Alle inzendingen over NEERGESLAGEN

Wimpers als schaduwen op je wang Neergeslagen ogen halen weg 't licht Verlegen knipperend soms uitdagend glurende ogen ontnemen 't zicht Knipogend tegen zon Knipperend bij verdriet Beschermend tegen wind storm en regen Wimpers gesloten als luikjes bij 't beluisteren van muziek Wimpers, doen ogen écht leven ...…

hij is de aanfluiting van een goed humeur zijn lip lepelt de kleinste oneffenheid van de vloer die daar ligt, op de loer voor elke gelegenheid hem een bobbel onderweg te zijn in zijn nabijheid alom ter tijd bloeden alle bloemen strómen de blaadjes om enkel te verwelken in zijn eenzaam paradijs van sip en neergeslagen hij is de triestheid…

Voorgelogen en bedrogen, ge- en misbruikt, uitgelachen en bespogen, weggegooid, kapotgescheurd, als minderwaardig weggepleurd, weggesmeten en verkreukt, neergeslagen en gedeukt, stukgestompt, geestelijk mishandeld en verneukt, verscheurd, vertrapt, tijdelijk en niet meer nodig, nagetrapt en overbodig, beroddeld zonder mededogen…

met neergeslagen wimpers bewaar je het afscheid onder je lijfgewaad en ik een beetje lucht blauw, breek in de wind je voedt me met gebarsten kruiken waaruit vogels nog gulzig de ochtend dronken badend in voorbij stromende ogentroost en op mijn jurk kruipt je tong weg naar woorden de smeltkroes in mijn schoot je…

de ogen wat neergeslagen handen vol friemelende vingers struikelde zij over haar woorden die nog moeilijk te behappen waren met de onschuld in haar lach die haar een licht bedeesde houding gaven haar alle krediet bood in het bloot geven van de echte waarheid die na gedegen onderzoek haar gelaagde geest zichtbaar maakte…

laat maar zien ogen die geen hoop meer kennen neergeslagen zonder licht schouders die te krom zijn om de lasten van de dag te kunnen dragen toon het schrale van je handen die met eelt vervormd nog steeds om arbeid vragen maar in je lach ben jij nog steeds het bloeiend land dat de hand van de schepper heeft gekend tussen…

Voor hen die wijken, stil en neergeslagen, in de bijsternis van nog niet weten hoe de liefde wegen vindt, Voor hen die zwijgen, bij het hoogtij van verbondenheid van wat niet kon, niet mag en dus niet duldbaar is, Voor hen die smeden aan het hek dat binden moet, behouden zal, bezweren wil, laat ik een vlieger op met een lint dat…

er wolkten rode strepen door rekeningen warmte van de zon in lijnen naar onpeilbaar hoog de aarde ging op slot voordat zij totaal beroofd en neergeslagen sterven zou compassie met al wat leeft bleek vergeten wilde men in herinnering niets meer van weten egotripperij was er weer als de kippen bij om met andermans veren te pronken…

Neergeslagen is het stinkende beest, dat al jaren het centrum teistert. En ook de tram en fiets zijn opgelost in het grote zwarte niets. Geen gejakker van een krioelende menigte, bevangen door een verslavende koopzucht. Alleen onstuimige jeugd, die het straatbeeld domineert. Kilometers lange lichtjes toer. Stilleven van een stad.…

goed in was In de pauze zag ik haar staan Verloren op het plein Stille ogen in de massa Ze maakte zich zo klein Om de klappen te ontwijken Die haar ziel kreeg uitgedeeld Nederig nam ze de rol aan Die haar door anderen werd toebedeeld Bij gymles altijd de laatste keus Het leek haar niet te deren Met opgeheven hoofd maar neergeslagen…

Hoe haar lippen, rood van glas langzaam zouden smelten en hem terug zouden kussen en zij, met blozende wangen, haar blik verlegen neergeslagen haar ogen op zou heffen en tegelijk met het licht haar geliefde zou zien. En in gedachten kuste jij mij tot leven..…

De bezetting van mijn hart, is nog steeds niet neergeslagen.. Dit zal een eeuwigheid gaan duren… Want dan pas, durf ik te spreken, nee, dan pas…durf ik te vragen….…

Je omhelst me stevig ‘dit gaat even pijn doen’ en schroeit met salpeterzuur jouw hart in het mijne zorgvuldig, teder, zacht leid je diepe groeven door de grauwe korst van neergeslagen jaren waar ook m’n ziel lijdt onder de verzengende warmte waarmee het dieprode wordt ontzet en een vergezellend temperament geëtst, om jou, op gepaste…

me ogen om je blik te lezen ik mocht je zien in ongebruikte kleur en zonder tegenlicht in stil bewegen liet je me handen gaan over je huid we stemden af op ongehoord geluid we dronken water dat ons samenvloeide werden één in smaak hoopten dat nieuw leven ons deed openbloeien het was te laat in kerend tij verdronken wij ogen neergeslagen…

wie zijn wij dat we lopen huis en haard verlaten om in elders een nieuwe start te maken eigen licht en lucht pardoes vaarwel te zeggen sleutels weg te leggen dat wat je bindt zomaar los te laten hopen dat de stenen die je vindt passend zijn om thuis te komen in het nieuwe te gaan wonen op onbekend terrein ogen neergeslagen…

