Alle inzendingen over filosofie

Gedragen gewaden van wier in wind verwaaid roepen ze wat ik had willen roepen, ze wijzen de weg, niet wetend wat me beweegt, roerselen die zij raken, watergeluiden steeds met andere smaken, kraken de spanen die ik ontbeer, mijn schip schuurt het land, drooggevallen in profetieën, overvloed vlotgetrokken van de wanen en hun klippen, geduld…

voorbij 't denken jou gepasseerd raap ik kastanjes uit het nachtelijk uur ik verblind daarmee de tijd open wonden helend nog te komen tranen veeg ik uit jouw ziel ik ben op weg voorbij aangekomen in het vleesgeworden woord…

Ik vind het allemaal goed! Wanneer ik weer lees en het denk te begrijpen juist dan weet ik het zeker. Het is niets, het mist bezieling, gevoel, nut, vrijheid, onzekerheid, passie en variatie, vermeldingen ook die van het lot zijn eigenlijk louter vervluchtigde verschijnselen van het gebroed dat zich op deze aarde kunstenaar…

Dronken vliegen woorden weg dragen zwevend de titel van de provincie kostbaarheden van het kunstmuseeum verzamelbaar, en toegankelijk voor iedereen het drukwerk op efficiënte en professionele wijze een echte bedrukte flyer op kwalitatief papier, topkwaliteit tegen een scherpe prijs, een betaalbare gedrukte compositie ...de verloren…

soms lijkt de aarde onvruchtbaar het leven dor en zinloos kijk dan even dieper een bloem wacht op de blos van kleurrijk bloeien…

Niet jij, niet ik, wij allemaal ..zouden moeten verstaan, zonder het dynamische portaal eau minérale, zonder water gaan wij dood.. Standvastigheid komt door het kleine sterven dagelijks, opnieuw zonder valse controleurs het zuiverende water aanzien, een geopende deur naar binnen gaan meegenomen, de natuurlijke onderaardse bronnen door…

Ooit handgeschreven, de onleesbare letters, volledig het geurende parfum van filosofie het opium het druppelt toevalligheid keurig en zoveel netter.. avontuurlijk drenkelende woorden twee zachte vellen papier droegen elke vleug waarin antwoorden de gedachten verraden, hun ontgoocheling uitdrukken en verwoorden. Weg de subtiele persoonlijke…

Met z'n poten had de morgenspin me in de nacht besprongen met haar tranen ingesponnen verstilde lijnen van geronnen uren, verzonnen in krap gemeten tijd,ongeduld bleef aan me kleven, een keurslijf wat de toekomst bleef verzuren waarin het bloed niet wilde stromen om het gewicht te wegen, verder dan de vaste pijn, verleidt tot eerder…

Het vroegere leven als opoffering laat zich onbewust onthouden naar een schijnbaar eerder leven, dat alle krentenboompjes bloeiden. Eeuwig anders trekt de reïncarnatie, geeft aanwijzingen in puzzelstukken voor slechts romantische impulsen ... met heel gedetailleerde herinnering. Het stuk leven waaraan wij hechten speelt onbewust pianoduetten…

achter mijn hand, gebald tot vuist doch in niet verstarde trekken spreek ik mezelf toe en mogelijk ook ieder ander en anders het speeksel dat droog blijft laten de woorden enkel in mijn hoofd die het werk doen, mateloos overdenkend en onderweg zijn naar antwoorden die ik in de echo van de stilte hoop te horen als het licht op vragen door…

Waarom wachten met geprevel tot het sloffe sterfbed naakt wij zijn priesters in de nevel die betekenis bewaakt klanken aan de oppervlakte van ons tijdelijk bestaan zeggen wie zichzelf verlakte eer hij murmelend moest gaan geef mij reden voor verdieping van de woorden uit mijn mond ik wil varen als een Viking door de groeve in mijn grond…

Voortlopend weet ik niet waartoe of waarom, achterwaarts zie ik niet waar het ooit begon Ik wandel maar door, proef het voor en tegen, zie bomen in bloei zoals liefde zich meedeelt. Ik vraag niet meer naar einde of oorsprong Het pure bestaan lokt tot een verrukkelijke val.…

Een niemendalletje in een heelalletje…

achter uitgestrekte stilte verscholen in diepe wateren liggen woorden die aangeraakt door zachte wind een tipje van de sluier lichten waar leisteen grijs tussen ochtendgloren en avondrood zich even van zijn koperen kant laat zien ontbloten woorden slechts een fractie van het mysterie zo voelbaar dat zij verwaaien in de grootsheid…

stel je toch eens voor dat alles wat je doet geen enkele zin heeft ja stel je dat eens voor en geniet - daar - dan - van…

