wolk, door het glooiende landschap reis — heuvels, rivieren die ik kalm ontmoet, en dan onverwacht: witte madeliefjes, zuiver en zacht wiegend in de wind, aan het meer, onder de bomen. Ze zijn als kleine lichtjes, onbevangen en toch sterk, hun tere…

Verdreven ben ik uit de baarmoeder Gods. Verstoten uit weeshuizen en daklozenkolonies. Klaprozen langs de weg. Boeren en de honger. Hoog en licht is boven mij wat ik de lucht zou willen noemen maar dat in waarheid de toegang is tot Hem die mij verdreven heeft. Zondig zijn wij allen. Maar Hij heeft een baarmoeder Hij…

Hij is van boerelijke bloede. Zijn vorm, zijn inhoud en gewicht Verscheen reeds menigmaal in ’t licht, Want reeds voor eeuwen ging zijn vroede Geslacht dezelfde landstreek rond En schatte peerden en percelen, Het zwoegend grauw, ’t graan op de delen, Luidruchtig van gemoed en mond. Hij stompt de vrouwen in de maag En strijkt de meisjes langs…

Hij sneed zichzelf in hout als egel, eenhoorn, beer. Veel als christus, jezus, maria, wat was dat lelijk, gaper. Hij speelde graag toneel. Vermomd met bolhoed, knijpbril, papieren neus, trok hij de polder in. Zijn laatste komisch nummer was een kerstgroep. Levensgroot. Met os, met kind, met vrouw, met ezel, bevolkte hij een stal. Hij staat…

Ontdaan van het gewone leven Sprak hij zelfs zijn taal niet meer Waar is die stoere man gebleven Die welbespraakte van weleer Zijn kinderen kunnen niets beginnen Met eens die dominante man Nu moeten ze steeds weer iets verzinnen Wat hij nog wel of niet meer kan Steeds groter wordt de tegenzin Om hem te gaan bezoeken Hij gaat toch overal…

De nieuwe waarheid kon zij niet benaderen zoals in een gedicht dat haar favoriete dichter ooit schreef Haar geheugen was een eeuwenoud geschiedenisboek versleten kaft en veranderde inhoud Was er iets om eenzaamheid te verklaren, een deksel of een brug voor de kloof dan had ze een kans gehad om uit de eenzame vallei te geraken Maar…

Trijn ligt Jan in zijn hoofd bij dagen en bij nachten; Trijn ligt hem op zijn tong, Trijn ligt in zijn gedachten; Trijn ligt hem in zijn weg in ’t slapen altemet; Trijn ligt hem alleszins, behalve in zijn bed.…

Maakt het uit als ik een mooie carrière heb kunnen behalen Als ik geen vrienden heb om erover te praten? Als ik geen partner kan krijgen in mijn leven? Als ik met niemand dit blije gevoel kan delen?…

Je keert je om uit een droom om een zure werkelijkheid als een vent te aanvaarden in de nacht staat hij op onder een sterrenhemel vergezeld door vleermuizen voorzichtig modelleert zich een verlegen mens uit het stille duister de dag begint in aarzeling in beweging krijgt hij vorm eenzaam als een schaduw dankbaar voor het licht.…

---------------------------------------------- ---------------------------------------------- Een kleine vrachtwagen rammelt en remt: vijf werksoldaten starten de machines, hameren in putten, vreten koffie en tabak Mager onkruid verlangt stilletjes naar de platonische kus van de zomer. Van god verlaten mensen lopen door de regen, langs muren…

klein restaurant genaamd Gelukkig wel ik zit daar met jou aan tafel maar dat is alleen iets wat ik verzin…

op het strand ligt een fles half verscholen in het zand een vrouw staart naar de fles er zit iets in ze staat op opent de fles een brief volgeschreven met eenzaamheid ze leest en herleest weet niet van wie niet van waar voor even voelt ze zich verbonden ergens is een mens net zo eenzaam als zij…

op het verre strand breekt O. pothos overrompelt hem een hevig verlangen naar alles waar het onvervulde het mooie goede het ware op hem wachten het licht is van porselein de dag is helder zal hij morgen in Ithaka zijn?…