Alle inzendingen over neerlegging

de zee droomt het landschap het neerleggen op mij de rust, het keren de kleine verzen dwalen mag ik licht boven licht op blote voeten het zachte praten op en neer van volmaakte ogen het zuiden, jouw ziel teder het voelen de warme buik van duinen en gras de zon spoelt aan in ’t stijgende water zo onvertaalbaar heb ik je lief…

is het een 1 april mop Als corona iets wel is dan is het verzet van de aarde als corona iets laat zien dan is het een nieuwe manier van kijken Als corona iets bedoelt dan is het uitzieken en opnieuw beginnen als corona iets niet wil horen dan is het angstgebrul van gelovigen als corona iets wil zeggen dan is het je er niet bij neerleggen…

heb stoer teruggemaild, dat ik benieuwd ben naar de vrijheden en beperkingen van die opdracht, terwijl direct contact met wildvreemden en het aangaan van afspraken niets voor mij is, maar omwille van het resultaat wurg ik de beperkingen in mijzelf graag even tot zwijgen, al weet die argeloze niet dat ik er zomaar het bijltje bij kan neerleggen…

waar ieder het hoofd afwendt van eigen onvruchtbaarheid het vals gefluister kruipt immers over barre grond om de zwakste wind te vertrappen beneden, waar ramen uit het licht gezogen worden en alle manen verdwijnen rond het najaar kom en laat je ontroeren door het stilzwijgende of door witte vlindergedichten die zich in de tuin neerleggen…

zestien jaar was jij zo trouw en lief het makkertje van bazinnetje Manuela je deelde lief en leed met jouw hondensnoetje dapper wandelde je met haar mee kleine pootjes dribbelden naast haar, jaren lang tot je water kreeg in jouw longskes en je niet meer eten of drinken kon toen mocht je inslapen en je trouwe oogjes sluiten je kopje neerleggen…

van uw handekens, schier het vlerkegezwaai van vogeltjes, het omkomen van wiekmolentjes, ze veren zo fraai door de lucht, mijn oor hoort geheel geen gerucht, en uw wangen glijden aan en uw lippen staan saam aan beweegloos rood en in eens daar vlood een koel rond woordengespreek van ze, woorden zo koel als ronde hande' die zich neerleggen…

Ondeugend blaas ik in je vrije oor laat je weten zonder iets te zeggen “Mocht je ooit een keertje neerleggen dan kietel ik je helemaal door” Klierig klepper ik met het topje van mijn vinger aan je onderlip ontwijk je meppen, schenk je sip mijn onschuldigst schuine kopje Wacht maar spuwt je donkerbruin wacht maar glinster ik blauw terug…

Kom want ik wil je wil je in mijn eigen taal zeggen je in mijn herinnering naast me neerleggen om naar de zon van het zuiden te kijken zoals ze haar laatste warmte afstaat zonder terughoudendheid, aan de andere kant doorgaat, steeds doorgaat, tijd zich uitrolt als een loper waarover de onttroonde geluidloos wegschrijdt. ----------------…

Wie zwijgt, delft het onderspit Wie spreekt krijgt klappen Mij neerleggen bij alles kan ik niet, de gang is te smal om er nog door te kunnen.…

zich opnieuw de vreugde uit je kindertijd Als galopperende paarden laat je jouw gedachten de teugels vrij En wonderlijk hoe de boom zich gekromd heeft door het zuchten van de wind Alsof hij een buiging maakt naar het groetende zonlicht en de wassende maan Ook wanneer je handen generfd als herfstige bladeren zich naast het mos neerleggen…

De eeuwige rust voorbij dat drukke leven wat was zij hier aan toe het leven met haar ziektes omgeven Als dan ook je liefste is heengegaan denk ik dat overblijft te zeggen ik wil naar hem toe dan kan ik het leven erbij neerleggen Een leven lang zorgen voor het gezin als vrouw, moeder en oma, altijd daar met haar eigen persoonlijkheid en karakter speelde…

vroege ochtendlicht van heel ver nog even dicht kneep ogen samen maar voelde hoe de zorgen naast mijn bed ook weer zoals dagelijks hun plaats innamen ben opgestaan heb de gordijnen opengedaan in een vriendelijk welkom voor deze vreemde dag zal ik alles op een rij zetten of de ellende van alledag als handbagage naast me neerleggen…

zichtbaarder lijkt dan voorheen heeft de herfst haar masker afgelegd hoe volhardend zij ook vasthield aan een symfonie van kleuren ontdeed zij zich gestaag waardoor vele wiegjes tevoorschijn kwamen dansen wolken op de golven van de wind die onvoorspelbaar voort raast bladeren ten dans neemt totdat deze uitgeput neerdalen welke zich neerleggen…

Even de tijd nemen voor die ander Even alles neerleggen en er voor gaan Op een dergelijk moment komt alles even echt tot rust Op een dergelijk moment moet je echt even jezelf zijn Als je even omdraait is het fout gegaan In de mooiste dagen van je leven kom je het tegen Telkens opnieuw neem je hier de tijd voor Ga je even uit de sleur, even…