Ik heb mijn leven niet in eigen wil gezocht, het beleefde zich in wat ik wilde of niet kon zien, bedrog van regenbogen, prisma’s van de ziel, waren alleen maar enkel ogen, dat wat ik wilde zien, werd in verbeelding even vaak bedrogen, bij gratie van de tijd die hun maat opneemt, zou anders willen zien dan aanschouwen, verder dan…

Verdwaald zijn wij, verstrikt in vruchteloos verlangen van punaises los gewrikt in verse wond gevangen verteerd zijn wij, verzengd door zelf gestookte vuren met brak bluswater vermengd tot bittergarnituren.…

Wat is er toch: de ernst van ’t leven, de diepe pijn van mensen die scheiden, de vreugde van kinderen die met hun ouders zomaar in de straat lopen en een beetje kunnen zeuren. Wat is leven, anders dan verlangen, weg van pijn, maar vol heimwee naar vroeger, naar de kindertijd, de tijd van de beloften, van het ouder willen zijn, of sterker en…

Het is niet alleen de dood die me najaagt waarmee ik strijd, die ik aanklaag en zal verliezen, me in de nek ademt, oceanen stuwt en albatrossen draagt, houdt z’n geheim verborgen, verbond met wind en water wordt betaald als hij op de aarde beukt, breekt alleen in branding op rafelig land wijkt terug met schuim op kaken, berusting in…

De werkelijkheid zie ik door mijn raam mensen lopen voorbij de tuin driftig gesnoeid lantarenpalen stijl overeind een grauwe ochtend in maart Twijfel over het zichtbare want wie is die man achter dat raam zijn bestaan nooit verklaard dromend over de balans van wat hij won of verloor.…

Verhef mij tot de grote droom van ’t zwijgen, tot waar de ziel haar eigen vleugels vindt en niet meer hoeft naar willekeur te neigen maar kijken durft met ogen van een kind. Verhef mij tot de hoogte van erbarmen, tot waar ik stilval bij gebrokenheid en niemand nog maar enkel wil verwarmen omdat ik hoor hoe nood ten hemel schreit. Leer mij…

Waarom steeds klagen, sterveling? Je leeft toch? Tel je zegening!…

ze lacht cryptische lyrieken, de muze van de gestolen tijd haar stuwende teksten en nummers in verschillende talen zitten vol met intelligente metaforen. Haar liefde tot harmonieuze muziek is toegewijd, beperkt de arrangementen en bevat herhaling... want de inhoud hebben de lyrieken aan een vreemde titel ontleent... de parallelle…

Ik open mijn hart adem en zing tegen De verdrukking. Dans vuur van de hemel in een lentelied Mijn hart wordt warm en wijd als het hemelblauw Oog in oog met het leven. Zie ik de koude blik van de dood Hoe hij zijn ogen sluit!…

Is m’n essay geen wetenschappelijk succes noem ik het een prozagedicht, ik zit dus als dichter-filosoof altijd goed. Onderweg pluk ik de rijpe dagen, voordat anderen er met mijn leven vandoor gaan. Ik vraag Tamara m’n mooie donkere vriendin, waar ze was in de ijstijd om me te warmen toen ik met half bevroren lijf evolueerde in…

het gelijk van vissen vingers het kwintet van de complicaties en braille het gelijk van de ogen op borsten het aanraken van de taille der vertedering het gelijk van honderd tegelijk zingende bossen het gelijk van het gelijken op een grote gek die door drinken denkt - in de rivieren drijft de hemel mee met de aarde en de werelddelen…

Mijn ego staat niet toe klein te zijn ik ben er niet groot genoeg voor. Beschrijving met een minimaal aantal woorden, vraagt om maximale kennis. Op de ravijnrand is het uitzicht het mooist, fluistert de duivel in m’n oor. Onze plicht is de aarde beschermen wat zonder ons niet nodig zou zijn. In dromen is de mens onbewust van zijn beperkingen…

Hij had gelijk, de oude baas mijn grootvader Nardus “Coba” zei hij: “Een bus en een tram en een man moet je nooit achterna lopen” die fluister bereikte vanmorgen mijn oren weer toen ik me al haastend voort bewoog maar toch bus honderd dertig voor mijn neus weg zag denderen “soms komt Jantje laat thuis maar soms komt die ook helemaal niet…

omringd door roze bloesembomen wil toch niet zeggen dat de kerk ineens kleur gaat bekennen…

dichter word je als dusdanig niet geboren je wrikt en wroet je strak door je cocon een strijd die je ter nauwe* winnen kon met spinrag van je voet tot aan je beide oren ‘k strek me uit, vleugels drogen in de zon in een kil landschap dat me amper kan bekoren schreeuw ik het uit en bazuin het van de toren in ‘n koel en onverstaanbaar vakjargon…