Alle inzendingen over ex-liefde

Soms nog als de avond is gevallen en alles in stad reeds stil, draagt mij mijn voet voor 't huis waar zij woonde, ofschoon ik het zelf niet wil. O bloemeken van mijn eenzaam leven, mijn liefde, mijn lust, mijn vreugd! Een andre geniet nu uw geuren en kleuren en doet zich deugd aan uw jeugd. Dan bersten de donkere erinringen open als hagelwolken…

waar vind ik mijn vrede toch? het slaat me van lieverlee, van links naar rechts en ik schipper tussen wal en schip en raak door scheurbuik, van een wreedheid als deze, bedlegerig en wens te mogen blijven slapen soms als ik het zou vatten het verzuurt niet zeggen ze maar mijn spieren en deze deining die aantrekt en afstoot als eb en vloed…

De wind die huilde en ik deed mee op die ene dag waarop jij mij verliet Waarom je met mij stopte, geen idee jij strohalm, mijn laatste grasspriet De maan schreide en ik even droef op ‘t moment dat ik daar wat stond Jij, die ons verleden zomaar begroef, staarde wat schuchter naar de grond De nacht weende en ik even zacht mijn wereld werd…

Hervond gij ooit een lint, een bloem, een blad, Een stille erinn'ring aan verleden dagen, 't Vergeten beeld van vroeger vriend of magen, Die ge eens bemind, betreurd, verloren had? 't Is smartlijk zoet: - en bij het treurend klagen, Om wat te snel verdorde op 't levenspad, Plooit soms een lach de wang, van tranen nat, Een dartle lach van lust…

Voordat zich alles heeft verwijderd en in vergetelheid geraakt En de tijd versluiert wat ik in stilte heb bewaakt Laat mij nog eenmaal spreken van wat ooit was Een leed dat moest genezen maar nooit geheel genas Voordat de tijd, die wrede heerser, de herinnering verdrijft En wat ik voor jouw voelde niet langer meer beklijft Voordat ik alles meeneem…

Elodie, ik kende de kleur van je dagen niet was die oranje, paars of zwart? Ze zijn ooit rozerood geweest zoals die van mij, eens ze werden zwarter dan zwart, inktzwart toen ik getuige was en je mij ten afscheid "schat" noemde…

Het liefst was hij vandaag niet opgestaan om de hele dag alleen maar te luisteren naar de regendruppels tegen de ramen tussendoor proberen te denken aan niets Vooral niet aan de geur die hij nog ruikt de warmte die hij nog tastbaar voelt ook al is het al steeds langer geleden dat zij besloot om zomaar weg te gaan omdat ze niet meer voor hen…

De hemel huilde.. hij had verdriet en tja, hij huilde tranen met tuiten Harde wind huilde ‘t treurigst lied ik weende tussen druppels, buiten De hemel schreide..van pure pijn hij was van god en mens verlaten Grauwe luchten voor zonneschijn op dat bankje, waar wij ooit zaten De hemel weende, al heel die dag ik kon dat in mijn innerlijk horen…

Nu het album wacht, wat ging er aan dit kiekje vooraf? Ook de tijd die intussen verstreek, de dingen die men voor de helft weer vergat - Fotogeniek? Jij, op je hurken daar voor die onthoofde marmeren god? Ik, die de sagen over diens ontrouw in de schaduw voorlas... Zorgeloos? Vandaag sabbel je opnieuw op die grasspriet…

Kus, geen ascetisch cement connectie tussen jou en mij, die duurt tot het scheiden der tijden Onze tijd die overging in slechts die van jou mijn tijd, die totaal dimensie-loos 'en route' bleef volgen in echelon dat mij geheel vreemd was logisch tot na onze eerste Waarom zette de tijd zich toen in omgekeerde volgorde voort; achterwaarts…

Een blad dat dwarrelt van een tak. En bij het vensterraam een kaars die langzaam opbrandt in alle rust met weer even jouw gezicht. Hoewel de liefde al lang is uit geblust.…

Ze kwam even buurten, zoals wel meer, maar zei toen, ach zet je even neer, 'k moet je wat vertellen, staande gaat dat niet, hij heeft me zwanger gemaakt alvorens hij me verliet, wat moet ik nou? We gingen zitten en ik dacht na, heel even maar en zei toen tegen haar, pak je spullen, je gerei en alles wat je bezit, kom maar gewoon…

heb gezocht naar de vertwijfeling van jouw taalsprekende houding, je gezicht gekeerd tegen mijn uitwaseming reikte verder dan de lattenbodem van ons beider, ik lag verstomd na al die jaren en vergat de stem in mijn gesprek jouw voeten schoven naar de mijne in een klein gebaar van nood zelfs kleine repen licht tilden jouw trots van het kussen…

hou van me met je hamer, verwen me met de zaag de schouwarts zegt: ‘t valt me mee want je hart is mooi gebroken hou van me met je drilboor, streel me met ‘n schaaf de schouwarts zegt: ik zie een deuk in ‘t vertrouwen en ‘n krasje op je ziel hou van me met je beitel, bemin me met je bijl de schouwarts zegt: de schade…

