Alle inzendingen over Vochtige schaduw

tijd gespiegeld in de stikken van mijn oma’s Zeeuwse dracht ik hoor theedrinkende terrassen een sigaren rokend zware stem bij kar en kraam kletsende vrouwen de luide schreeuw der marktkoopman ik ruik de in een ton gerookte paling de geur van varken, paard en koe van zilte vers gevangen vis van pas gerooide uien ik slenter terug de schaduw…

De zachtgrijze as op de vochtige aarde De tranen in mij…

heeft laten zien… gloeiend, vloeiend, voor de schaduwen uit, leg ik mijn grenspaal neer en merk de dagen weer als mijn land.…

heeft laten zien… gloeiend, vloeiend, voor de schaduwen uit, leg ik mijn grenspaal neer en merk de dagen weer als mijn land.…

Hoe gaaf nog en hoe glad hoe knap het kleeft dat vochtig lindenblad…

ik zag je in de verte staan je bloeide blauw boven het koren je zachte lichaam sprak me aan voeten in het groen verloren je zwaaide toen ik nader kwam het zonlicht danste op de wegen zag hoe je mijn schaduw overnam met lippen vochtig van de regen je blikken maakten sprakeloos verlegen kleurden ook mijn wangen je keek hoe ik mijn ogen sloot…

ik zag je in de verte staan je bloeide blauw boven het koren je zachte lichaam sprak me aan voeten in het groen verloren je zwaaide toen ik nader kwam het zonlicht danste op de wegen ik zag hoe je mijn schaduw overnam met lippen vochtig van de regen je blikken maakten sprakeloos verlegen kleurden ook mijn wangen je keek hoe ik mijn ogen…

, haar schaduw teken, besef ik dat ze de eenzaamheid beeldend heeft bewogen…

Vochtig en wild, als rozen in de wind. Vochtig en bleek, als roze na de regen. Is het gelaat dat om hen heeft gezwegen. En huiverend in de morgenwind. Droefenis naast zich op de peluw vindt.…

golven rollen uit vochtig tongend de branding zilt kussend het strand…

Oktober, sloper van mijn streven en mijn hopen, uw moker is van lood die weegt ter lome leên me en houdt mijn nek gestopen. Oktober; en uw aêm, mijn lammer lijf beslopen, Oktober, maakt mijne ogen groot. Van alle spel geweerd de blijde zomer-kieten, en te aller rust gekeerd; verlaten alle luste’ en die me zelf verlieten, Oktober, - als een…

gedwongen gedachten vertroebeld bloed angst in de aderen aanvaarden moet knikkende knieën trillende vingers borrelende buik verwerken moet bevende benen verrimpeld vel ontredderde ogen het leven een tel broze botten uitgevallen haar ingevallen wangen pas dertig jaar verslappende spieren haat in het hart onrustige geest…

Vrolijk huppelt ze Tussen de bloemen Haar voeten vochtig Door de druppels Van het natte gras…

Ik hoor ze beiden boven Strelen, hijgen, namen krijgen, zwellen groot En vochtig liggen zij te zoenen en te bijten, geluiden Die schaduwen zoal maken in bed. Ik sta erbuiten En zie ons hangen uit dat raam, gearmd en dood. ---------------------------------------------- Uit': 'Tweedracht', 1992.…

Zolang het leem maar vochtig is, past het zich gewillig aan, het voegt zich naar de vorm, zolang zijn handen gaan. De mens is als dit vochtig leem, de Grote Pottenbakker vormt het, zolang het leven in zich heeft. Hij wil het vormen, zo hij dat zelf graag heeft.…

Schaduw, schijn of onderdeel van mij. Naargelang de dag, vóór mij, achter of opzij maar steeds standvastig nabij. Zelden opgemerkt of vereremerkt. Zonder echter; ben ik er niet. Een wezen zonder schaduw; is een lichaam zonder ziel. Schaduw; voorafbeelding van het leven. Nooit stil, altijd anders.…

mijn schaduw gaat altijd voor me uit hij brengt me waar ik wezen moet bang hoef ik nergens voor te zijn hij vangt de eerste klappen op…

Bevrijd zal ik pas zijn Wanneer de schaduw Mij in zachtheid bedekt, Stil in duisternis uitgestrekt.…

Eenzaam ben ik onderweg naar een gevonden bestaan van nieuwe schaduwen en een geboren licht waar ik weet dat de verlossende slaap en de vragende tijd alleen op mij zullen wachten…

Door de tijd getekend sleept ze traag zich voort verschuilt zich achter vormen die ondoorlaatbaar zijn Krachtige vingers nemen groteske vormen aan een veldslag is gewonnen als de zon zich buigt…

afgescheiden van de buitenwereld donker als de nacht, een holbewoner lichte vlekken vormen zijn ideeën de spelonkwand tovert zwarte schimmen op het netvlies van een onvast weten twijfelachtig grommen ze te glimmen met een naam de zekerheid te heten en hij wist dat buiten deze zwartheid helder stralend, wetten moeten werken ver voorbij de schaduw…

het was stil vandaag ik was niet alleen verwarmde me aan de zon in de schaduw van jou niets zeggen vertelt soms meer dan dreggen naar nutteloze woorden het was stil vandaag bij jou…

Er staan twee mensen Aan het eind van de straat De zon op hun gericht Schaduwen vormen zich Aan hun voeten Geschreeuw Weerklinkt tussen de huizen Ze gaan allebei een andere kant op Vormen zo hun eigen weg Schaduwen blijven achter Het staat op de straat geschreven Lange tijd verstrijkt Lantarenpalen floepen aan Mooi recht in een rij Nu…

flauw kaarslicht tovert schemerdonker en silhouetten tegen de wand zwart contrasterend in alle facetten komen ze beeldend tot leven onder één vorm op het stenen doek aan de ene kant van het lege bed…

Wind en zon maken van mijn losgeraakte haar een Medusahoofd…

Ik slaap niet, ik luister naar mijn schaduw zie hoe bedroefd hij de handen in zijn zakken steekt en af en toe knijpt in de nacht soms bukt hij zich eigenlijk al sinds jaar en dag om een dode vogel onder de houten planken te begraven hij laat de wind met de duisternis praten ontbindt zelfs geen stormen in de ijzige kou hij ademt…

's Ochtends vroeg kom ik uit het café in de schaduw van m'n kater, iemand staat in het wit met z'n armen te maaien Ik herken engel Gabriël van 'n schilderij en ben aangedaan dat ik van zo dichtbij naar gods boodschapper mag zwaaien Eerste dagkroeg gaat alweer open m'n kater, bang voor natte voeten hou ik met bier op 'n afstand Een agent regelt…

Je bent die donkere plek op witte lakens die milde schaduw in de nacht je bent dat heel nabij verlangen dat net dat mij wil vangen je bent dat dobberen op de gracht dat lenig op mij wacht…

ik zag niet hoe jouw ogen zochten langs de bladeren op de grond alsof je leefde in de dood met hen de laatste schaduw nog leek vast te klampen en uiteindelijk besloot nogmaals zeg ik je ik zag het niet noch het tuinpad waar je laatste voetstap nog afgedrukt staat -als bemind- ik zag niet hoe je naar me omkeek ik hoorde…

Aan de schaduw van de bomen kan je het zien de zon staat al hoog…