Twee paar neergeslagen ogen werpen blikken weg in het water als brokken brood, geen eend die het ziet. O. Alles OK? Alles OK. Onwennig nerveus en met dezelfde klop als toen, maar: je bent niet veranderd. Jij ook niet. Geen spat. Een zwakke glimlach die niet alles wil weggeven maakt plaats voor een gebaar van afscheid.…

De bliksem in mijn hart Het is neergeslagen En kaatst tussen de wanden Nu al velen dagen Het vuur dat verbrandt De kracht van de elementen Ze zijn in mij losgekomen Ik zal de macht inprenten De macht die zich toont Ik heb het in mijn handen Altijd al gehad Maar nu voel ik het branden Die angstaanjagende power Die in mijn ziel huist…

Steeds weer neergeslagen. Liefde vult mijn hart. Maar door de gaten vloeit het weg. Liefde, eindeloze liefde, waar ben je?…

zei je en dat brak de dag in duizend stukken Je weer te zien zo onverwachts was wreed De kleur van schaamte dwingt tot haastig bukken hoofd omlaag de ogen neergeslagen laat niets merken, dwaze hoop Is dit wederzijds ontmoeten toeval of bedoeld, gewild Waarom over geluk gelogen Better to have loved and lost than never to have loved…

Leven waaraan ik zag geen lange tijd beschoren het daagt uit plotseling ter- neergeslagen belicht de dan nog een'ge straal klein sarcofaag De dood Ingetreden van lieverlee verloren nietszeggend beslist zij o- ver handeling aangaande de knop die beslist zo ook vandaag Ineens vliegt dan de tijd en lijken wij verloren tegendeel…

Omringd door de geur van verse natte straten verdwijnt de droge blues van een te vroege zomer het weinig groen leeft op door wat het kan absorberen te midden van het steen en neergeslagen stof het is stil in de stad een eenzame paraplu haast zich verdwaasd op weg naar onbekend twee verslaafden paffen hun genot onder de brede luifel…

stilte tikt seconden de rust is schone schijn stofjes dansen in het licht dat kiert door het gordijn je ogen neergeslagen de mond een witte streep te gekwetst om iets te zeggen woede houdt je in haar greep woorden zweven in de lucht sterven zonder je te raken je bent in het verleden terug niemand kan nu met je praten niets was goed…

Oh, Aphrodite, neergeslagen schuim, ontstaan uit het zaad van Uranus. Hoe heb ik U liefgehad; mijn liefde tot net gesponnen, waarin ik U gevangen heb! Oh, Aphrodite, mijn eeuwige rivaal Ares, bevlekte U met een zoon, Eros, die nu na jaren nog steeds een doorn is in mijn oog en onderhevig aan mijn toorn!…

doe z'n intrede zeg maar gerust: de storm en de regen rauzen over een landje vol heimwee naar dat mooie weer van afgelopen maanden onder de rode luifel van Bos zitten we nog op het terras maar al in onze regenjassen huiverend voor de maanden die nu worden aangekondigd kijken we naar voorbij jagende wolken en naar fietsers neergeslagen…

ze haasten zich hun blik neergeslagen en ze staren star naar voor gericht de koude buiten kruipt heel diep en kraakt het hart, het lijf en leden de ijzige regen druipt ongenadig en vaagt de modder van de wegen de muziek huilt tranerig hysterisch en draagt mijn ziel naar de hel zoals die man daar met de bel op…

Het bleke gezicht van deze maanden waar vorst ooit heerser en blauw van kilte het licht onderhuids deed stralen Ach, hoe zeer hangt nu het natte grijs over de dagen en hoe bitter smaken deze uren in hun wetmatige grauwheid Hoe somber spreekt de stem, geteisterd door de maanden, neergeslagen als een kettinghond richt hij zich niet op, blijft…

Laat mij niet steeds vluchten uit het land waar ik behoor laat mij voor eeuwig lente vieren waarin ik kan rusten en zingen laat mij groeien en bloeien in vrijheid Waarom zou je mij vervolgen in een woestenij en dal van tranen beloften zijn bruut neergeslagen valse haat kan ons niet verslaan ontneem geloof, hoop en liefde niet geef onze…

steen lijkt de rots me te melden wat is van hout vult de boom daar bij aan geen van de oudere wijzen krijgen gehoor want mijn schaduw duwt mijn denken voort ik hoor de indringende stem van de meester het luisteren naar mijn eigen weten is beter nachtmerrie uit het verre verleden geheelde wond bloedt in herinnering steenkoud, moe en te neergeslagen…

Mijn handen hebben zacht de jouwe aangeraakt en ik vond vol verwondering herkenning in het hart alsof de leegte slechts gewacht had op jouw naam ik rende schreeuwend over naakte toppen radeloos je adem na die nevelde langs zuchten wind in mijn gevoel stormde de echo van jouw leven blind heb ik gezocht naar licht achter je neergeslagen…

Alice, de ogen zedig neergeslagen Moest lachen om de rol haar toebedeeld Later heeft ze -wat moest ze- nagespeeld Wat anderen nu eenmaal in haar zagen Ze wilde Eddy du Perron behagen Maar deze had een ander afgodsbeeld Platonischer, en op zijn ziel veel eelt Hij wist Alice te pesten en te plagen Ze dreigde zich van kant te willen maken…