Ik zal jullie bloemen brengen en neerleggen op het graf. Het onkruid gaan wieden dat moet er hoognodig af. Ik kan het soms niet laten om gewoon even stil te staan, even tegen jullie praten om daarna mijn weg verder te gaan. Ik zou nog zoveel willen zeggen we waren nog lang niet uitgepraat.…

Ik zoek nog steeds de sleutels van de goddelijke wetten, al zijn er al vele deuren voor mij ontsloten, ik weet dat ik het gehele mysterie nooit ontrafelen zal, zelfs de grootste mystici moesten zich neerleggen bij een heilig niet-weten, een totale overgave aan het opperste albestuur.…

Ik merkte hoe moe het landschap was, een oud beest, een steen, op zoek naar het graf waarbij hij zich neerleggen kan, alleen in zijn loopgraaf, mens in een krakende jas. ------------------------------- uit: 'Een rode sjaal', 1998.…

Zal ik een bord neerleggen? Is goed, dan leg ik mijn iPad aan het infuus! Ik leg de popjes en dobbelsteen neer! Oh bedoel je dat gekke spel weer? Met nep geld en plastic huizen? Ach dan kan ik beter mijn level afmaken! Want jouw spel is in een ommezien te kraken! En dan zit ik daar, met een Monopoly spel kant en klaar?…

besneeuwde velden het vliedende landschap zuigt zich onder de buiken de vossen zijn slijpende slijpen hun oren spits wrijven de ogen wrijven de streek in de ogen straks zal er het bloed zijn, bloed dat kuilen maakt tot de bodem ‘d aarde en sporen van sluikse silhouetten benevens de indrukken van prooien, contouren traag en kil het laatste neerleggen…

zich blaadjes toe tot been zodat haar gezichtje als een lampenkap vol licht de binnenkant weergeeft - anders zien we de niet roze lettergrepen van haar handjes of het ritselen van een glimlach wanneer die opkruipt naar de pasgeboren oogjes en ze overhaalt te blijven in dit dal van adem. haar voetjes scheppen pas licht als we haar glanzend neerleggen…

Laat me je nog één keer aanraken zoals ik dat vroeger ook deed nog één keer naast je ontwaken maak mijn bed nog één keer compleet Laat me nog één keer je blik opvangen ik zal net zo verrast reageren als toen nog één keer stil naar je verlangen de rilling voelen van jouw zoen Laat me nog één keer bij je zijn ik zal bloemen voor je neerleggen…

beducht, kussen vluchtig en handen handtastelijk zijn Dat is niet goed Ik steek een storm op blaas stoelen van de terrassen sla deuren en waai stof als een nacht door de stad Tuien en spijlen klapperen een hond jankt en een poes loert naar de baarzen in het water van de haven, wild van mijn opstandige gedachten die zich toch maar neerleggen…

kreeg ik zulke brieven van zacht allooi waarin beelden zich neerleggen, haast stervend zoals het kan zijn tussen twee mensen pastelbroos dan schreef ik woorden, vingertikkend licht als heildronk, wensdroom in een witte eindigheid het waden waardig door fluisterlingen; een liefdessaga in deze gorgel des levens kreeg ik zulke verzen,…

Als ik nu zou ophouden met bestaan Zou ik dan zeggen, heel cliché Ik heb mijn best hier op aarde gedaan Of heb ik er toch geen vrede mee Zou ik zeggen: Mijn leven is volbracht Me neerleggen bij dit moment Of zou ik toch hebben gedacht Dat ik het echte leven niet heb gekend Zou ik überhaupt afscheid kunnen nemen Van de mensen om wie ik zoveel…

Als de baas door God en de mensen is verlaten; en het verdriet het hart Verzinkt tot moedeloosheid, dan zal de Hond zich bij hem neervlijen op de enige Juiste tijd; en zijn kop neerleggen in Een paar handen; en in een trouwe blik Opzien die doet waterlanden.…

deugden hyperbolisch jouw waanzin is mijn grootste politiek motief en in elke cadens die ons aan een ander linkt worden wij grootser en gelatener voor elkander geen geliefden zoeken wij, geen vertedering of lust geen rivieren lokken ons, geen romantische visioenen geen noodzaak kan ons binden, geen enkel sentiment we zullen eigen zoenen neerleggen…

Onverstoorbaar blijft de volle maan zwijgen boven hologige gedaantes die zich naast ons neerleggen we wisselen nog wat woestijnwoorden en graven ons een kuil naar de hemel.…

Wees als mijn schriften, ook ik kan ze sluiten, mijn pen gewoon neerleggen alleen al door dat ene is ook mijn schrift een product met een verborgen gezicht.…

Ongelooflijk hoeveel mensen zich neerleggen bij hun tredmolen, laten komen wat komt omdat 'er toch niet meer aan valt te ontkomen'. Bruten onder ons ruiken hun kans. Macht staat op hun voorhoofd geschreven.…

leidt tot liefde, Samen de woorden die me gelukkig maken, Ik hecht veel waarde aan jouw woorden, Die mij zo intens raken, Een strijd, Diepe gevoelens van liefde in mijn hart, Het geweten dat we niet zonder elkaar kunnen, Maar ook niet geheel samen, Het doet soms pijn, Geeft een fijn gevoel, Een strijd tussen hart en geweten, Laat me neerleggen…