Hoor eens ik haat je, ik schreef dat je lief was en licht - en nog wat onzin over je gezicht maar nu haat ik je, god wat haat ik je. Die neus, dat hoofd, die paardenbek, die ogen en die gierennek dat kraagje en dat bloemkooloor met al je slierten haar er voor. Hoor eens ik wou graag zijn jou, maar het kon niet zijn, het licht…

ik zie afschuw in je ogen hoor de woede in je stem als ‘t klappen van een zweep voel ik de striemen in mijn hart in de schaduwen van jouw ijzigheid bekoelt mijn koortsige lust…

Ik stouw jouw wensen in de shredder & smijt je woede op een hoop. verbrand oud zeer verstrooi gedachten voedsel voor de scheuten van een nieuwe droom…

ik hang mijn wensen aan de wilgen & m'n liefde voor jou mag in een boom 't oude zeer zal ik verstrooien voedsel voor scheuten van 'n nieuwe droom…

ze is het ik herken haar het is haar stem die ik herken uit duizenden waar ook ter wereld ze staat wat voor me in de rij wachtende voor de paspoortcontrole ze kijkt minzaam om zich heen, maar ze is het wel, zo te zien ze zit drie rijen voor me zegt dat ze koffie wil ik schrik op als ik dat hoor dat…,kan niet; onmogelijk… Nathalie…

Ze vindt met uitgestrekte armen haar rode wollen mantel - die stoel wordt nooit verschoven -. De straat wacht onverlicht, verlaten. Zij kent de weg met ogen dicht weet waar de kuilen zijn waar opgestoken tegels. Een hond waakt over zijn domein. Er komen stappen ongehoord zacht naderbij omringd door langvervlogen rook zwaar ademt ze…

Ik heb de liefde bemind... In haar adem hoorde ik de vreugde tussen hemel en aarde op het hoogste punt waar het samen smeltend beleven gebeurde. Ik heb de liefde bemind... In haar ogen straalde het lachen proefde ik de zoetheid op haar huid, warme handen, opstandig, onhandig troost in 't stil genieten bijna stikkend kwam overgave in…

Het stille vertrek van lente in afscheid van een droom zou jij willen meemaken valt te begrijpen uit jouw brief terwijl je met woorden aan de haal gaat alsof samen zijn slechthorend is ontneem je het geloof haar natuurlijke charme en het vragen blijft verzwegen achter de horizon van jouw geluk verschuilt de maan zich in jouw stilte…

Gisteren werd ik wakker De zon op mijn ramen Ver weg de kwetterende vogels De warmte van mijn bed Mijn eerste gedachten zijn bij jou Hoe jij je klaar maakt voor een nieuwe dag Wanneer zal ik je weer zien? Mijn hartslag omhoog Vanmorgen werd ik wakker Een koude rilling……het is fris Druilerig en donker Wegduikend onder de dekens denk ik…

Ik weet nog heel goed wie jij bent Jij hebt mij ooit voorgoed verlaten Sindsdien zwerf ik door landen, steden, straten en geef ik om de liefde meer geen cent Dat jij mij toen hebt afgewezen heeft mij gekrenkt in heel mijn trotse wezen. Ik wilde breken, wreken,lijden en slapen met duizend and're meiden. Maar de tijd heelt niets, dat is een…

Wat geweest is was in het verleden We leven nu in het heden Je ex is je ex met een goede reden Je hebt elkaar lief gehad in het verleden Mooie en slechte herinneringen er door verkregen Je bent uit elkaar gegaan met een reden Dat moet je nooit vergeten Wat ooit was dat was Je hebt liefde samen gehad Je hebt de liefde verloren Er was…

Hoe ver moet je gaan een twee drie maal Hoe vaak niet zo bedoeld het een gezegd, het ander gedaan Hoe vaak beloofd om het weer niet na te komen Hoe lang laat ik met me sollen Ben ik nou echt zo dom…

Daglicht kwam te vroeg wekte de bewusteloze stilte zette deze om naar versnellende tijd Sterven is weer niet gelukt vannacht ik riep om de knokige armen van de dood krijg er een kille morgen voor terug vol teleurstellende beloftes van een nieuw begin…

Dag liefde van mijn leven ik versnipper je naam in de wind regen wast mijn pijn uit mijn lenden en hart Donker waren mijn dagen zwaar mijn doorkliefde nachten je naam viel doodgeboren van mijn gescheurde lippen Schrille kreten als in barensweeën van een liefde die achteraf geen kans had echt te overleven en een deel van mij voorgoed liet…

In mijn verschoten kop met slappe oren en ranzig vel, tot op de draad versleten heeft tijd zich zienderogen vastgebeten sinds jij, nog broos en naakt, jezelf liet horen. Aan snuit of poten altijd meegesleurd door huis en tuin. Geknuffeld bij het leven, aan mij, toen apetrots, een naam gegeven. Er met me dweepte, tot het was gebeurd. Op…

mijn opvolger in haar bed, - waar ze bij voorkeur optreedt - weet niet hoe ze ook mij ooit dankbaar fluisterend tegen mijn wang vleiend vertelde dat het onvoorstelbaar lekker was hij beseft nog niet dat hij reeds, op zijn beurt de horens draagt: de dumpingbrief is reeds geschreven als hij onwetend voor het laatste met haar vrijen mag…